Peru = Thijs

Een nieuw werelddeel betekent niet alleen een nieuwe taal, nieuwe gebruiken en nieuw eten, maar ook een nieuwe reisgenoot. Jeeej, Thijs komt ons opzoeken!

Na onze aankomst op het vliegveld van Lima hebben we en halve nacht op Thijs moeten wachten. Dat betekende slapen in een hoekje van het vliegveld om uiteindelijk toch maar een zachte bank van een restaurant op te zoeken om daar te hangen zonder wat te bestellen. Na vijf uur wachten konden we het niet meer aan. Thijs zou namelijk over 15 minuten landen en dus gingen we alvast in de aankomsthal wachten om hem direct op te vangen. Want na vier maanden bekende gezichten via Skype, WhatsApp en andere media te zien is een bekend gezicht in levende lijve zeer welkom. Voor ons gevoel duurde het uren voor hij door de douane kwam, terwijl het voor Thijs echt maar 25 minuten was. Ja! Daar is hij! En alle goede voornemens om het moment te filmen en te fotograferen waren meteen vergeten in de emoties van het moment.

Voordat Thijs kwam hebben we natuurlijk contact gehad over wat we zouden gaan doen, maar de plannen zijn nooit echt concreet geworden. We hebben één zekerheid, we moeten 4 november in Cusco zijn voor de Inca Trail naar Machu Picchu en verder zijn alle opties open. Aangezien het ochtend is hebben we een ontbijt gescoord, daarbij hebben we de lonely planet gepakt en zijn we plannen gaan maken voor het eerste deel van de reis: Hoe komen we in Cusco. Gaan we direct vliegen, blijven we in Lima, gaan we direct met de bus daar naartoe, of toch via wat toeristische plekken naar Cusco. We waren het er snel over eens dat Lima geen noodzaak was en dat er onderweg naar Cusco veel mooie dingen te bezichtigen zijn. Dus na het ontbijt hebben we en taxi genomen en zijn we richting het oude centrum van Lima gebracht. Hier zouden de bussen naar Paracas vertrekken. Paracas staat beter bekend als de Poor Man Gallapagos. De taxirit was een nieuwe belevenis. Het verkeer in Azië is druk, maar daar lijkt het in ieder geval georganiseerd (geen regels zijn ook regels). Wat we in Lima zagen was een stad vol auto’s, bussen en vrachtauto’s welke bereden werden door gepassioneerde Zuid Amerikanen/ opgewonden standjes wat leidt tot chaos. Respect in het verkeer gaat niet verder dan het rode stoplicht (want die bus rijd echt wel door) en het zelfrespect van de bestuurder om voor te dringen. Uiteindelijk hebben we maar drie ongelukken onderweg gezien en zijn we na een bijzonder ritje aangekomen in het historisch centrum. Na enig gezoek, in dit uiterst lelijke deel van de stad wat het historisch centrum moest zijn, hebben we een busstation gevonden waar we binnen 30 minuten zouden vertrekken richting Paracas. Het busstation leek gesloten op last van de gemeente, al gaven de in- en uitlopende mensen iets anders aan. Als niemand zich wat van de posters aantrekt, waarom wij dan wel?! 30 minuten later zaten we in een klein busje richting de touringbus welke ons naar Paracas zou brengen en de 1,5 uur die we in Lima hebben doorgebracht was voor even genoeg…

Na de busrit van vijf uur door droge leegte kwamen we aan in Paracas. Voor ons betekende het een reisdag van bijna 24 uur, dus we waren blij met het mooie, nieuwe hostel dat we vonden. Een zacht bed, warme douche en heerlijke hangmatten om te chillen. Voordat we konden gaan slapen hebben we bij zonsondergang een welverdiend drankje gedronken en zijn we heel gelukkig dat Thijs bij ons is (sorry Marijke, het is maar vier weken)!

De volgende dag zat uitslapen er niet echt in. Om 8.00 uur zaten we in de boot richting de Poor Man Gallapagos (PMG). Voordat we de haven uit waren werden we omsingeld door dolfijnen! Dat is een goed begin. Niet veel later volgde een kolonie met pelikanen. Nog mooier was dat pelikanen het leuk vinden om in de boeggolf mee te vliegen, echt prachtig gezicht op slechts vijf meter afstand van onze boot. Na een half uur varen waren we bij de PMG. Het zag er letterlijk zwart van de vogels en wit van hun schijt, maar wat een super mooi gezicht om zo veel verschillende vogels, penguïns en zeeleeuwen van dichtbij te zien. Voor ons gevoel dreef de boot af en toe te dichtbij.

Na een half uur rond de eilanden te hebben gedobberd, met nog tig andere boten, zijn we terug gevaren naar Paracas. Daar zouden we aansluitend het nationale park bezoeken. Nu vinden we georganiseerde toertjes echt niet leuk, maar soms is makkelijk gewoon makkelijker. Dus na een afgemeten tijd voor een museum en wederom een afgemeten tijd voor twee uitzichtpunten, kwamen we bij het topstuk van de toer, het rode strand. Nou, dat was dus rood.

Onze gids tijdens de toer was bij toeval een Nederlander en ook nog een goede verkoper. Dus na de toer hebben we het vervolg van onze reis bij hem geboekt, zandbuggy rijden, zandduinboarden en vliegen over de Nazcalijnen inclusief al het vervoer. Zo, dat zal ons weer twee dagen bezig houden!