Nu hebben we dus een fantastische meerdaagse tocht met de scooter gedaan, maar waarom gaan reizigers naar Sa Pa? Voor een trekking door de rijstvelden! Het kostte Rick een klein beetje moeite om Michelle te overtuigen dat we heus niet hoefden uit te rusten van die slopende scootertocht. Lopen zul je! Ze was al snel overtuigd hoor, de rijstvelden gaan namelijk nooit vervelen.
De kaart die we hadden gekocht voor onze rondrit bleek op de achterkant een kaart van Sa Pa en de wandelpaden van de rijstvelden rondom Sa Pa te bevatten. Da’s handig! We hadden al menig reiziger gesproken in het hostel die allemaal een trekking met een gids hadden gedaan en hadden het allemaal enorm naar hun in gehad. Wij hadden niet zo’n zin om veel geld uit te geven voor een wandeltocht met gids waar je van de ene toeristische trekpleister naar de andere wordt geleid om vervolgens naar een dorp meegenomen te worden voor een overpriced lunch bij ‘echte’ ethnic minority people. Wij houden van ons eigen tempo, zelf dingen ontdekken zodat je jezelf kunt verrassen met de schoonheid van de natuur en lekker blijven lummelen op plekken waar wij daar zin in hebben omdat het toevallig een fantastisch fotomoment is. Dingen die een gids (en eventuele groepsgenoten) na een tijdje heel vervelend kunnen gaan vinden. Bovendien… we hadden een kaart, wat kon er mis gaan?
Het begin van het wandelpad begon in een klein dorpje genaamd Cat Cat, zo’n 15 minuten bergafwaarts wandelen vanaf Sa Pa. Cat Cat is nog het beste een openluchtmuseum te noemen waar de vele handicraft winkeltjes de overhand hebben. Ergens vinden we het soms moeilijk te beoordelen of toerisme nu juist wel of niet goed is voor dit soort gebieden. Aan de ene kant levert het de lokale mensen heel veel op, maar aan de andere kant is het ook wel schrijnend om te zien dat er groot ‘wallet’ op je voorhoofd staat en geld het enige lijkt waar je als toerist nog goed voor bent. Zelfs na een kleine 3 maanden valt daar niet aan te wennen.
De wandelpaden zijn niet zoals in Nederland en andere Europese bestemmingen netjes aangegeven met kleurtjes of paaltjes. Eigenlijk waren we allang blij dat het pad er goed begaanbaar uit zag, goed aangestampt, niet zoveel stenen of kuilen, lekker bergafwaarts. Met name het eerste gedeelte vanaf Cat Cat was nogal duidelijk te herkennen als pad, dat lag namelijk vol met afval: Snoeppapiertjes, ijsstokjes, plastic flesjes, tasjes, plastic plastic plastic… Echter als je om je heen keek was het dansjesmooi (als we iets superleuk, -lekker, -mooi vinden, of in ieder geval iets waar we superblij van worden doen we een dansje, een gewoonte die er zomaar ingeslopen is). Vanaf de weg zijn rijstvelden al echt heel mooi, maar vanaf een wandelpad als je er doorheen loopt zijn ze fenomenaal! Voor zo’n 2,5 uur hebben we met een rijk gevoel, met soms kippenvel op de armen en een humeur die niet meer stuk kon gewandeld.
Op een gegeven moment belandde we op een verwarrend stukje want er waren opeens paden die op de kaart niet bestonden en we wisten daardoor eigenlijk niet zo goed welk pad we moesten nemen. Onze twijfel werd al snel gezien door de mensen van het dorpje waar we waren (ieder huis is een ander dorp zo’n beetje) en hij liet ons zien waar we ons op de kaart bevonden. Bij Rick werd de verwarring toen alleen maar groter aangezien dat kaarttechnisch echt niet daar konden zijn waar de meneer wees. De rivier stroomde de ene kant op en het pad liep de andere kant op (ofzo). Michelle besloot zich in ieder geval afzijdig te houden aan de discussie, iedereen die haar een beetje kent weet dat dat waarschijnlijk het verstandigst was om te doen.
Dat was het moment. Het moment waarop we hadden moeten besluiten om de terugtocht (helaas dan maar bergopwaarts) te aanvaarden. Eigenwijs als wij waren en zo zeker van z’n zaak als Rick was gingen we verder. Het pad werd steeds meer overwoekerd en op een gegeven moment verdween ‘het pad’ een rijstterras op. In volle overtuiging dat het een koeienpad was en dus vast na het rijstterras wel weer bij iets begaanbaarders uit zou komen gingen we verder. Het koeienpad bleek de rand van een rijstterras te zijn, een stevig opstaand randje van aarde begroeid met gras om het water waar de rijst in groeit niet weg te laten lopen langs de berg. Rechts van dat randje was dus rijst wat in een kniediepe laag modderig water stond en links een grote diepte naar beneden naar het rijstterras eronder, waar vanzelf de rijst ook weer onder kniediep modderig water stond. Wat we proberen te vertellen is dat het een smal randje was met aan beide niet zulke handige opties om te belanden. Na het rijstterras leek ‘het pad’ naar een rijstterras eronder te voeren dus zijn we naar beneden geglibberd om daar op hopelijk iets te komen wat onze tocht weer aangenaam ging maken. Na dat rijstterras te hebben overwonnen was er weer een ander geglibber naar beneden, en weer geklim omhoog, en gebalanceer op een ander randje en een waterovergang en… terug was toen in ieder geval geen optie meer.
Na paniek, zweet, glibberen, vallen, huilen, onszelf moed inspreken en en het verschrikkelijk vies maken van onze broek en schoenen (na de Gibbon Experience was onze broek schoen vergeleken bij dit) zagen we in de verte de oorzaak van het veranderen van de wandelpaden: (Weer) Een stuwdam. Toen werd ineens wel het handgebaar duidelijk wat die ene mevrouw maakte in dat ene dorpje toen we stug doorliepen op dat ene pad. Gelukkig betekende het uitzicht op de stuwdam voor ons ook dat we in de verte weer een pad zagen die naar de bewoonde wereld leidde. We kwamen er alleen wel achter dat we dusdanig waren afgedwaald dat we evengoed een aantal kilometer bergop moesten lopen naar een weg met verkeer vanwaar we een motorbike konden aanhouden om ons terug naar Sa Pa te brengen. Na nog een uur bergop was het moment dan eindelijk zover dat iemand ‘Motorbike? Sa Pa?’ naar ons riep. Redding! En natuurlijk passen we met z’n drieën op een scooter, als we maar niet meer hoeven te lopen. Once again: Een kaart uit 2009 is niet handig.
Dit was nog voordat we erachter kwamen dat we vanaf dit punt nog enkele kilometers bergopwaarts moesten lopen naar de bewoonde wereld.
Hongerig, dorstig, heel vies en moe kwamen we terug in het hostel, wetende dat de spierpijn die komen ging niets was vergeleken bij de spierpijn na de scootertocht. Maar stiekem waren we na een douche en een maaltijd ook supervoldaan (en nog steeds heel moe ;-))!
Dat jullie nog maar heel veel mogen dansen!