Vanaf Arica moeten we praktisch reizen omdat we op 18 december vanaf Lima naar Bogotá vliegen. Omdat we geen zin hadden in een busreis van meer dan 24 uur hebben we een extra vlucht geboekt zodat we er sneller zouden zijn. De goedkoopste vlucht die we konden vinden en nog op de route lag was vanuit Tacna, vanuit Chili gezien vlak over de Peruaanse grens.
Arica is aan de Chileense kant een plaats vlak bij die grens. We hadden bedacht om gedurende de dag naar het strand te gaan, ‘s avonds naar Star Wars en de dag erna zodra de grens open was naar Peru te vertrekken. Waarom we daar al de hele dag besteedden? We konden natuurlijk niet te laat komen bij de film, je weet het maar nooit met het vervoer in Zuid Amerika! ? We hadden een hostel uitgezocht in het centrum, maar dat bleek alles behalve vlak bij het strand te zijn. We hebben de dag dus maar doorgebracht met langs winkeltjes struinen (er waren echte winkels, dus geen toeristentroepwinkels!), de kerstmarkt bezoeken met de meest afschuwelijke kerstversieringen en troep om cadeau te geven voor onder de kerstboom en met sushi eten. En om middernacht was het dus tijd voor… Star Wars!
De volgende ochtend kwamen we erachter waarom het centrum niet bij het strand lag, maar bij de haven… Een gigantisch cruiseschip meerde aan waar heel veel mensen af kwamen. We willen niet denigrerend klinken over cruiseschipreizigers, iedereen zo z’n eigen ideeën over reizen, maar het is niet onze manier van vakantie vieren. Van alle mensen die in Arica liepen konden we er precies uitpikken wie van de boot kwam. Ineens werd op een pleintje een markt opgebouwd en de mensen van het cruiseschip werden verwelkomd met live muziek. We hebben met verbazing staan kijken naar de prijzen van tassen (ineens aangegeven in US$) van $20 die we de dag ervoor op de kerstmarkt voor 5000 Chilean Peso (ongeveer $7) hadden gezien. De verkopers noemden hun prijzen met droge ogen en de cruiseschip toeristen trokken hun portemonnees. Bizar. Tijd om naar Peru te gaan!
De grensovergang ging zeer georganiseerd, dat kan ook niet anders want het was megadruk. Van Arica naar Tacna is het kennelijk een geliefde grensovergang. Eenmaal aangekomen in Tacna waren we een half uur verder in de tijd. Dat was raar, we hadden er alles bij elkaar toch minstens twee uur over gedaan? Dat was ook zo, maar er zit kennelijk twee uur tijdsverschil tussen Chili en Peru. Terug in Peru hadden we een oja-momentje. De stad stinkt naar urine, afval, urine, uitlaatgassen, urine, poep en had ik al gezegd urine? Gadver! De zaken zijn in Peru toch minder goed geregeld dan in Chili. Zeker die poep op straat was raar aangezien we geen enkele straathond hebben gezien… Op weg naar ons hostel werden we twee keer aangesproken en werd ons de weg naar het centrum gewezen, de andere kant op dan dat wij naar ons hostel liepen. Geen idee wat ze zeiden, o, wat zouden wij graag Spaans spreken! We hadden gewoon een zo goedkoop mogelijk hostel geboekt, maakte ons niet uit waar, omdat we maar één nacht moesten doorbrengen voordat we ‘s ochtends vroeg naar het vliegveld moesten. Omdat we uiteindelijk toch vrij op tijd in Tacna waren, mede door het tijdsverschil, hadden we opeens niet zo’n handig hostel geboekt qua locatie en buiten dat, de badkamer zag eruit alsof het al jaren niet was schoon gemaakt. De lakens zagen er wel schoon uit dus we hebben er maar voor gekozen om te blijven en niet meer verder met die backpack te slepen (na de aankoop van die kleden is ie pittig zwaar).
Het zou kunnen dat de mensen die ons tegenhielden bedoelden dat we naar een wijk liepen die minder veilig was dus we zijn in de middag in een rechte lijn richting centrum gelopen en hebben daar uitgebreid geluncht in een restaurant en boodschappen gedaan om ‘s avonds op de kamer een broodje avocado en tomaat te kunnen eten zodat we er in het donker niet meer uit hoefden. Eerlijk is eerlijk, hoe meer we naar het centrum liepen hoe meer de stank afnam. We waren de enige gasten in het hele gebouw dus de internetverbinding was heel snel! Dus in plaats van ‘s avonds lekker over straat struinen hebben we Mission Impossible 5 (of 4 of 6, de nieuwste in ieder geval) gekeken. Ook gezellig!
‘s Ochtends hebben we de eerste de beste taxi gepakt die langs reed op weg naar de luchthaven. Op naar Lima! We moesten een paar uur doorbrengen op de luchthaven tussen de vluchten in, dus we hadden een groot déjà vu moment naar zo’n 5 weken geleden toen we op Thijs zaten te wachten op dezelfde plek. Wat gaat de tijd snel! Het lijkt nog maar zo kort geleden dat hij bij ons was. Maar het ergste is: We gaan hem (en een heleboel anderen) al weer heel snel zien! Niet dat we daar niet naar uitkijken natuurlijk, maar het betekent wel dat het eind in zicht is…
Het volgende vliegtuig bracht ons van Lima naar Bogotá, Colombia. De laatste bestemming in deze reis. Met een dubbel gevoel stapten we het vliegtuig uit. De laatste keer dat we het vliegtuig uitstappen naar een volgende bestemming, het volgende vliegtuig brengt ons naar huis (dat is niet helemaal waar, want we hebben in Colombia al een binnenlandse vlucht geboekt om de grote afstanden wat sneller te overbruggen, maar wel de laatste van ons wereldticket). Maar wel enorm veel zin om Colombia te ontdekken! De aankomst op het vliegveld was by far het vriendelijkste wat we tot toe hebben gehad. De douanebeambte bij de paspoortcontrole nam (in het Engels, joepie!) ruim de tijd om een praatje met ons aan te knopen over onze reisplannen in Colombia en zat vol bewondering naar onze inmiddels indrukwekkende verzameling stempels in onze paspoorten te bladeren, op zoek naar een lege pagina. Op de weg naar buiten werden we nog door drie andere mensen welkom in Colombia geheten. Dat is nog eens een warm welkom! We hebben er zin in!
Geef een antwoord