Schuitje varen

Met kleine oogjes toch nog even een berichtje maken voor de website. We zijn moe, niet in de laatste plaats omdat reizen ook gewoon hard werken is,  maar voornamelijk omdat we vanochtend achterlijk vroeg op zijn gestaan om de zonsopgang bij Angkor Wat te aanschouwen. Alsof dat plan al niet fanatiek genoeg was ging de wekker nog een stukje eerder omdat we het ook nog eens een goed idee vonden om er naartoe te fietsen. Dat spaart toch weer een paar dollar uit op een tuktuk, en zo vroeg is het toch nog niet zo warm en is het vast prima te doen (en dat was ook zo gelukkig!).

Ja we zeggen dollar, Amerikaanse dollars precies te zijn. We staan er eigenlijk inmiddels niet meer bij stil, maar eigenlijk hebben ze in Cambodja vreemde gebruiken op het gebied van valuta. Cambodja heeft een eigen valuta, de Cambodjaanse Riel, maar eigenlijk wordt overal betaald en gevraagd om USD (zelfs in supermarkten). Ze doen niet aan kleiner dan $1, dus als je $1,50 moet betalen kun je dat doen met $ 1 en 2000 Riel. Ze hanteren gelukkig wel overal dezelfde wisselkoers. Het is ook heel gebruikelijk dat je wisselgeld dollars en riels door elkaar heen is. Sterker nog, via wisselgeld is bijna de enige manier om riels in handen te krijgen, want als je geld gaat halen is het bij de meeste banken voor ons alleen mogelijk om dollars te pinnen.

Je eerste reactie is dat je extreem goed oplet hoe een medewerker van een restaurant loopt te goochelen met dat geld, maar inmiddels weten we dat ze ons echt niet proberen op te lichten want er zijn bijna geen lievere mensen dan Cambodjanen. We zijn in Cambodja nou eenmaal veel in toeristische gebieden geweest en daar proberen ze aan je te verdienen, ze doen dan dat wel op een hele nette manier. De vele tuktuk chauffeurs zien je van verre aankomen ‘tuktuk sir?’ en ‘maybe tomorrow?’ zijn veel gehoorde uitdrukkingen. Na een simpel ‘no,  thank you’ breekt er een lach door op de gezichten van de chauffeurs bedanken ze je… Gewoon voor het feit dat je ze niet hebt genegeerd. Natuurlijk uitzonderingen daargelaten er zitten soms ook behoorlijke volhouders tussen, maar over het algemeen zijn ze oprecht blij met een reactie (of een ritje).

Zie je die flessen achter die mevrouw? Dat is brandstof. Dit is een van de vele tankstations.

Dit tankstation heeft zelfs een vat en een slang waarmee je de brandstof makkelijk in je tuktuk kunt doen!

Een aantal dagen geleden alweer zijn we met de boot vanuit Battambang aangekomen in Siem Riep. We hadden dat voor de helft van het geld, in de helft van de tijd ook prima over land met een bus kunnen afleggen, maar het leek ons leuk om te gaan toeristen vanuit een bootje. Een prachtige route over de Sangker langs de drijvende dorpen, huizen op palen en rijstvelden! Van 7 uur ‘s ochtends tot 3 uur ‘s middags in een boot over een af en toe zeer kronkelige rivier. Zulke scherpe bochten dat de boot het zelfs een keer niet haalde en tegen de kant op botste. Het comfort aan boord was iets minder. Stel je een ruime stoel voor, qua breedte zat je daar met z’n tweeën op. Stel je een keukentrapje voor, dat was ongeveer de zitdiepte. Stel je een haakse muur voor, dat was ongeveer de hoek van het plankje in je onderrug wat als rugleuning diende. Het was maar goed dat we het verder wel ontzettend naar onze zin hadden! De boot werd namelijk niet alleen gebruikt voor toeristen, maar de boot was een een soort van pakketdienst en hij werd ook echt gebruikt door bewoners (inclusief kippen of kinderen) van een van de vele drijvende dorpen. Als zij wilden uitstappen werden ze door één van de andere dorpsbewoners met een kano-achtige boot van de boot opgehaald. 

Verkreukeld en zeer hongerig kwamen we een uur eerder dan gepland aan in Siem Riep. De kapitein vond het kennelijk toch niet nodig om de geplande lunchpauze te houden, maar aangezien we ook geen ontbijt hadden gehad waren we wel een beetje flauw. Op het moment dat de boot nog niet eens stil lag tegen de kant sprongen de vele tuktuk chauffeurs al op de boot om je te overspoelen met de vraag of je een tuktuk naar het centrum nodig had. Dit was zeer zeker de andere kant van de vriendelijke Cambodjanen. Ze proberen ons echt een poot uit te draaien met prachtige verhalen van wegen die opgebroken waren en dat met 4 personen (we hadden vrienden gemaakt) inclusief bagage de tuktuk te zwaar beladen zou zijn. Uiteindelijk moest Michelle boos worden zodat ze normaal gingen doen, dat heeft als enige dan nog effect. Tel daar dan nog bovenop dat het niet wilde lukken met een kamer vinden (als een hostel in de lonely planet staat kunnen ze prima hun prijzen verdubbelen) dus het was een zeer plakkerige vermoeiende dag. Het was dan ook méér dan leuk dat we aan het eind van de dag eindelijk ons eerste filmpje van Thijs en Marijke mochten bekijken die we van ze hebben meegekregen op een USB-stick. Wat kun je je rijk voelen dan!

Hoe Siem Riep (en Angkor) verder was is een mooi verhaal om te schrijven vanaf een strand met een cocktail in de hand. Morgen vertrekken we met de bus en pont naar het eiland Koh Chang in Thailand. Nu maar hopen dat het regenseizoen ons goed gezind is, we hebben echt zin in een paar daagjes vakantie namelijk!