De laatste blog van de wereldreis. Heel definitief ineens. Dat is ook de reden waarom we ‘m lang voor ons uit hebben geschoven. Maar er moet een moment komen dat er een afsluitend berichtje op de blog moet komen te staan. Net zoals er een keer een moment moet komen dat bijvoorbeeld de armbandjes die om onze polsen geknoopt zitten afgeknipt worden…
Wat is het heerlijk om iedereen weer te zien! Het is net als kraamvisite, iedereen wil je (de baby) de eerste weken na thuiskomst (de geboorte) even zien. Bijkletsen over een reis die iedereen al heeft meebeleefd via de blog en over die beleving wil vertellen en wij die weer proberen bij te benen wat er in Nederland allemaal is gebeurd. Bij de één meer dan de ander. Er zijn in onze afwezigheid een boel huizen verkocht en gekocht, verhuizingen geweest, liefdes opgebloeid, relaties stuk gegaan en jobswitches geweest. Life goes on!
Het waren twee heerlijke (zie verhaal hierboven) maar ook frustrerende weken. De tweede nacht in een Nederlands bed lagen we in ons hoofd alweer lijstjes te maken met zaken die we morgen willen gaan doen. Het was een hard besef dat die stand automatisch weer aan gaat zodra je weer op Nederlandse bodem staat. Zo van dat je hersenen zeggen: We hebben lekker vakantie gevierd, maar het is nu weer tijd om dingen te gaan regelen en normaal te doen. Dat gaat alleen niet zo snel. Iedereen verwacht wel van je dat je moet acclimatiseren, en dat moet ook, maar gek genoeg gebeurt dat niet in de eerste week na thuiskomst (de geboorte). De eerste week is net of je op een nieuwe bestemming in je reis bent en je wordt geleefd door alle aandacht en de heerlijke aanwezigheid van vrienden en familie. Je hoeft nog niet over al te ingewikkelde kwesties na te denken want ‘je bent toch net pas terug’ en ‘dat kan nog wel even wachten’. Na een week wordt ongeveer van je verwacht dat je ineens een antwoord hebt op de vraag ‘Waar gaan jullie eigenlijk wonen?’. En als je eerlijk bent naar jezelf wil je dat eigenlijk zelf ook wel eens weten. Maar het moment dat je daar over gaat nadenken blokkeert er iets. We willen dit, maar eigenlijk ook dat, dus zou het handig zijn als we eerst zo, dan kunnen we daarna zus en… dan ben je de draad kwijt. Laat staan dat je kan vertellen aan iemand wat je er nu eigenlijk over hebt bedacht. Heus, je wílt wel verder, maar je kúnt het simpelweg even niet. Heel raar. Je kunt dagen druk bezig zijn achter de laptop en ‘dingen doen’ maar verder nog geen steek verder komen.
Ineens waren onze ‘kraamweken’ voorbij, Rick zat afgelopen maandag voor het eerst weer achter z’n laptop op z’n werk. Zijn eerste reactie: ‘Werken is zwaar met het concentratievermogen van een goudvis’. Van niets ineens naar 9 uur werken is natuurlijk ook wel pittig. Zeker als je van tevoren eigenlijk nog niet zeker weet of je hersens nog in Colombia liggen.
Michelle is vanaf deze week serieus begonnen met haar CV updaten en oriënteren wat er allemaal te doen is op de banenmarkt. Ze is op wereldreis gegaan met het idee dat ze lekker 8 maanden had om na te denken wat ze wil doen als ze later groot is, maar die ideeën zijn 8 maanden later nog steeds niet veel concreter. Inmiddels is ze wat capaciteitentestjes verder en heeft ook zij de bevestiging dat haar hersens weer mee naar huis zijn gekomen. Nu nog concretiseren wat voor soort baan ze zoekt.
Terugkomen na zo’n lange tijd heeft leuke en minder leuke kanten, maar de kriebels om er weer helemaal voor te gaan beginnen alweer te komen. Langzamerhand begint het besef te komen dat we echt een onwijs mooie reis hebben gemaakt! We hebben geen seconde spijt (gehad) van wat we hebben gedaan. We zijn blij, nieuwsgierig, gelukkig, verdrietig, energiek, boos, enthousiast, uitgerust, tevreden, verbijsterd, onzeker, in paniek, opgewonden, voldaan en betoverd geweest. We hebben enorm veel gedaan, gezien en meegemaakt (niet te geloven, zitten we nu echt met tranen in onze ogen een blog te schrijven?). Deze ervaringen pakt niemand ons meer af en deze reis smaakt ontzettend naar meer!
We hebben deze reisblog met een cliché geopend, dus laten we ‘m zo ook eindigen:
Onwijs bedankt voor het lezen, meeleven en reageren op onze reisverhalen. Wie weet komt er ooit nog eens een vervolg. Enne… die geknoopte armbandjes… die laten we stiekem nog even zitten.
Geef een antwoord