Words from home

Hoog tijd om te wassen zo na het duiken bij de Poor Knights Islands. En nee, niet alleen onszelf, maar ook onze kleding moest nodig een wasmachine vanbinnen zien. Voor een half dagtarief konden we gebruik maken van alle faciliteiten op een camping zonder daar te overnachten. Ze zeiden er alleen niet bij dat douchen en gebruik maken van de wasmachine en droger ook een half dagtarief kost. Slimmeriken. Volgende keer maar illegaal de camping op om onze was te doen en te douchen. Na het avondmaal zijn we alvast richting Auckland gereden. Niet omdat we de stad zo fantastisch vonden, maar omdat we eindelijk na vier dagen in Nieuw Zeeland erachter waren waar we het pakketje van Rick z’n ouders met warme kleren konden ophalen. Niet alleen waren we erachter gekomen waar we het pakketje moesten ophalen, maar na een aantal hints van het thuisfront waren we er ook achter gekomen dat er nóg een pakketje op ons lag te wachten.

Na een kleine zoektocht in Auckland naar een geschikte parkeerplaats (probeer maar eens een busje van 3 meter hoog kwijt te raken in één van de vele parkeergarages met maximum hoogten van 2,10m) hebben we uiteindelijk illegaal voor het postkantoor geparkeerd, we hebben het weer geprobeerd zullen we maar zeggen. In het postkantoor werd Rick geholpen door een uiterst vriendelijke mevrouw die hem na enig zoeken één pakket overhandigde. Blijkbaar heet Rick niet alleen Wolterman maar ook Walterman tegenwoordig…

Yes! Eindelijk de pakketjes in handen! Wat heerlijk geruststellend moet dat ook zijn geweest voor de verzenders. Op een rustige parkeerplaats vlak buiten Auckland bij een supermarkt zijn we de emotionele achtbaan ingestapt en hebben we de pakketten uitgepakt. Aan deze achtbaan hebben we hele lieve kaarten, heerlijke ruikende doucheschuim (beginnen we ondertussen nodig te hebben), warme kleren (yes!), mooie foto’s, een vers gevulde eReader voor Rick nadat hij de vorige in Thailand in een minivan had laten liggen, en heerlijke Hollandse etenswaren zoals drop, hagelslag, stroopwafels, Tony Chocolonely’s (ook die ene niet verkrijgbare dropreep), bastognekoeken, KAAS ?, en nog veel meer overgehouden! Dat wordt nog schransen om het allemaal op te krijgen in Nieuw Zeeland!

Ja, je e-reader verliezen is niet handig

Met volgeladen voorraadkasten zijn we doorgereden richting de Waitomo Caves. Bij ons afscheidfeest hebben we dit twee maal kado gekregen, dus ontkomen we er niet aan om hier heen te gaan (wat een straf). Om de hoek van de Waitomo Caves hebben we, wederom, een gratis slaapplek gevonden, nummer vijf van de vijf nachten, zodat we om negen uur ‘s ochtends meteen mee konden met de eerste tour. Rick stond op met super veel zin, maar Michelle had zo haar bedenkingen en twijfels (lees angst) bij het klimmen, klauteren, tuben door de grotten en voornamelijk voor het achterwaarts van watervallen afspringen aspect. Waar we allebei echter niet aan hadden gedacht was het feit dat het water nog kouder zou was dan het water bij de Poor Knights Islands. Voor een koukleum die Rick is wil hij verdacht veel dingen doen met koud water…

Om negen uur werden we te samen met de andere zes groepsgenoten bijeengeroepen voor het welkomspraatje. Wederom werden we met Nieuw Zeelandse humor verwelkomd en al snel stonden we voor de tweede keer in drie dagen tijd in de kou een nat wetsuit aan te trekken. Nadat we met een busje naar het begin van de grot waren gebracht moesten we eerst onze achterwaartse afsprong oefenen vanaf een steiger in een ijskoud bergstroompje… Heerlijk! Na deze vuurdoop, of eigenlijk ijsdoop, werden we de grot in geleid. Het eerste deel was zeer smal en het eerste stuk tuben was direct een doorgang van dertig à veertig centimeter hoog en twee meter lang. Een goed begin zullen weer maar zeggen. Maar na de claustrofobische start kwamen we wel in een gedeelte waar we al dobberend in onze tube, lampjes uit, dus in het donker, de gloeiwormen konden bewonderen. Ook meteen geleerd dat het geen gloeiwormen zijn, maar dat we eigenlijk kijken naar lichtgevende poep van maden. Maar ja, wie komt er nu naar de ‘Waitomo Maggot Poo Caves’? Uiteindelijk zijn we bijna anderhalf uur in de grot geweest, rillend van de kou,  tubend door stroomversnellingen, van watervallen afspringend, rillend van de kou, bewonderend kijkend naar de grotformaties en gloeiwormen, rillend van de kou, dobberend in onze band en rillend van de kou. Het was een fantàstische, magische ervaring die gevolgd werd door een heerlijk warme douche, warme soep en een heerlijke bagel om op te warmen.

Bedankt voor dit fantastische cadeau!

Nu we de gloeiwormen tubend hadden gezien wilden we ze eigenlijk ook nog wel eens droog en wandelend bewonderen. Via een tip wisten we dat het ook mogelijk was een stuk naar het noorden, dus na een tocht van anderhalf uur zijn we aangekomen bij de Windows Walk. Een wandeling langs en door oude goudmijnen. Het zou en klein rondje zijn, maar vanwege vallende stenen is het helaas een heen-en-weertje geworden. Gloeiwormen hebben we niet gezien, maar wel heerlijk gewandeld langs prachtige uitzichtpunten en door tunnels van de oude goudmijn.

Na deze wandeling hebben we wederom een gratis overnachting gevonden: de parkeerplaats van Hobbiton! Rara wat wij morgen gaan doen!