Jaaaa! Daar stond ie: Trein 70 (voor de kenners, het was niet de ‘echte’) in z’n volle glorie! Klaar om ons voor het eerste TSE gedeelte naar Omsk te brengen.
Toch wel kriebels in de buik want het is niet een alledaagse manier van reizen voor ons. ‘Wie zal er nog meer in onze coupé slapen?’ ‘Hebben we wel voldoende noodles gekocht?’ ‘O shit, vergeten een toiletrol mee te pikken uit het hostel.’ ‘Heb jij de tickets eigenlijk binnen handbereik gepakt?’ Om maar even een kleine greep te pakken uit al die gedachten.
Bij binnenkomst in onze coupé zaten er al drie mensen. Een man en een vrouw van middelbare leeftijd en een moeder op behoorlijke leeftijd. Na een afscheid bleek dat we alleen overbleven met de oude dame die ons geen blik waardig achtte. Hè gezellig! Geprobeerd er het beste van te maken, maar ze kon echt niet over de taalbarrière heen komen. Misschien dacht ze wel dat we Duits waren? Is toch een teer puntje.
De coupé is klein, heel klein. Aan weerskanten van een smal paadje staat/hangt een stapelbed. Je kunt eigenlijk niet tegenover elkaar zitten zonder dat de benen elkaar raken. Je krijgt bij binnenkomst een setje lakens die je over een los matrasje heen kan doen zodat je kunt slapen. Als je boven slaapt moet je vrienden worden met de slaper van het onderste bed, dan mag je misschien onder zitten als je niet wilt slapen. Anders kun je op de smalle gang staan of op een klapstoel zitten.
Per treinstel is een samovar (een boiler) met heet water aanwezig wat je ongelimiteerd mag pakken. Dus noodles, thee, oploskoffie en andere dingen die je met heet water (in een wiebelende trein) kunt bereiden kun je meenemen. Ben je toevallig je noodles vergeten? Geen nood! Genoeg te krijgen bij alle stations waar je langs komt. Wij vonden het zelf een beetje spannend om de trein te verlaten als hij maar 2 minuten stil stond, maar bij een stop van 25 minuten kun je rustig even een luchtje scheppen en je vermaken met alle handelaren op het perron. Er zijn noodles, maar ook thee, lente-ui (zal wel echt bij dit seizoen horen), koekjes, snoepjes en frisdrank in overvloed te verkrijgen.
Van mevrouw de Rus hadden we niet veel last, maar ook niet veel lol. Nadat Michelle haar als laatste poging tot contact een koekje aanbood en ze haar gezicht hautain de andere kant op wendde was het wat ons betreft klaar met de pogingen. De rest van de mensen in de wagon vonden het toch ook wel een beetje spannend om een gesprekje aan te knopen dus we moesten maar gewoon lekker gaan genieten van het uitzicht en relaxen.
Over het uitzicht gesproken! We hebben nu natuurlijk nog maar een ‘klein’ deel gehad met deze twee nachten, maar het is zo machtig mooi om het Russische landschap aan je voorbij te zien trekken! Het is iets rustgevends. Luisterboek in je oor en staren maar. Of doezelen, of slapen, of toch maar even een kaartspelletje, of toch maar weer staren.
De tweede avond in de trein moest Rick van mevrouw de Rus nog wel even helpen met haar spullen tillen toen ze de trein uit ging. Toen kon ze opeens wel met handen en voeten praten. Een soort van opgelucht dat we niet meer zo op ons tenen hoefden te lopen liepen we even een stukje over het perron. Bij terugkomst stond er opeens een 2 meter grote, potige, keurig in pak gehesen Rus in onze coupé. Jeweetwel, zo eentje waarvan de adem naar het mengsel van sterke kruiden en alcohol ruikt. Nadat hij zich een beetje had gesettled hebben we hem voorzichtig gevraagd of hij Engels spreekt. Nee helaas. Wel in gebrekkig Duits de wedervraag of wij Duits waren. En zie hier een opening van een fantastisch gesprek! Er werd bij de provodniks (conciërge van de wagon) meteen thee met lekkers voor ‘meine freunden’ gehaald. Deze meneer bleek een oud-militair te zijn, majoor Michael heette hij destijds, zodat ook internationale collega’s zijn naam konden uitspreken. Hij had gediend in het Sovjet tijdperk en is uitgezonden geweest naar Afghanistan. Michael vond het wünderbar dat wij in een trein zaten die door Rusland heen trekt en niet in een vliegtuig naar Griekenland zaten. Hij begon verhalen over Europa/Amerika en Rusland en oorlogen en vond vooral de oorlog heel slecht. De zin ‘Krieg ist schlecht’ hebben we een keer of 20 voorbij horen komen. Het moge duidelijk zijn. Nadat we een uurtje hebben zitten kletsen was het toch echt tijd om te gaan slapen. En wat kunnen GVRen (Grote Vriendelijke Russen) heel goed? Juist! Snurken! 🙂 Michelle was blij met haar set oordopjes. Ze merkte ‘s ochtends pas op dat het vierde bed gedurende de nacht ook was gevuld dus ze zullen wel hebben gewerkt.
Aangekomen in Omsk zag het weer er helaas niet al te best uit. Eens kijken of we hier met regenjas toch iets leuks kunnen verzinnen.
Klinkt ontzettend gaaf en wat een leuke foto’s!! Geniet ervan!
Rick heeft toch wel de spullen van die “aardige” mevrouw naar buiten gegooid!?
Was de wodka nog lekker?
Mooi verhaal!
Wat een mini bedjes zeg! Gelukkig dat jullie iig samen een stapelbed deelden.
Hahaha en die Russische vrouw, echt te grappig! 😀
Wat een fantastisch verhaal. Ga zo door en verras ons nogmaals.