The Gibbon Experience

Uiteindelijk zijn we na een lange dag aangekomen in Laos, ons zesde land alweer (zeven als we ons visumfoutje in Londen meerekenen). Houayxay ligt aan de grens met Thailand aan de rivier de Mekong. Tot zes jaar geleden moest iedereen met de pont over die naar Houayxay vaarde, tegenwoordig ligt er tien kilometer buiten het dorp een brug. Dit heeft tot gevolg gehad dat alle faciliteiten voor de toeristen nog aanwezig zijn, maar bijna geen toerist meer in Houayxay te vinden is. Je vindt er enkel nog de deelnemers van de Gibbon Experience. Dat is ook de reden dat wij hier zijn.

De volgende ochtend worden we wakker met gezonde spanning in ons lijf. Benieuwd wat deze drie daagse tocht door regenwoud gaat brengen. Na het ontbijt moesten we verzamelen in het kantoor. In Houayxay lijkt het wel alsof er een Franse invasie heeft plaatsgevonden, overal om ons heen wordt Frans gesproken. Onze groep bestaat naast ons uit zeven Fransen en twee Amerikanen. Na het bekijken van de verplichte instructievideo en filmpje over hoe mooi het park wel niet is, werden we in de auto gezet om richting het nationaal park te gaan. Na anderhalf uur arriveerden we aan de grens met het nationaal park vanwaar we verder het park/ regenwoud in zouden trekken. Om bij de dirt road te komen moesten we een klein stukje door de rijstvelden lopen. Wij hadden ons goed voorbereid op het hiking gedeelte van de tour dus dat zou geen enkel probleem voor ons opleveren. De eerste hindernis was een beekje met een plank er over. Dat kunnen wij als doorgewinterde Wampex-lopers. Bij de tweede waterhindernis waren ze alleen de plank vergeten. Dus de keuze was doorweekte schoenen voor de komende drie dagen of de schoenen uit. Acht man koos ervoor dwars door het water te waadden, wij hebben toch maar de schoenen uit gedaan. Na een korte wandeling met droge schoenen kwamen we aan bij de dirt road. Gezien de aanhoudende regen werd de weg er niet beter op. De weg liep slingerend over de heuvels voor ruim vijftien kilometer in de richting van de start van de Gibbon Experience. Maar de rit was ook al een hele “experience”. Diverse keren zaten we bijna vast en het rondvliegende prut van de banden vloog niet alleen door de lucht aan de buitenkant van de auto. Je moest je vasthouden voor je leven, de dirt roads in Mongolië waren hier niets bij. We moesten zo nu en dan worden uitgegraven en op sommige stukken moesten we even uitstappen en de berg op lopen omdat de auto het niet redde. Als de auto vervolgens los komt moet je rennen omdat de auto vlak achter je zit en je toch liever niet wilt weten hoe je eruit ziet nadat een prutopspattende auto langs je is gereden. Maar twee uur later arriveerden we bij het begin van de nog eens drie uur durende wandeling (en ziplining) naar onze slaapplaats. Eerst werd onze groep gesplitst in tweeën. Er was één boomhut voor vier personen en één voor zeven. Onze Franse vrienden hadden snel uitgerekend dat ze met 7 Fransen waren, waarschijnlijk was Engels praten een ding voor ze (en wij hadden het erg leuk met onze Amerikaanse groepsgenoten).

Na het eerste stuk met droge schoenen gelopen te hebben, stonden we nu aan het begin van de tweede etappe. Voor ons lag een rivier van tien meter breed en gelukkig maar kniediep. Voordat we konden beginnen met het uittrekken van onze schoenen kregen we te horen dat dit de eerste van vele wateroversteken zou zijn… Dus dan maar drie dagen natte schoenen. Met natte schoenen, prut tot over onze knieën en nat van de regen hebben we en prachtige wandeling gemaakt door rijstvelden en regenwoud om tot slot bij ‘onze’ boomhut te komen. Om in de boomhut te komen moet je wel een stukje ziplinen, wat de ervaring helemaal fantàstisch maakt. We waren compleet gesloopt door de regen, prut en het berg op- en aflopen, maar als je eeenmaal in je boomhut staat, dan vergeet je meteen alles wat je hebt moeten doorstaan. En kleine ronde hut met twee bedden (schuimrubberen matrassen met nepleer eromheen welke overdag opgestapeld een bank vormen), een badkamer waar je midden in de jungle staat (en onder je heel goed de bodem ziet, fijn voor mensen met hoogtevrees) en een uitzicht vanuit de woonkamer over het regenwoud met een zonnetje dat de hut binnen komt. We durven het bijna een stukje paradijs op aarde te noemen.

Genietend van het uitzicht vergaten we helemaal dat we zo vies waren. Daarnaast waren we gezellig aan het praten met onze Amerikaanse vrienden, Jeremy en Esther, wat uiteindelijk uitmondde in een gezellig spelletje ‘De Grote Dalmuti’ met een heerlijk biertje erbij. Om zes uur werden we abrupt uit ons spel gerukt aangezien het diner gebracht werd door onze gids. Wij hadden ons ingesteld op zeer simpele maaltijden, maar het overtrof onze verwachtingen ruim. Vier verschillende gerechtjes met groente of vlees, daarnaast rijst, veel fruit, heerlijke gesuikerde pindareepjes en vers gezette koffie of thee. Na zo’n vermoeiende dag echt een godenmaal. Na heerlijk gegeten te hebben was het tijd voor een douche in de openlucht met uitzicht over het regenwoud. Helaas voor ons ging blijkbaar de pomp voor het water om zeven uur uit…

Na een nacht vol geluiden van beesten en regen werden we om zes uur gewekt door een geluid wat het best te omschrijven is als het zoeken naar de juiste frequentie op een transistorradio; de roep van een mannetjes gibbon. Door de mist en het feit dat ze heel ver zaten hebben we ze niet gezien, maar wakker worden bij het geluid ervan is ook al heel mooi.

De tweede dag van de toer werd een dag van wandelen, ziplinen en alle andere boomhutten bezoeken, maar niet voordat we allemaal eindelijk onze welverdiende douche hadden genomen. Na het ontbijt en de douche was de eerste horde het aantrekken van onze schoenen. In het vochtige klimaat droogt niks, dus met droge sokken in stinkende, ranzige, natte schoenen. YAK! Het wandelen was door de regen van de nacht zwaar, maar het lopen in het regenwoud was super en de uitzichten vanuit de boomhutten en vanaf de ziplines waren prachtig. ‘s Avonds weer verwend met een heerlijk diner bij een prachtige zonsondergang.

De laatste dag moesten we het hele traject terug naar Houayxay in omgekeerde volgorde afleggen. Echter door de brandende zon was de terugweg misschien nog wel lastiger. Na wederom twee lange autoritten waren we om vier uur terug in het guesthouse voor het moment waar we al twee dagen naar uitkeken; onze vieze sokken afgeven bij de laundryservice (en een warme douche natuurlijk!).

Onze gids had speciaal voor ons vieren bamboe wandelstokken gesneden. Menig glijpartij is hiermee voorkomen!

‘s Avonds hebben we afscheid genomen van onze Amerikaanse boomhutvrienden bij een gezellig diner en daarna als een blok in slaap gevallen. Morgen weer een reisdag om verder Laos in te trekken.

P.S.  De vorige twee berichten zijn in eerste instantie geplaatst zonder foto’s, maar dankzij hulptroepen (thanks Marieke) in Nederland zijn hier nu foto’s bij geplaatst.