Verjaardagsjump

Ok betrapt, we lopen achter met de blog. We kunnen er niets aan doen, maar zodra we weer even bij zijn loop je eigenlijk meteen weer achter. Het is niet te voorspellen wanneer we weer Wi-Fi hebben om de foto’s te uploaden naar de website. Daardoor kan het dus gebeuren dat we het over een verjaardag hebben van 23 september als het dus in werkelijkheid al ietsjes later is. Oh well…

Speaking about een verjaardag… Omdat het om Michelle haar verjaardag gaat en je moeilijk kunt stellen dat Rick zich zo ontzettend blij voelde met een bepaalde verrassing (ofzo) voor Michelle wordt deze blog volledig uit Michelle’s hand geschreven. Dus even een ander perspectief dan normaal dit keer.

We werden ‘s ochtends al vroeg wakker, en ik met een spanning in m’n maag. In een van de twee pakketten die we hadden gekregen zat een envelop met daarop de boodschap dat hij niet open mocht tot 20 september. Op de 20e kwam daar een volgende envelop uit waarop stond dat hij niet open mocht tot 23 september. Na al die dagen spanning mocht hij dan eindelijk open, en wat bleek? We krijgen (nog meer) bezoek op onze reis! Marieke zal vlak voor kerst naar Colombia vliegen om samen met ons Oud & Nieuw te vieren! Wat een fantastische verrassing!

Rick had slingers opgehangen in de camper, we hadden een chocoladetaart gekocht en daar kaarsjes in geprikt. Er kwamen allemaal verjaardagsberichtjes binnen op een moment dat ik ze nog niet had verwacht omdat het in Nederland nog de avond van de 22e was (van mensen die rekening hielden met het tijdsverschil), toen nog eens die verrassing van Marieke en het feit dat je eigenlijk in kleine berichtjes bijna niet kunt overmaken hoe blij je ergens mee bent… De heimwee was even op z’n ergst.

Deze dag bevonden we ons op een camping in Taupo. Natuurlijk hadden we al eens gekscherend tegen elkaar gezegd dat we zouden gaan skydiven in Nieuw Zeeland, maar we hadden er nog niet echt concrete plannen voor gemaakt. Taupo is zo’n beetje de voordeligste plek om te gaan skydiven in Nieuw Zeeland en zo’n duik hoort eigenlijk wel een beetje bij een reis door Nieuw Zeeland. Daarbij kwam het prachtig uit qua datum en plek, dus tja, waarom ook niet? We gingen naar het toeristenbureau en daar wisten ze ons de verschillen tussen de maatschappijen te vertellen en informeerden ze de beschikbaarheid. Over een uurtje zou er nog wel een volgend vliegtuig de lucht in gaan waar we in mee konden. Kloink deed m’n maag, dan was het nu dus definitief.

Een uur later sta je klaar in een rode jumpsuit (Zal daar de naam ‘jumpsuit’ vandaan komen eigenlijk? Anders is het wel heel grappig toepasselijk) en wordt je tijdens het kijken van de veiligheidsinstructies in een gordel gehesen en goed aangekleed. Omdat er steeds meer dichte wolken verschenen moesten we blijven wachten, het is niet zo leuk om te springen als je niets ziet, maar het zal vast ook gevaarlijk zijn qua windvlagen en luchtstromen. Een goede reden om te wachten in ieder geval. Na een uur werd zag de lucht nog steeds grauw en het Skydivecentrum hakte de knoop door om te gaan sluiten voor die dag. Wellicht zouden er in de middag nog gunstige omstandigheden zijn en anders zouden we een andere keer moeten terugkomen. Die middag werd het weer er eigenlijk alleen nog maar slechter op en begon het te regenen. Het weer valt helaas niet te beïnvloeden, maar balen doe je wel. Tussen de buien door zijn we naar een plaatselijke dam gereden om die te zien open en dichtgaan waardoor het water met veel geweld opeens een waterval vormt en een paar minuten later weer kalm is, maar dat is toch anders dan skydiven.

Maar het was wel m’n verjaardag! Dus we zijn ‘s avonds lekker uit eten geweest in een vrij sjiek restaurant. Een luxe die we ons in Nieuw Zeeland nog niet hadden veroorloofd. Heerlijk! Even een avondje opdoffen. Jurkje aan, make-up op en een sprietsje parfum, wat waren we lekker uit! En achteraf, helemaal vergeten een foto te maken van onze opgedoftheid, dom! Nu moeten we het nog een keer doen.

De volgende ochtend zijn we in alle vroegte meteen weer naar de luchthaven gereden voor poging nummer 2. Rond 9.30 uur Nieuw Zeelandse tijd gingen we de lucht in, een kwartier erna sprongen we eruit en enkele minuten daarna stonden we weer aan de grond. Technisch gezien was het in Nederland nog steeds 23 september, (laat ik even populair met hashtags doen) #ikrekenhetgoed. De ervaring is onbeschrijflijk! De vlucht alleen al is een ervaring, dat randje waar je benen overheen bungelen en dan dat je opeens valt… Je moet het zelf gewoon een keer meemaken. Bekijk onderstaand filmpje om met me mee te vallen.

Rick wilde niet dat hij werd afgeleid door een vliegende cameraman om hem heen dus de foto’s van hem zijn gemaakt met een polscamera aan de pols van z’n buddy. Die foto’s hebben ze voor het gemak gebrand op een CD dus die kunnen we wel in onze Lucy bekijken (onze superdeluxe camper is uitgerust met een schermpje met CD/DVD speler), maar we kunnen ze dus niet overzetten op een ander device zodat ze online kunnen. In het filmpje zie je Rick wel landen dus er is bewijs dat hij is ook is gesprongen!