Op weg naar Noord-Thailand

“Als je van natuur houdt moet je naar Noord-Thailand gaan”

Dat is wat onze reisgidsen ons vertelde in ieder geval. Michelle was verliefd geworden op een stukje wat was geschreven over Umphang. Wij vonden het nogal Duits klinken (als in Umfang), maar het blijkt dat je het uitspreekt als Ump-hang en dan klinkt het weer Thais. Op internet vind je prachtige excursies met meerdaagse trekkings naar Umphang, inclusief raften naar een mooie waterval, maar dat waren eigenlijk complete vakanties. Wij zochten alleen een trekking, en dan het liefst nog een beetje korter dan een week (enige wat we op internet konden vinden). Tot nu toe waren we in gebieden geweest waar je wordt doodgegooid met excursiekantoortjes langs de weg, maar in Bangkok en Kanchanaburi konden we die natuurlijk niet vinden. Op goed geluk hebben we vanuit Kanchanaburi een bus gepakt naar het noorden in de hoop daar iets tegen te komen om een trekking te kunnen regelen.

We hebben de bus gepakt richting Mae Sot, wat op een steenworp afstand van Umphang ligt. Dat was al met al een dagvullende busrit. Bij het eerste de beste guesthouse wat we tegenkwamen hebben we een kamer geboekt (alles in de kamer was roze, deed gewoon pijn aan je ogen). Het is hartstikke praktisch zo’n guesthouse naast het busstation, maar waar we niet over hadden nagedacht is dat bussen héél vroeg beginnen met rijden en dus je nachtrust ruw verstoren. Mae Sot was niet toeristisch, wat heel leuk is, maar we zaten middenin een stadje en we wilden juist graag meer van de natuur zien. Er was niet echt een mogelijkheid om een fiets of scooter te huren, laat staan dat daar een toeristenkantoortje was waar een trekking naar Umphang geboekt kan worden, dus we hebben besloten om de dag erna meteen door te gaan en Umphang te vergeten.

Mae Sariang was onze volgende bestemming. Waar we eerder grote afstanden voornamelijk met airco gekoelde minivan aflegden waren die in Mae Sot niet te vinden. Het enige vervoersmiddel naar Mae Sariang was een pick-uptruckachtig vervoersmiddel waarvan de laadbak een overkapping had en aan weerskanten een smal bankje. We weten inmiddels dat ze ‘songtaew’ heten, letterlijk ‘twee rijen’. Een memorabel ritje van ongeveer 200 km waar we 6 uur over hebben gedaan. We stapten in met regen, gedurende de rit hadden we regen, en we stapten uit met regen. In de bergen was het fris, zelfs zo fris dat we het zowaar koud hadden. Daarnaast kwam door de open constructie van de laadbak de modderige regen van de wielen zo de wagen in gespat, waardoor we bruin aankwamen, en zaten we van het begin tot het eind tussen héél veel Thaise mensen in geplet die prima een dutje op je schouder kunnen doen. Het was het absoluut waard, want het was een superrit! De weg liep langs de grens met Myanmar. Omdat er nog steeds veel mensen uit Myanmar een beter leven in Thailand zoeken heb je om de zoveel kilometer een controlepost die je paspoort controleert (of niet als ze geen zin hebben). De taxichauffeur moet iedere keer uitstappen en z’n gegevens achterlaten in een logboek. We zijn langs gigantische vluchtelingenkampen gereden die volledig met prikkeldraad zijn omheind en vol staan met houten huisjes met daken van gedroogde bladeren of net wat de mensen voorhanden hebben. De natuur was wonderschoon. Prachtige rijstterrassen met verschillende kleuren groen, bananenbomen, palmbomen, bergen gehuld in wolken, wegen die spontaan zijn overspoeld met een stuk berg die naar beneden is gekomen, we hebben ons geen moment verveeld. We hebben mental pictures gemaakt want gezien de omstandigheden waren we niet in staat om de camera te pakken of om überhaupt een foto te maken. Geloof ons maar; het  is mooi.

Hadden we al verteld dat het regende? Nou in Mae Sariang ook! En dat bleef het doen. Mae Sariang ligt precies op een plek waar ze een andere moesson hebben dan in de rest van Thailand. Deze moesson had regenbuien van hele dagen in plaats van een klein uurtje. Maar de vijf dagen regen achtereen was zelfs voor de locals bijzonder. Mae Sariang was wel echt een leuk plaatsje, maar met zulke fanatieke regen is het helaas toch moeilijk om iets te verzinnen om te gaan doen. Daar kwam bij dat het twee dagen Buddhistday in Thailand was, dus alle Buddhisten waren vrij of hadden zichzelf vrij gegeven dus het plaatsje was uitgestorven.

We hadden in principe alles al geregeld voor een tweedaagse trekking door de bergen rondom Mae Sariang naar dorpjes van authentieke bergstammen, maar voordat we met groot schuldgevoel de tour gingen afzeggen kwam onze tourguide vanwege de regen de tour bij ons afzeggen (of ons eigenlijk vragen of we wilden wachten op beter weer). Uiteindelijk zijn we die dag maar verhuisd naar een guesthouse met hele luxe kamers, helemaal leuk ingericht (Michelle heeft meteen inspiratie voor onze nieuwe toekomstige woning, wherever it may be) en een fijne badkamer enzo. Lekker even een dagje relaxen waar een Thai massage natuurlijk niet aan kan ontbreken (al is daar weinig ontspannends aan).

De dag erna zijn we verder gegaan op zoek naar beter weer. We hebben de bus naar Chiang Mai gepakt wat nu alweer genoeg stof heeft voor een volgend verhaal! Nou vooruit, verklappen we wel alvast dat we beter weer hebben gevonden!