Bovenaan onze, en van vele anderen, lijst met things-to-do in Bolivia staat de Uyuni Salt Flats. Dit zijn de restanten van een oud en opgedroogd meer wat een zoutlaag heeft achter gelaten van ruim en meter dik. De meeste mensen beginnen in Uyuni en maken dan een meerdaags rondje, maar wij hoorden dat het ook mogelijk was om te beginnen in Tupiza. Voordeel daarvan is dat het voordeliger is, de tour duurt een dag langer én dat je eindigt met het mooiste van de tocht: de Salt Flats. Na een korte ontmoeting met onze autogenoten Harvey en Emily tijdens de start van het paardrijden de vorige dag deden we ons voorstellende vandaag een stuk uitgebreider. En wat een geluk… Een auto vol met accountants!
De tocht begon in de ochtend met wederom een stukje Wild West rondom Tupiza, maar al snel ging de weg omhoog en reden we van ruim 2.500m naar 4.000m. Het rare van de Andes is dat de bergen je het gevoel geven dat ze niet zo hoog zijn, maar dat komt voornamelijk doordat de dalen tussen de bergen al op 4.000m liggen. Later in de toer hebben we zelfs op 5.000m gestaan tussen bergtoppen die slechts enkele honderden meters hoger waren. Raar om te bedenken dat je met de auto op een punt bent gekomen dat hoger ligt dan het hoogste punt in Europa (de discussie daar gelaten of de Kaukasus onderdeel is van Europa).
De eerste dag was voornamelijk een verbindingsettape. Lange stukken rijden door de bergen, gelukkig wel een redelijk goede weg, om richting het nationale park te komen. Onderweg was voldoende tijd om te stoppen voor foto’s bij fantastische uitzichten en de vele lama’s en vicunia’s, het niet te vermijden praatje over accountancy, meezingen met de ’80’s en ’90’s hits die uit de boxen in de auto schalden de gids/kok beter leren kennen (zover de taalbarrière het toeliet) en ook onze chauffeur, die om iedere grap het hardste lachte. Zelfs zo hard dat je hem ervan verdacht dat hij vloeiend Engels en Nederlands verstond, maar z’n lach was aanstekelijk en goed voor de sfeer. De eerste dag eindigden we in een hostel met basic voorzieningen. Enige probleem leek te zijn dat het vol was. Dus na enige tijd mochten we onze kamer in… met drie bedden voor vier personen. Het vierde bed kwam gelukkig niet veel later. Voor en tijdens het eten hebben we met de andere auto van onze tour kennis gemaakt, 4 Nederlanders en een Fransman (uit Frans Guinee) en hebben we de hele groep aan Shithead gekregen. Gezelligheid! Het eten viel naar Boliviaanse maatstaven mee, sterker nog het was zelfs heel lekker. Leve onze kok/gids! En met de eetlust van Michelle lijkt het nu eindelijk ook de goede kant op te gaan, en nu écht!
Dag twee reden we het nationale park binnen. Een park wat met name bestaat uit vulkanen (dood, slapend en actief) en de bijbehorende geothermische activiteiten. Uitgestrekte vlaktes met in de verte een berg, prachtig! En heerlijk rustgevend om met de Spice Girls, Take That, Five en nog veel meer bekende bandjes en groepen naar buiten te staren en zo nu en dan in de middle of nowhere te stoppen voor een foto. We gingen lunchen naast een hot spring waar we na de lunch ook gretig gebruik van hebben gemaakt! Vlak voor de hot spring waren we bij een vlakte waar de grondstoffen voor shampoo worden gewonnen, dus die konden we mooi gebruiken aangezien het hostel vanavond weer geen douche had. Met een buitentemperatuur van ongeveer 5°C een bad in stappen van 35°C is echt heerlijk. Na een half uur eruit komen was echter een groter probleem, brrr. Maar gelukkig waren we wel schoon voor zover de shampoo werkte. ‘s Avonds sliepen we op de koudste plek van de reis, dus tijd voor Shithead (voor de mensen met een groot vraagteken boven hun hoofd op dit moment: Shithead is een kaartspel) met rum waarbij de Shithead moet drinken. Rum, is ons verteld, zou de beste manier zijn om warm te blijven. En óf het werkte, thanks voor de tip Miek (al werkte de slaapzak ook heel goed)! We zijn erachter gekomen dat een scheutje rum in de kaneelthee Kerstmis in een kopje is! Of Sinterklaas in een kopje… Voor de volgende dag?
