Op weg naar Vietnam!

Na een dag lang wikken en wegen in Phonsavan hoe de route verder moest hebben we besloten om rechtstreeks de bus naar Vinh in Vietnam te nemen en niet verder noordwaarts te gaan in Laos.

Een tuktuk zou ons om zes uur ‘s ochtends richting het busstation brengen. Een beetje op tijd zodat we een goed plekkie konden bemachtigen. Het zou toch een reis van ongeveer 9 uur worden. Terwijl we al klaar zaten in de tuktuk lukte het de bestuurder niet om z’n motor te starten. Na enkele goede knallen uit de pijp besloot hij maar de bougies te vervangen en na tien minuten klussen was het hem gelukt en reden we naar de bus. Al snel kwamen we erachter dat de bus niet vertrok vanaf het busstation, maar door het dorp trok een iedereen oppikte die wilde opstappen. Omdat we overdag reisden hadden we een gewone touringcar verwacht, maar wat bleek, de bus stond vol met bedjes in plaats van stoelen! Chill! Later bleek dat de enige reden dat we naar de bus werden gebracht was dat ons hostel aan het eind van het dorp lag en de hosteleigenaar niet wilde dat de bus al vol was voordat we zaten. Superlief! Want de bus raakte inderdaad behoorlijk vol tegen de tijd dat we met de bus ter hoogte van het hostel waren en toen waren er alleen nog geïmproviseerde bedjes (lees: matrasje op de grond in het gangpad) over. 

Na enkele lastige grensovergangen hadden we ons weer voorbereid op het invullen van veel formulieren, lange rijen en lange tijden wachten op schijnbaar niks. Twintig minuten na de aankomst bij de grens van Laos met Vietnam stonden we aan de andere kant van de grens met vier nieuwe stempels in onze paspoorten. Nooit gedacht dat het wachten op onze lokale busgenoten, de Vietnamezen en Laotianen, langer zou duren dan de grensovergang zelf. Uiteindelijk om drie uur zijn we aangekomen in Vinh. Ondertussen hadden we in de bus besloten om niet te overnachten in Vinh, maar om direct door te reizen naar het zuiden van de Ha Long Baai, te weten Cat Ba Island. Dit hield wel in dat we nog een tweede busrit van acht uur en nog een boottocht van een uur naar het eiland voor de boeg hadden. We waren die dag toch al aan het reizen en slapen kun je prima in een bus, dus waarom niet ‘s nachts reizen?

Doel 1 bij aankomst in Vinh: Vietnamees geld bemachtigen. We besloten dat Michelle in een restaurant wat ging drinken met de tassen bij zich een Rick zou naar de bank lopen welke we vanuit de bus hadden gezien en kon dan het drankje erna afrekenen.

Rick z’n avontuur

Na vijf minuten lopen kwam ik bij de eerste pinautomaat. Deze accepteerde enkel Visa en Mastercard. Op zich geen probleem,  tenzij je door het betalen van de Gibbon Experience en wat andere problemen met de creditcard (nogmaals dank aan alle ouders voor de hulp!) aan het limiet zit van je creditcard en dus overgeleverd bent aan Maestro. De tweede bank, welke vijftig meter verder zat, gaf het zelfde resultaat. Nummer drie was al niet veel beter. Maar gelukkig stonden daar de lokale hangouderen die maar wat graag wilde helpen. Voor ik het wist ging m’n pinpas van hand tot hand en verwonderde iedereen zich over het merk “Maestro”. Totdat één van de mannen het hotel om de hoek inliep,  met mijn pinpas (en ik hoefde heus niet mee…), om de receptie te vragen waar we met Maestro konden pinnen. Na lang overleg waren ze er toch wel uit dat het die ene bank moest zijn vlak bij het station. Ik kreeg een helm in m’n handen geduwd en moest achterop de motor plaatsnemen om naar de bank te gaan. Daar aangekomen, ondertussen schat ik dat ik al ruim twintig minuten bezig was, zag ik al snel dat Maestro niet mogelijk was. Gelukkig stond daar iemand die zeker wist waar we moesten zijn. Toen ik vroeg waar het was kreeg ik als antwoord “long drive”. Toen we buiten het centrum uitkwamen en tussen de krotten van een buitenwijk reden werd ik toch wel wat zenuwachtig. Buiten de stad vroeg ik nogmaals waar het was en hij wees naar een IKEA-achtig gebouw wat inderdaad nog een eind rijden was. Het bleek een soort groothandel te zijn en bij de ingang stonden twee pinautomaten. Op hoop van zegen m’n pinpas in het apparaat gedaan en eindelijk kwam er geld uit! Nog nooit zo blij geweest met geld. Een nadeel was dat ik me wel realiseerde dat ik nu al drie kwartier weg was en Michelle vreselijk ongerust zou zijn. Na wat handen en voetenwerk heb ik de man duidelijk gemaakt dat ik naar het busstation wilde. Uiteindelijk bijna een uur later was ik weer terug op het busstation.

Michelle haar gedachten gedurende dit uur

• Misschien moet ik maar niets te drinken nemen in dit louche tentje, wie weet lukt het niet om geld te krijgen en moeten we een ander plan bedenken.
• Laat ik even rustig gaan bekijken wat er te doen is op Cat Ba op die nieuwe app die ik heb gedownload. (Die app was een tip van een medereiziger, het heet Triposo en hij is heel handig!)
• Misschien moet ik m’n telefoon maar uit doen zodat ik morgen als we aankomen nog voldoende batterij heb om op de kaart te kijken.
• Ok, ik heb mezelf voldoende vermaakt, waar duurt het toch lang. Het zal vast niet gelukt zijn bij die ene bank.
• Duurt wel écht lang nu.
• Niet panieken, in Beijing duurde het ook wel een tijdje voordat we geld hadden gevonden.
• Hij zal nu toch wel een keertje terug moeten komen met het nieuws dat hij even verder moet lopen omdat het niet gelukt is.
• Wat lachen al die Vietnamezen vriendelijk naar me.
• Waar blijft ie nou?
• Waarom moeten ze precies een lepel pakken vanuit het doosje van mijn tafel? Zal die uit hun eigen bakje minder lekker eten?
• Ik weet het zeker: Rick is aangereden en ik heb z’n paspoort in de tas bij me dus niemand weet wie hij is.
• Laat ik nog eens iets gaan doen ter afleiding.
• Ik kan hier niet langer stil zitten, ik ga naar buiten.
• O, daar is ie! *sob*

Uiteindelijk is de nachtbus en de boot, waar we ook nog twee uur op moesten wachten voordat de eerste boot vertrok, allemaal goed gegaan en zaten we bijna 27 uur na het vertrek uit Phonsavan in ons volgende hostel. Tijd om bij te komen van de reis op het strand. Tijd voor vakantie!

Zon, zee, strand en een drankje. VAKANTIE!!!