Wij hebben al een tijdje een nieuwe computer. Met een tijdje bedoelen we een maand ongeveer. Zelf samengesteld uit allemaal onderdelen waarvan Michelle niet wist dat het in een computer hoorde en Rick blij was dat hij hulp kreeg van een ware computerexpert in de vorm van Pascal (Michelle’s broer). Het blijkt dat er in computers een internetkabel moet om er internet op te krijgen. Oh… Dat waren we dus allemaal even vergeten te bedenken bij het bestellen van de computer. Kleinigheidje. Sinds gisteravond hebben we eindelijk internet op de nieuwe computer en kon Michelle éinelijk een programma downloaden om te proberen de verloren foto’s terug te vinden die we na onze hike over Mount Valbonë waren kwijtgeraakt door een crash. En wat denk je?? Gevonden!!! Niet allemaal helaas (en voor de fotogekkies onder ons, helaas ook alleen maar in JPG en niet meer in RAW kunnen vinden), maar hé, er zijn er best een boel gered!
Flashback naar de hike:
Flashback naar de zonsopgang in Theth:
Nu we toch bezig zijn met een nieuw bericht schrijven maken we meteen even gebruik van de gelegenheid om het hoofdstuk Albanië nog even fatsoenlijk af te sluiten. Na ons laatste bericht zijn we aangekomen bij het strand en daar niet meer weg gegaan. We hebben nog een aantal dagen heerlijk geluierd aan zee, boekje gelezen, beetje gedobberd en ons eigenlijk alleen druk gemaakt om wanneer we ons weer in moesten smeren met SPF30. We hadden een prachtig hotel met een nóg beter restaurant en hebben echt heel decadent fantastische vis gegeten voor lunch én diner. Het leek wel een beetje op vakantie. We zijn de dag voordat we vlogen al terug gereden richting Tiranë airport omdat we ‘s ochtends vroeg vlogen en we er inmiddels wel achter waren dat de verwachte 50 minuten rijden van de navigatie in Albanië echt niets hoeft te betekenen.
Slechte selfie
Er werd van ons verwacht dat we de auto weer schoon retourneerden dus we zijn voordat we eindigden bij ons hotel eerst even langs een van hele hele HELE vele plekken gereden om je auto te laten wassen. Echt, serieus, dat kan óveral, er is kennelijk een heel goed verdienmodel voor auto’s laten wassen in Albanië. Tijdens de uitgebreide wasbeurt voor veel te weinig geld voor wat er aan liefde in die wasbeurt werd gestopt, zijn we maar even koffie gaan drinken in het tentje ernaast. Binnen 10 minuten was de auto weer blinkend! Klaar om in te leveren! Euh toch?
Autowasstraat
De volgende ochtend reden wij vol goede moed richting vliegveld en parkeerden de auto op ongeveer dezelfde plek als waar we ‘m aan het begin van de vakantie in ontvangst hadden genomen. We hebben de auto gehuurd bij een kleine verhuurmaatschappij dus zij hadden geen vast loket op het vliegveld dus we hadden afgesproken op de parkeerplaats. Eerlijk is eerlijk, zo groot was die parkeerplaats ook weer niet. We waren lekker op tijd zodat we rustig nog even ergens konden ontbijten voordat we de lucht in gingen dus het was niet heel gek dat er nog niemand was op de afgesproken plek. Tien minuten later was er nog steeds niemand en besloten we te gaan bellen naar het telefoonnummer die we hadden gekregen voor als er calamiteiten onderweg waren. Er werd niet opgenomen. We hebben nog twintig minuten geprobeerd om contact te krijgen met iemand van de verhuurmaatschappij terwijl de zon de dag al lekker begon op te warmen. Dat is even een stressvol einde na zo’n heerlijk relaxte vakantie zeg. We waren vastbesloten om ons niet gek te laten maken en om rustig de bagage af te gaan leveren bij de incheckbalie en te ontbijten. We konden vanaf de incheckbalie door de douane heen de gate zien dus we waren niet heel ongerust dat het vliegtuig zonder ons zou vertrekken terwijl we het niet door hadden. De praktische handelingen van de backpack afgeven en ontbijten had ons hoofd weer enigszins rustig gemaakt en we zijn op ons gemak maar weer naar de parkeerplaats gelopen. Nog steeds niemand… We hadden ondertussen al heel vaak proberen te bellen (maar goed dat er tijdens de vakantie niet echt iets aan de hand is geweest met de auto) en we wilden nu toch echt wel graag door de douane heen (je weet maar nooit of de douanebeambte de overgebleven dropjes in je tas aan nadere inspectie wil onderwerpen) dus we gingen maar voor de goedgelovige en tikje brutale optie. We zijn naar een van de verhuurloketjes op de luchthaven gelopen en hebben de vriendelijkst kijkende meneer uitgezocht om te vragen of hij op de sleutels wilde passen. Vervolgens hebben we het mysterieuze telefoonnummer een berichtje gestuurd waar ze de sleutels konden vinden. Ondertussen hadden we filmpjes en foto’s gemaakt van alle mogelijke hoeken van de auto en hen dat ook laten weten voor het geval dat er precies iemand in de tussentijd tegen de auto aan zit (dan is het natuurlijk nog steeds hun woord tegen die van ons, maar toch) en op goed geluk dan maar.
We waren de douane nog niet door of we werden gebeld… Door een heel ander nummer en natuurlijk precies op het moment dat de telefoon nog maar 1% batterij had en stervende was. We zijn snel een stopcontact gaan zoeken (die hadden ze bij de wc’s) en hebben snel berichtjes getypt met instructies waar ze de sleutel konden vinden. Met de pas opgeladen procenten batterij zijn we in de rij bij de gate gaan staan en konden we nog net een berichtje ontvangen met de tijd die zij dachten dat we hadden afgesproken en nog wat verwijten daarbij en later ook de bevestiging dat ze de sleutel hadden gevonden. Pfieuw, borg veilig gesteld… Hops het vliegtuig in!
Geef een antwoord