Na twee-en-een-halve week zijn we vertrokken naar het Zuidereiland. De laatste dagen op het Noordereiland hebben we besteed in een zonnig Wellington. De rit naar Wellington was al zon overladen, eenmaal in Wellington veranderde daar niets aan. We hebben lekker geslenterd door de stad en langs het water totdat we een zonnig terras tegen kwamen. Heerlijk in de zon genoten van koffie, thee en bier, dat vonden we op dat moment gewoon een goede combi. ‘s Middags vonden we dat we in actie moesten komen en hebben we een Lord of the Rings tour gemaakt. Eerst zijn we naar Weta geweest. Weta zijn de kunstenaars welke o.a. de props, attributen en kleding in LOTR en de Hobbit tot een kunst hebben verheven. Hier hebben we een rondleiding gekregen door een gedeelte van de workshop waar ze props maken met een complete uitleg over het proces. Een leuk feitje is dat de maliënkolders gemaakt werden van ringetjes tuinslang en twee mensen dus twee jaar bezig zijn geweest met maliënkolders maken voor LOTR (tenzij je Viggo Mortensen bent, dan loop je als enige acteur in LOTR met een ijzeren maliënkolder en ijzeren zwaard, bikkel!). Erg leuk, helaas verboden voor camera’s, dus geen fotomateriaal van de siliconen neuzen en betonnen paarden. Daarnaast heeft Weta diverse beelden verspreid staan in Wellington, zo ook in de terminal van het vliegveld. Het vliegveld moesten we even zien. Hier is de vertrekhal versierd met een vissende Gollum, Smaug en de Adelaars (inclusief Gandalf). Dus na Hobbiton was dit een zeer geslaagde Middle Earth dag!
Tijdens de rondleiding bij Weta werd ook verteld dat de poppen van de nieuwe tentoonstelling van Te Papa (Nationaal museum) door Weta waren gemaakt en laten we nou net de volgende dag naar het museum gaan. De tentoonstelling betrof het verhaal van zeven Nieuw Zeelanders tijdens de eerste wereldoorlog waarbij ieder deel werd geïntroduceerd met de persoon in actie, alleen dan met poppen van drie meter. En ik zeg poppen, maar wederom waren het kunstwerken. Het waren echt uit de kluiten gegroeide mensen met haar op vingers, zweetparels op de slapen, opbollende spieren, levensechte wonden en met prachtige gezichtsuitdrukkingen. Erg indrukwekkend. Te Papa bestaat overigens uit zes verdiepingen en ongeveer 20 tentoonstellingen. Dus om vijf uur waren we halverwege en we hopen dat we de beste tentoonstellingen hebben gekozen.
De volgende dag zouden we met de boot naar het Zuidereiland gaan. De eerste dag in Wellington hebben we direct een ticket gekocht voor de ferry van acht uur ‘ s ochtends. Zeven uur moesten we aanwezig zijn, dus de wekker stond om kwart voor zes. Zoals wij dat kunnen waren we precies om 6:58 uur bij de boot. Er was alleen een kleine miscalculatie aan onze kant. Het was een zondag en zoals ook in Nederland zijn er twee zondagen in het jaar dat je ‘s ochtends wakker wordt met een nieuwe tijd. Je raadt het al… Zomertijd! Wij stonden dus als enige op het parkeerterrein voor een gesloten hek om 7:58. Snel zijn we het kantoor in gelopen en daar werd ons al meegedeeld dat we zouden worden overgeboekt naar de boot van die middag. De teleurstelling en vooral frustratie over de slechte informatie hierover bij het boeken van de ferry was groot, het was toch pretty obvious dat wij toeristen waren? Opeens kwam de vraag van een tweede persoon of we ver weg stonden geparkeerd, want als we echt nù in de auto stapten werd het hek nog voor ons open gedaan en zou de boot nog op ons wachten. Hoe tof, een hele boot die speciaal voor ons (en door ons) te laat zou vertrekken, and lucky us!
Zo kwamen we drie een en half uur later aan op het Zuidereiland. Tijd voor deel twee van NZ!
Geef een antwoord