Ziekenhuis

Tja laten we het maar opbiechten, Michelle d’r buik is nog steeds niet in orde. Het is op en af, en ook al is het nu weer even op, d’r buik borrelt alweer dusdanig dat ze eigenlijk al weet dat het vannacht weer af is. Tijd om na alle zelfdiagnoses braaf naar de dokter te gaan. Ach, het hoort erbij!

Voor zo’n klein dorp als Potosí hebben ze behoorlijk wat ziekenhuizen. We hebben op ons beste Spaans aan de hoteleigenaar gevraagd waar we het beste naartoe konden, dus direct na de tour door de mijn en een lunch voor Rick, zijn we daarnaar op zoek gegaan. Bij binnenkomst werden we door iedereen aangestaard. De beveiliger zag ons zoeken en bracht ons zonder woorden naar de administración. Geen idee wat voor loketje dat was en wat nu precies de bedoeling was, maar het kwam erop neer dat zij iets op een briefje schreven en wij moesten betalen. Werd er nu een pilletje voorgeschreven of is dit nu onze brief voor een consult met een arts? De mevrouw van de administración wees dezelfde gang in als waar we naar binnen waren gekomen. Door haar handgebaren werd duidelijk dat we ergens een deur links moesten hebben.
Met briefje in de hand schuifelden we de gang in waar de beveiliger ons weer zag dralen en de juiste deur voor ons opende. Kennelijk is het heel normaal om gewoon zonder te kloppen en zonder toestemming de spreekkamer van een arts in te lopen aangezien we binnen moesten komen terwijl er nog iemand anders zat. Spreekt deze meneer dan alsjeblieft Engels? Nee, helaas… (wij hadden zo ontzettend een cursus Spaans moeten volgen!) Met handgebaren, de paar Spaanse woorden die we kennen doorspekt met Engels en soms ook maar Nederlands in de hoop dat dat woord meer op het Spaans lijkt probeerden we deze meneer duidelijk te maken wat er aan de hand was. Het was echt een klucht, maar uiteindelijk hadden we het idee dat hij het begreep en begon hij veel (volledig Spaanse) vragen te stellen en moest Michelle even gaan liggen op zo’n doktersbank.
Ondertussen kwam er gewoon weer even iemand binnen lopen en moest er ineens dringend een formuliertje geprint worden, maar uiteindelijk onderzocht de arts Michelle (lees: wat duwen in d’r buik en luisteren met een stethoscoop) en probeerde hij uit te leggen wat er aan de hand was. Iets met ‘digestión’ werd ons duidelijk. Hij begon allemaal soorten voedsel op te noemen wat ze wel en niet kon eten, het kwam erop neer dat ze de komende tijd eigenlijk alleen groente en fruit kon eten. Oja, handig in Bolivia… Maar dat was nog niet alles! Er werden drie regels met medicijn voorgeschreven: ergens eentje van, ergens 4 stuks van (2x daags) en ergens 9 stuks van (3x daags). Hopsa, snappen we! Met het briefje werden we naar de overkant, de farmacia, gestuurd. Daar kriebelden ze wat op het blaadje en we werden weer naar de administración gestuurd. Ok, we beginnen het te begrijpen: Eerst betalen, dan spullen halen. Zie hier een voordeel van een zorgverzekeringstelsel. Wat we kregen zag eruit als poedertjes, pilletjes en een glazen ampul met een drankje. Ok! Op naar het hotel! De mevrouw van de farmacia wees ons echter weer naar een volgende deur. Wederom onzeker stonden we daar ook weer te dralen en toen viel het kwartje. Dat glazen ampul was geen drankje… Dat was een prik! Tot voor kort viel Michelle nog flauw bij iedere prik die ze kreeg, joepie… Toen het haar beurt was werd duidelijk dat die prik niet in d’r arm gezet ging worden maar dat ie in d’r kont kwam. Lollig, staand een prik krijgen als je neiging hebt tot omvallen. Leunen over een kastje, benen in de knoop en dan knijpen zodat het bloed naar boven wordt gestuwd en vooral niet kijken en… Gelukt! Niet flauw gevallen! Wel een goed idee om nu snel even te gaan zitten en water te drinken… We waren nog steeds een bezienswaardigheid in het ziekenhuis dus sorry iedereen, Michelle heeft ervoor gezorgd dat die stomme toeristen erop komen te staan als watjes…

Eenmaal terug in het hotel hebben we even opgezocht waar die medicijnen nu precies tegen waren. Het blijkt te zijn voor een spijsvertering die van slag is. Het lijkt dus allemaal met een sisser af te lopen dus, er groeien geen beestjes in d’r buik! Nu maar hopen dat dat het ook echt is en dat het snel beter gaat.