De omschrijving van Lipton’s Seat in de reisgids:
The equal of World’s End, but minus the hefty entrance fee.
Na dit te hebben gelezen hebben we zelfs nog even getwijfeld om het te skippen. World’s End (hèt uitkijkpunt van Horton Plains NP) was tenslotte gehuld in mist en Horton Plains zelf was ‘ok leuk’, maar niet echt ‘yes-morgen-weer leuk’. We hebben gesproken met andere toeristen en met de mensen uit het guesthouse en onder het mom ‘nu we er toch zijn’ kunnen we net zo goed even gaan kijken.
Wát een goed idee was dat! We werden met een tuktuk naar het uitkijkpunt gereden en de heenreis was al veelbelovend. Het plan was om van het uitkijkpunt terug naar beneden te lopen, was dit het landschap waar we doorheen gingen zometeen? Michelle zat te stuiteren van enthousiasme, dit was precies waarom we naar Sri Lanka zijn gekomen!
Het uitkijkpunt was euh, een uitkijkpunt, een nietszeggende verte. Maar we snappen wél waarom meneer Lipton hier zo graag kwam. Wat voor ons nu alleen de luie manier omlaag was, was voor Sir Thomas Lipton een zeer voldoenende wandeling omhoog én omlaag. Want aan de andere kant van de berg, de niet stijl omlaag lopende klifkant, waren theebomen (we hebben ons laten vertellen dat het bomen zijn) zover het oog reikt, in een kleur groen die je je niet kunt voorstellen. Over een stukje lopen van ongeveer een uur hebben we denk zo’n 2,5 uur gedaan. Het was overweldigend, waanzinnig mooi. Superlatieven tekort! Eigenlijk was het onbeschrijflijk. Door de ervaringen bij Horton Plains durfden we niet weg te gaan zonder een trui en sjaal, maar dat was echt niet nodig. De zon brak door, het was eigenlijk gewoon heel warm, de zon lichtte de groene theeblaadjes prachtig op, wat een geweldige ervaring! Het uitzicht vanuit de trein was al mooi, de view vanaf ons balkon in Haputale is al heel fijn wakker worden, maar dit… De vakantie kan niet meer stuk!
Geef een antwoord