Sabaidee!

Pas op! Niet lezen als je aan het eten bent!

Schoon en met gewassen kleding waar de moddervlekken niet meer uit gaan is het tijd om door te gaan. We waren al geschokt dat tijdens de rit naar Chiang Rai mensen over hun nek gingen, maar tijdens de vijf uur durende busrit naar Luang Namtha hadden we weer een kotser te pakken. Moeders was van begin tot het eind ziek terwijl haar kind, die daardoor geen aandacht kreeg, van begin tot het eind jengelde. Kortom: We zijn blij met de MP3 spelers die we hebben gekregen!

Luang Namtha, het dorp van een échte Night Market, dus er wordt alleen eten aangeboden en je wordt niet overladen met het aanbod van souvenirs. Een Night Market met vele straathonden die je niet met rust laten tijdens het eten en prachtig geklede heuvelstamvrouwen die je armbandjes/hoedjes/riemen willen verkopen en die je net als de honden niet met rust laten tijdens het eten. Maar het is ook een snoezig dorpje van waaruit je de natuur in kunt door bijvoorbeeld een trekking te boeken of een fiets/ scooter te huren. Nu vinden we trekkings best leuk, maar zo vlak na de Gibbon Experience was dat nog iets te veel van het goede. We hebben een dagje een scooter gehuurd (het was echt te heet om te fietsen) en verder ons een heleboel dagen vermaakt in de prettige sfeer in het dorp.

Rick had ergens gelezen dat Muang Sing een leuk plaatsje is aan de grens met China, wat maar zo’n 68km van Luang Namtha af ligt en dus maar twee uur rijden met de bus. Tegen lunchtijd zijn we aangekomen in Muang Sing en hebben we vanaf ‘Restaurant Viewpoint’ heerlijk gezeten, biertje gedronken, noodlesoup gegeten wat niet op soep leek, boekje gelezen, vrienden gemaakt met een puppy die zeer gelukkig was met aandacht, meegekeken met de locals die aan het kaarten waren (en de spelregels niet kunnen doorgronden) en natuurlijk uitgekeken over de rijstvelden vanaf het prachtige viewpoint.

‘s Avonds op de Night Market kwamen we welgeteld één andere toerist tegen en dat was ook nog eens onze buurman in het guesthouse van Luang Namtha. We zaten zo geamuseerd te praten boven onze noodlesoup van 10.000 Kip (€1,10) dat we met sluitingstijd om 20.30 uur al de tent, beter gezegd de loods, uit werden gezet. Kennelijk was het bedtijd.

Natuurlijk is het heerlijk om zo nu en dan geen of weinig toeristen tegen te komen, maar we zaten in een dorp zonder mogelijkheden om een fiets te huren of om op een andere manier dan een meerdaagse trekking de natuur te verkennen. Buiten een wandeling door het dorp en een bezoek brengen aan een fantastisch museum kun je niet zoveel. Dus we waren eruit, tijd om toch weer iets meer de bewoonde wereld in te gaan…

De dag erna zijn we terug gegaan naar Luang Namtha waar we nog een dagje hebben genoten van de fijne sfeer en gezelligheid om uiteindelijk door te reizen naar Luang Prabang. Dan denk je dat je toch barre busritten hebt meegemaakt, maar nee, het kan altijd beter! Een moeder met twee zoontjes stapten na ongeveer een half uur in, en konden met z’n drieën op het nog lege plekje naast Rick zitten. Het oudste zoontje lag het ene moment nog lief te slapen tegen Rick aan en het andere moment sloeg hij z’n ogen open om z’n maaginhoud te legen. Nog geen 5 minuten later ging z’n kleine broertje los terwijl de mevrouw pal voor Michelle het nodig vond om uit het open raam te kotsen. Terwijl de spetters nog net niet via het open raam naast Michelle weer naar binnen vlogen (die mevrouw keek zelf nogal verbaasd dat het überhaupt spetterde vanuit een rijdende bus), werd schuin achter Rick weer het volgende zakje gevuld. De zoontjes kregen zo nu en dan een zakje chips of iets anders te eten wat er net zo hard weer uitkwam. Bij elkaar zeker zo’n dertig gevulde zakjes (of helaas net het zakje gemist) en 8 laaaaange uren later zijn we aangekomen in Luang Prabang. We zijn misschien van plan om nog verder naar het zuiden te gaan, maar we hebben onszelf beloofd dat we dat óf gaan vliegen óf dat we niet naar het zuiden gaan. Een zorg voor later, nu eerst: Luang Prabang!