Poei dat is even wennen: Van koud en regen naar 30 graden en volle zon! Welkom in Иркутск (Irkoetsk).
Wij hebben de laatste dagen ons best gedaan om ons het cyrillische alfabet eigen te maken. En wat blijkt? Als je met de moeite van een vijf jaar oud kind eindelijk het woord hardop hebt uitgesproken, dan lijkt het woord ook nog ergens op. De vertaling van de letters hebben we proberen te maken van het rittenschema van de trein wat in cyrillisch en Latijns alfabet wordt weergegeven.
We kunnen vandaag in Irkoetsk geen cyrillisch bordje of uiting voorbij lopen om het eerst even te proberen uit te spreken. De meneer waar we gisteren een coupé mee deelden moest hartelijk lachen om onze pogingen. We hebben denk ik de juiste keelklanken of de juiste bravoure nog niet onder de knie. Voor de moeite kreeg Michelle een blokje chocolade met een roze verpakking waar een Japanse kat op afgebeeld was (snoezig hoor…) en Rick plakjes Russische knoflookworst.
Over de trein gesproken! Na de eindeloze bomenrijen van de vorige treinreis hebben we nu de uitgestrekte velden met witte, gele en paarse bloemen mogen aanschouwen. Na Omsk zijn er duidelijk meer heuvels en bergen in het landschap. Het lijkt ook of de vele dorpjes met houten huisjes langs het spoor iets minder krakkemikkig ogen. Het is een feest om in de trein te mogen zijn!
We voelden ons ook een stuk meer op ons gemak. Je weet een beetje wat je kunt verwachten. Je weet hoe de coupé eruit ziet, hoe de toiletten werken en hoe mensen in de trein met elkaar omgaan. Het is een way of life, je moet het toch even met elkaar uithouden.
Het in de trein komen bij Omsk heeft ons alleen wel een paar grijze haren gekost. Punctueel als wij zijn 😉 waren wij ruim op tijd op het station. De borden op het station gaven echter geen notie van trein 70 die wij moesten hebben. Na ons ticket te hebben laten zien aan medewerkers van het station wisten zij ook echt niet wanneer en óf de trein daar wel zou komen. Sterker nog, er was opeens 4 man in beweging om ons te helpen. Dat beloofde niet veel goeds. We waren toch echt op de juiste dag en het juiste tijdstip aanwezig? We hadden wel 15 keer gecontroleerd wat de tijd op het ticket (Moskou tijd) nu precies was in Omsk tijd, hadden we dan verkeerd gerekend? Tot een minuut voor aankomst van de trein werden we nog in spanning gehouden en toen wij dachten dat we de trein binnen zagen komen (al die lange afstandstreinen lijken op elkaar) gingen wij het personeel maar overtuigen dat dat ‘m wel moest zijn lieten ze ons door. Je zou zeggen dat de TSE wel een redelijk beroemde trein is toch?
Maar we zaten nog niet ín de trein… De provodniks van onze wagon had duidelijk nog nooit zo’n ticket als die van ons gezien. Ze liep naar en andere collega, en ze liep naar nog een andere collega aan het andere eind van de trein zo’n beetje, en uiteindelijk schoot ze een gids aan van een groepsreis waarvan ze wist dat ze Russisch en Engels sprak. Moeilijke blikken. Geprobeerd om de meegeleverde vertaling van het ticket te laten zien maar daar wilde ze niet naar kijken. Na een boel Russisch gebabbel met elkaar werd het duidelijk: Onze provodniks snapte niet of we nou wel of geen eten kregen aan boord van de trein! Allememachisch! Dan hadden ze een behoorlijke omslachtige manier van doen om daar achter te komen! De trein stopte 20 minuten in Omsk, maar dat was achteraf maar goed ook, we waren nog maar nét binnen of de trein begon te rijden. Bijkomend voordeel: We hadden vrienden gemaakt met de gids van de groepsreis en waren welkom tijdens Beer’o clock met de groep. Gezellig!
Geef een antwoord