De derde dag was met name woestijn, rotsformaties, Sinterklaas en lagunes. Heel veel lagunes. Je had de rode, de blauwe, de zwarte, de gele, de groene en ga zo maar door. En al die meertjes waren inderdaad rood, blauw, zwart, geel, groen. Na de vijfde kleur op dezelfde dag wordt je wel een beetje kleurenmoe, maar de in grote getale aanwezige flamingo’s verveelden gelukkig niet.
Daarnaast was ons verteld dat vandaag een niet zo lange rijdag zou zijn, waardoor we ‘s avonds lekker de tijd hadden voor een spelletje kaarten en wat niksen. We zouden rond 16:30 uur aankomen bij het hotel, maar op een of andere manier werd dat toch weer twee uur later dan gepland. Dat kwam vast doordat we hadden moeten wachten bij de ‘spoorovergang’ voor die ene trein op dat verdwaalde spoor op die gigantische vlakte. Hoe grappig om dat mee te maken! Het hotel zelf was absoluut niet teleurstellend, het hele hotel bestond uit zout. De tafels, stoelen, muren en bedden was allemaal geperst zout en op de vloer was een dikke laag heel grof zout gestrooid. Met zoveel zout zou je vermoeden dat we in de buurt van de zoutvlakte waren.
Eerst eten en daarna….. Sinterklaas vieren! Met onze vier Nederlandse groepsgenoten hadden we de dag ervoor afgesproken om lootjes te trekken en een gedicht voor de desbetreffende persoon te schrijven. Hieronder onze prachtige gedichten! Nogmaals bedankt voor de leuke Sinterklaas Livia, Luca, Judith en Aram. Hieronder onze prachtige gedichten (Rick z’n gedicht is het mooist als ie wordt uitgesproken met zwaar Amsterdamse accent).
De laatste dag was de dag van de zoutvlakte en van heel vroeg opstaan om de zonsopkomst boven de zoutvlakte te aanschouwen. De zonsopkomst was heel mooi, de timing van onze gidsen en beetje k*t. Tijdens de mooiste minuten van de zonsopkomst, ongeveer de twintig minuten voor zonsopkomst wanneer de hemel mooi rood en oranje kleurt, zaten wij in de auto onderweg naar wat wij dachten een hele mooie plek. Onze chauffeur had ook enige moeite met wakker blijven, dus Rick was blij dat hij naast de chauffeur zat om een oogje in het zeil te houden. Kort voor zonsopkomst hielden we het niet meer en hebben we de auto ergens op de zoutvlakte laten parkeren om de laatste minuten voor de zonsopkomst mee te pakken en nog wat prachtige foto’s te maken. Na de foto’s leek het ons beter als de chauffeur nog even wat zou gaan slapen. Dus Rick heeft het volgende stukje gereden. Wat overigens tegenvalt. Het is net als rijden op asfalt alleen dan een asfaltplak van enkele kilometers breed.
De volgende stop was het visseneiland. Een eiland midden in de zoutvlakte grotendeels van koraal gevuld met hele grote cactussen. Super gaaf om bovenop het eiland te staan en rondom alleen maar zoutvlakte en heel erg in de verte wat bergen te zien. Niet alleen een mooie plek voor foto’s, maar ook voor ontbijt en nog veel belangrijker, om een magneet te kopen! Sinds we in Bolivia zijn hebben we niet echt gelet op magneten en aangezien we Bolivia bijna uit gaan en we van ieder land een magneet willen geven, begonnen we een beetje ongerust te worden! Gelukkig was er een klein winkeltje waar we de lelijkste magneet tot nu toe hebben gescoord. Als laatste activiteit hadden we het maken van de bekende photo loco. Heel veel plezier gehad met het uitmeten en mikken bij het maken van de meest maffe foto’s. Leuk!
Het einde van de toer was in Uyuni. Een plaatsje van drie keer niks, een winkelstraat, een treinenkerkhof en het begin van onze volgende jeeptour. We moeten de woestijn toch op een of andere manier ook weer verlaten. O, en voordat we het vergeten: Michelle is weer helemaal beter!
Geef een antwoord