Met frisse zin en bijgewerkte plannen was het een mooi moment om verder af te zakken naar het zuiden richting Fiordland. We waren natuurlijk niet van plan om in één rechte lijn door te rijden. Onderweg zijn er namelijk nog een heleboel mooie dingen te zien!
Nieuw Zeeland leeft op toerisme. Het meest geziene vervoersmiddel op de wegen zijn campers, rental campers om precies te zijn. In het introductiefilmpje van Jucy Lucy werd ons gevraagd om vrolijk te zwaaien naar iedere andere Jucy die voorbij komt en we blijven zwaaien! En dan is Jucy bij lange na niet het enige verhuurbedrijf van campers. Wat ze in Nieuw Zeeland daarom heel goed doen is dat ieder zichzelf respecterend dorp een iSite heeft, een toeristenbureau, met informatie over alle plaatselijke activiteiten, accomodaties en andere noemenswaardigheden waar een toerist op af komt. Een paar dagen geleden hebben we geïnformeerd naar de mogelijkheden van een wandeltocht over één van twee de beroemde gletsjers van Nieuw Zeeland. Er zijn nog wel meer gletsjers in NZ, maar deze zijn vanwege de goede bereikbaarheid verreweg het populairst. Ze hebben in alle iSites folders liggen van wel 10 maatschappijen per gletsjer waar je zo’n wandeling bij zou kunnen boeken. Het leek ons wel cool, zo’n ijstocht! Mogelijkheid nummer 1 was onze favoriet, al wandelend vanaf de vallei naar het ijs lopen om zo een paar uur te klimmen en wandelen met een gids. Een op-en-top gletsjerervaring leek het ons. Helaas werd ons al snel duidelijk dat die optie niet meer mogelijk was. Overal waar we informeerden vertelden ze ons dat die optie niet meer aangeboden werd vanwege veiligheidsredenen. Als je dan vraagt of je zelf naar de gletsjer toe mag zonder begeleiding raden ze je dat ten sterkste af waardoor je wel een klein beetje onzeker wordt over de condities van die gletsjers. Wat een mooi alternatief is volgens die iSites, is je met een helikopter boven op de berg op het ijs af laten zetten om daar een mooie ijswandeling te maken. Het alternatief is natuurlijk wel het zesvoudige van de optie die we eigenlijk wilden…
Op het noordereiland hebben we al iets soortgelijks ondervonden bij de crossing over Mount Tongariro (aka Mount Doom). De crossing begint aan de ene kant van de berg en eindigt aan de andere kant. We informeerden bij de iSite dus voor een shuttlebus terug naar het parkeerterrein aan de andere kant zodat we weer terug konden naar onze Lucy. Bij de iSites wisten ze ons te vertellen dat die optie op dit moment niet werd aangeboden vanwege de weersomstandigheden boven op de berg. Wat eventueel wel een mogelijkheid was om op de berg te komen was boeken bij een organisatie die het hele riedeltje voor je organiseerde: al het materiaal (lees: spikes voor onder je schoenen en paar handschoenen), om de zoveel tijd een controlepunt waar je contact hebt met de organisatie om te checken of je nog op schema ligt om de tocht die dag uit te lopen en een busje die je aan het eind van het pad weer terugbracht bij de auto, er zat niet eens een gids in het pakket, en dat voor het luttele bedrag van € 150 per persoon. Dat hebben we natuurlijk niet gedaan, want ten eerste was die prijs nogal schrikken en ten tweede leek het ons vreemd dat een controlepunt meteen qua veiligheid het verschil zou maken (als het zo erg was als ze ons deden geloven). Omdat we er op de weg naar het zuiden toch even langs het begin van het pad reden om een plaatje te schieten van de befaamde Mount Doom kwamen we erachter dat het gewoon een mooi aangelegd gratis wandelpad is. Wij hadden ondertussen het idee gekregen dat je een of ander ticket moest kopen om het pad op te mogen. En ja, natuurlijk zal het koud zijn geweest bovenop die berg, maar we hadden misschien ook gewoon een heen-en-teruggie kunnen doen in plaats van die complete berg oversteken. Dat zou leuke informatie zijn geweest in plaats van het alternatieve aanbod! Toen we daar eenmaal achter waren was het tijdtechnisch gewoon geen goed idee meer om dat plan tot uitvoer te brengen, maar het is uiteindelijk wel een les geweest om de informatie bij de toeristenbureaus met een korrel zout te nemen en gewoon zelf op onderzoek uit te gaan.
Om weer terug te komen bij de gletsjers: Wat ze er (natuurlijk) bij de iSite niet hadden bij verteld, is dat er een perfect aangelegd wandelpad naar de voet van de gletsjer leidt die op je slippers zelfs nog te lopen is! Je komt dan niet op het ijs, maar je hebt wel een mooie uitkijk op de gletsjer. Zodoende zijn we precies toen de zon door de regenwolken brak het wandelpad op gegaan en hadden we een mooi zicht op de eerste van de inderdaad grotendeels gesmolten gletsjer. Arme aarde… wat doen de mensen je aan. Er was weinig meer over van die gletsjer en, ok, eerlijk is eerlijk, een wandeling vanaf de grond leek ons een onhaalbare kaart. Maar die gletsjer was vast niet in een week weg gesmolten, dus waarom zijn er dan nog geen vernieuwde folders om de teleurstelling van een niet meer bestaande wandeling te voorkomen? Om het af te toppen kregen we op de terugweg vanaf de gletsjer een flinke regenbui op ons kop. Een regenbui die pas aan het eind van de dag weer ophield.
De dag hebben we verder door gebracht met koffie drinken, naar buiten staren en onszelf voornamelijk weer moed inpraten om weer een andere instelling aan te nemen. Ok, we weten het, we geluk lacht ons toe doordat we deze reis alleen al kunnen maken, maar soms is het lastig te relativeren.
Die avond vlak voor zonsondergang werd het droog, brak er een waterig zonnetje door, hebben we een camping opgezocht in de middle of nowhere aan het strand waar telefoons geen bereik hadden en hebben we een wandeling gemaakt. We zijn foto’s gaan maken van de pracht en praal om ons heen, gaan spelen met de instellingen van de camera om onze zelfstudie voort te zetten, een poging gedaan om de sterren te fotograferen (nog niet tevreden, maar uiteindelijk gaan we er deze reis nog wel komen) en met een wijntje op gaan slapen.
We stonden met de camper op zo’n mooie plek dat we de wekker heel vroeg hebben gezet zodat we de zonsopgang mee konden krijgen, en dat was het beste idee die we sinds lange tijd hebben gehad!
Het resultaat van de zonsopgang zijn een hele blije Rick en Mies en een paar foto’s waar we zelf best trots op zijn.
En dan nu écht met frisse zin, een gelukzalig gevoel, compleet uit de dip, naar die tweede stomme weggesmolten gletsjer zodat we die dan ook maar afvinken, dan kunnen we erna gaan genieten van de pracht en praal om ons heen van het Zuidereiland! En die zakelijke Nieuw Zeelanders? Die gaan we gewoon omzeilen!
Geef een antwoord