Ons wanen in Middle Earth, uit een vliegtuig springen, glowworms bekijken, genieten van de westkust van het Zuidereiland, Milford Sounds, pinguïns en zeehonden bekijken… Er staat nog één item op ons lijstje: de natuur en sterren bewonderen in de omgeving van Mount Cook. Laat dat nu precies zijn waar we onze laatste dagen met Jucy aan willen besteden.
Na een mooie, stralend zonnige en warme dag aan de zuidkust van het Zuidereiland zijn we in de camper gesprongen om weer een grote afstand landinwaarts af te leggen. Het was een genot om de bergen met de besneeuwde bergtoppen langzaamaan voor je te zien opdoemen. We kunnen weinig spannende activiteiten aan deze blog toevoegen eigenlijk. Het was gewoon supermooi en we voelden ons gewoon heel tevreden en gelukkig in die omgeving. Superlatieven schieten te kort om te omschrijven hoe fantastisch mooi het is om wakker te worden door de zon die boven de bergen uitkomt, de dauw over een meer weg te zien trekken en de wit besneeuwde bergtoppen tegen een helderblauwe hemel te zien aftekenen. Ik zou zeggen: check de foto’s 🙂
Wie Rick een beetje kent weet dat hij stiekem heel veel weet over astronomie (sterren enzo). Het gebied rond Lake Tekapo is een heel groot dark sky reservaat, wat inhoud dat daar geen lichtvervuiling is en dat er weinig waterdamp in de lucht hangt wat de zichtbaarheid van de hemel bevordert. Daarnaast houden ze er in de dorpen die in het natuurreservaat gelegen zijn overal rekening mee dat er zo min mogelijk wit licht wordt gevoerd. Lantaarnpalen komen op de snelwegen niet voor en in de dorpen zo min mogelijk, en dan zelfs alleen oranje licht. Een avond sterren kijken kon dus in dit gebied niet ontbreken. En dan bedoelen we niet met het blote oog op de hoek van de straat omhoog turen, maar echt in een universitair observatorium op Mount John, met professionele telescopen en vakgekkies die er veel over kunnen vertellen. Dat betekende wel dat we na 4 weken rond 21.00 uur uiterlijk in bed te liggen opeens vanaf 0.00 uur nog drie uur wakker en enthousiast moesten blijven. Toen we elkaar om 21.00 uur, na een lange dag wandelen naar Mount Cook, aankeken dat we dus nog zo lang moesten wachten tot het begin van de tour, zijn we ‘even’ gaan liggen en waren we blij dat we voor de zekerheid een wekker hadden gezet.
We werden onderaan de berg in superdikke professionele antarctische jassen gehesen omdat het boven op de berg toch nog wel frisjes kon zijn ondanks de zwoele temperatuur van 9°C onder aan de berg. We hadden al het advies van de boekingsmevrouw ‘dress warm’ opgevolgd dus we waren een Michelinmannetje. Toch was die jas best welkom! We werden afgezet met een bus en door de eerste vakgek boven op de berg opgevangen. Wat kon hij leuk en gepassioneerd praten over de hemel! Hoogtepunt voor Michelle was toch wel z’n laserpointer (vanaf nu: lightsaber) waar hij moeiteloos een ster in de lucht mee kon aanwijzen alsof hij voor een projectiescherm stond. We hebben 2,5 uur met het blote oog en telescopen diverse melkwegen, sterrenklusters, vallende sterren en nebula’s mogen bekijken en alle vragen kunnen stellen die maar in ons hoofd opkwamen. En op de koop toe verscheen er ook nog Aurora (Zuiderlicht) aan de hemel. We waren spontaan alles behalve moe!
De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen tot wel zeker 8.00 uur. We hadden de afgelopen nacht vernomen dat er bij het observatorium een café zat en omdat zo boven op de berg, omringd door hogere bergen met de bekende sneeuw op de toppen echt een fantastische plek is voor een kop koffie/ thee zijn we de berg op gereden voor het ontbijt. Het was wederom een stralende dag. Zo stralend dat we het een goed idee vonden om een korte broek een topje/t-shirt aan te trekken zodra we weer de berg af waren, zelfs zo stralend dat we naar een meertje zijn gereden (waar je toevallig ook mocht kamperen) en daar lekker hebben kunnen zonnen (in dus die korte broek en dat topje) op een handdoekje! We hebben een poging gedaan om onze voorraad leeg te eten. Heel vervelend om op de voorlaatste dag dat je de camper hebt om de kaas (we hadden precies nog één portie kaas uit het pakket bewaard om blokjes van te maken voor deze dag) op te eten en de wijnfles leeg te drinken. Omdat we natuurlijk niet meer mochten rijden zijn we daar dan ook maar blijven slapen. Handig joh, zo’n camper! Wel de laatste dag met Lucy…
Inmiddels zijn we aangekomen in Christchurch, de stad die 5 jaar na de aardbevingen nog steeds niet is opgebouwd, voor het inleveren van Lucy en de laatste drie dagen van Nieuw Zeeland.
Geef een antwoord