Mars naar Bounty

Om vanaf Nieuw Zeeland op Paaseiland te komen moesten we vliegen via Tahiti en door onze op de loop gaande verbeelding over tropische bounty eilanden hadden we tussen de vluchten Nieuw Zeeland naar Tahiti en Tahiti naar Paaseiland spantaan een paar dagen speling gepland.

Het eiland Tahiti heeft de naam, maar is met haar zwarte stranden niet heel mooi. Het eiland wat mooi van die witte tropische stranden (en daardoor superblauw water) heeft en je vanaf Tahiti makkelijk én snel kunt bereiken per boot (of de meer gefortuneerde reiziger per vliegtuig) is Mo’orea. So Mo’orea it is!

Zo halverwege Nieuw Zeeland leek het ons een goed plan om ons alvast in een accommodatie te verdiepen, het is tenslotte een klein eiland en het is moeilijk in te schatten, als je ergens voor een paar dagen naartoe gaat, of het van tevoren nodig is om iets te boeken. Waar denk je aan als je tropisch bounty eiland zegt? Juist, aan zo’n houten huisje op palen die in de zee staat vanwaar je met je snorkel in het water kunt plonzen om het prachtige kleurrijke koraal met de veelkleurige vissen te bewonderen. Ok, primitieve houten huisjes op palen in de zee bestaan niet op Mo’orea… Er bestaan wel superdeluxe bungalows op palen in de zee vanwaar je met je snorkel in het water kunt plonzen om het prachtige kleurrijke koraal met de veelkleurige vissen te bewonderen. Van die bungalows met prijzen voor één nacht waar we in Zuid-Oost Azië een week als goden in Zuid-Oost Azië van konden leven. Dat was een kleine miscalculatie toen we met de voorbereidingen van onze reis bezig waren. Maar hé, we zijn er geweest en heel stiekem hadden we het niet willen missen! Om niet meteen het einde van het geld en dus het einde van de wereldreis in te luiden hebben we geprobeerd om het prijstechnisch een beetje slim aan te pakken. Op Tahiti en Mo’orea hadden we vier nachtjes te overbruggen waarvan we er in ieder geval eentje in zo’n bungalow wilden doorbrengen en de rest ergens zo goedkoop mogelijk. Omdat we ‘s avonds rond 22.00 uur plaatselijke tijd zouden landen op Tahiti en de ferries naar Mo’orea enkel overdag varen moesten we in ieder geval een nachtje op Tahiti boeken, daarna twee zo goedkoop mogelijke overnachtingen op Mo’orea en de laatste nacht wilden we doorbrengen in de bungalow zodat we superverwend weg zouden gaan. Alles geregeld, in kannen en kruiken, en dan kom je er achter dat je vanaf Nieuw Zeeland naar Tahiti de datumgrens, terug in de tijd, passeert. Dus snel een nachtje bijboeken.

Wat raar zeg! We vertrokken in Nieuw Zeeland op 15 oktober rond 16.00 uur en je komt 5 uur vliegen later rond 22.00 uur op 14 oktober weer aan om na een nachtje slapen voor de tweede keer 15 oktober te gaan beleven. Volgens Rick is hij dus ook voortaan één dag eerder jarig, aangezien zijn jaar nu één dag langer heeft geduurd. En wat een memorabele tweede 14 en 15 oktober zijn dat geweest zeg! We zouden opgehaald worden van het vliegveld, maar van alle bordjes die omhoog werden gehouden was er niet één met onze namen. Kennelijk zagen we met onze backpack op de rug (wat sowieso niet erg gebruikelijk is op een luchthaven waar de gemiddelde vakantieganger twee koffers van 30 kilo elk heeft) nogal dwalend uit, want een behulpzame meneer vroeg of hij ons kon helpen. Hij heeft het pension gebeld en kwam met de mededeling dat ze ons waren vergeten. Tja, kan gebeuren. Nou ja, er kwam ‘meteen’ iemand aan om ons op te halen. Uiteindelijk kwamen we tegen middernacht aan bij ons bed. Zonder welkomstbloemenslinger… (dat zit nog steeds dwars).

We werden voor de tweede keer wakker op 15 oktober in een ontzettend ranzige kamer, de douche was ijskoud (en het was niet dusdanig warm weer dat het lekker was om koud te douchen) en tijdens het ontbijt werden we compleet genegeerd omdat iedereen, eigenaren incluis, alleen maar in rap tempo Frans met elkaar spraken. Wij vonden dat we voor het ongemak van de shuttle wel een tegemoetkoming konden verwachten in de vorm van een korting op het belachelijke bedrag of een gratis lift naar de ferry. Dat vonden zij niet. ‘ Jullie hebben toch niet op het vliegveld hoeven overnachten?’ Of we alsnog omgerekend zo’n 30 euro konden betalen voor een ritje van 10 minuten na 1,5 uur wachten. Grrr….

De shuttle om ons naar de ferry te brengen (wat op de weg terug naar het vliegveld was) hebben ze in hun **** mogen steken en we besloten om ons geluk te gaan beproeven met het busvervoer op het eiland. Er werd ons gewaarschuwd dat die bussen wel rijden, maar ze hebben geen tijdschema dus is het een gok wannéér ze rijden. Zonder afscheid te nemen zijn we naar de hoek van de straat gelopen. We stonden net twee minuten in de verte te turen toen er spontaan een auto stopte. De chauffeuse vermoede dat we met die backpacks (is hij toch nog ergens goed voor) of naar het vliegveld moesten of naar de boot. Aangezien ze toch die kant op moest mochten we wel meerijden. Tof! En wat een goedmaker van de mentaliteit van de locals! Later bleek dat we ook nog een supermazzel hadden dat we zo snel bij de boot waren anders hadden we pas 4 uur later naar Mo’orea gekund. Toen we nog niet eens de haven uitvaarden hadden we al onze eerste dolfijnen gespot en de zon scheen ons tegemoet (nog wel, want de weerberichten waren niet al te gunstig), ons geluk was wedergekeerd! Op naar Mo’orea, op naar ons bounty eiland!

P.s. foto’s volgen zo spoedig mogelijk.