Onze plannen in Thailand zijn met de dag gewijzigd. In Bangkok hebben we de Gibbon Experience in Laos geboekt voor 7 augustus omdat dat volgens het plan van toen perfect zou passen. De Gibbon Experience lag vlak over de grens dus het plan was om 6 augustus naar Laos te gaan. Nadeel van zo’n vaste boeking is dat iedere keer als de plannen in Thailand wijzigden we weer opnieuw moesten puzzelen met de tijd. Klein dingetje waar we weinig rekening mee hielden: als je over land naar Thailand reist, dus bijvoorbeeld vanuit Cambodja, dan krijg je een gratis visum voor Thailand. Hartstikke leuk dat het een gratis visum is, maar hij is maar 15 dagen geldig en we hadden zo’n 18 dagen nodig. Het plan in Bangkok was om in Chiang Mai een verlenging van het visum te regelen, in Chang Mai werden we door Boyz overgehaald om gewoon de overstay boete te betalen omdat dat per saldo voordeliger was én we nog een kans hadden dat ze het door de vingers gingen zien vanwege Buddhistday enzo. De visumkantoren waren toen tenslotte allemaal gesloten dus hoe hadden we dat moeten regelen dan?
Volledig op ons gemak zijn we dus nog een plaatsje in Thailand aan gaan doen. Het werd Chiang Rai, iets meer richting de grens van Laos dan Chiang Mai. We hadden gelezen dat daar vlakbij een mooie artistieke witte tempel stond waar we wel nieuwsgierig naar waren.
Boyz had voor ons een busticket geregeld voor een luxe touringcar met airco enzo. Ook weer eens leuk voor de verandering. Echter wat luxe touringcars wél kunnen ten opzichte van een gammele bus, is heel hard door de bochten rijden. En daar heb je er best veel van in de bergen. Een aantal mensen om ons heen begon op een bepaald moment angstvallig plastic zakjes vast te houden en enkelen zijn niet leeg gebleven. Michelle d’r maag was ook niet heel stabiel omdat ze in het begin van de rit het een goed idee vond om lekker een boekje te lezen, maar ze heeft gelukkig geen zakje nodig gehad. Een beetje wiebelig stapten we uit de bus en zijn we naar een hostel gelopen wat wat ons betreft in onze top 10 van beste hostels van deze reis thuis hoort. Ze hadden een donzen dekbed op de bedden wat zo goed aanvoelde dat we er speciaal de airco een paar graadjes kouder voor hebben gezet zodat het niet te warm werd om eronder te liggen.
Even terugkomend op het plannen. Het is zonde om te pinnen in het buitenland want je betaald daar per keer zo’n €4,- voor, ongeacht het bedrag wat je opneemt. Zunig als wij zijn proberen we vreemde valuta opnemen dus te beperken tot een minimum. Je wilt niet te veel geld pinnen wat je ergens anders niet meer kunt gebruiken, maar je wilt ook genoeg hebben totdat je een volgend land in gaat. Nadat we een beetje gesetteld waren en gingen rekenen met het geld wat we over hadden zijn we onze plannen weer gaan bijstellen. Geldtechnisch konden we met de overstayboetes die we aan de grens moesten betalen (of niet?) nog één dag leven in Thailand. Inclusief een bezoek aan de witte tempel (waarvan de entree gratis is, daar houden we van) en het huren van een scooter om er te komen (wat per saldo voordeliger was dan taxi-achtig vervoer). Dan moet je kiezen: Wel Thaise baht pinnen om langer in Thailand te blijven of niet meer pinnen. We zijn die middag zo’n drie keer van gedachte veranderd, maar uiteindelijk heeft toch de onzekerheid omtrent de overstay de overhand genomen: Niet meer pinnen en we vertrekken direct (een dag eerder dan de oorspronkelijke planning) na een bezoek aan de witte tempel naar de Laotiaanse grens.
De tempel was mooi, bijzonder, en vreselijk kitsch. Het is geen echte tempel maar het is een bouwwerk van een Thaise kunstenaar die de verleidingen van de mens in de architectuur en aankleding heeft gestopt. You love it or you hate it. Als je er naartoe gaat met het idee dat je in religieuze tempel gaat bezoeken zul je het ongetwijfeld niet mooi vinden, maar wij wisten dat we het moesten bekijken als een kunstproject en dan is het toch wel indrukwekkend. Helaas mochten we geen foto’s nemen van de binnenkant van de tempel waar de meest bizarre muurschilderingen waren geschilderd van Buddha’s met Hollywood blockbusters eromheen zoals Spiderman, Neo uit de Matrix, een Minion, Darth Vader, Michael Jackson en vele anderen. Het is mooi van lelijkheid, supergedetailleerd werk en je blijft kijken. Het was in ieder geval fijn dat we niet helemaal voor niets naar Chiang Rai waren gekomen.
Op naar de grens! Goed voorbereid, want Rick had alles keurig uitgezocht: Hoe hoog zou de boete worden, hoe kwamen we bij de Thaise grens en daarna bij de Laotiaanse grens, hoe zit het met het visum van Laos en hoe komen we van de grens uiteindelijk in Huay Xai (de plaats waar het kantoor van de Gibbon Experience is). De bus vanuit Chiang Rai bracht ons naar een andere plek aan de grens dan wij hadden verwacht. Wat bleek, de ferry naar Laotiaanse kant van de Mekong die we in gedachte hadden om te nemen scheen al zes jaar niet meer te varen voor toeristen. Handig zo’n Lonely Planet die twee jaar geleden is uitgebracht. Er is nu een brug aangelegd wat niet uitkomt in het plaatsje Huay Xai maar een aantal kilometer daarbuiten. We kwamen aan bij een bijna verlaten grensovergang, een groot gebouw in de middle of nowhere. Hoe groots je plannen ook zijn om je smoes te vertellen waarom we overstay hadden over ons visum, zo’n grenscontrole is toch wel intimiderend en we hebben ons ingestudeerde verhaal toch maar voor ons gehouden. We werden naar een kantoortje gestuurd wat speciaal was ingericht voor het betalen van boetes en natuurlijk was de boete 500 baht per persoon meer dan we hadden gevonden in de informatie van hun eigen website. Daar hadden we in de geldpuzzel geen rekening mee gehouden. Waar ga je dan opeens geld vandaan halen? Terwijl Rick in het kantoortje de papierwinkel afhandelde met de chagrijnige meneer, ging Michelle geld zoeken. We hadden een ATM gezien bij het betreden van het gebouw, maar dit apparaat accepteerde geen Maestro of MasterCard. Het wisselkantoor ernaast kon van $50 of €50 prima baht wisselen, maar we hadden maar een kleine 1000 baht (€25) nodig en ze hadden natuurlijk geen euro’s of dollars wisselgeld. De meneer van het kantoor zag de teleurstelling in haar ogen en wees de kant op waar we zojuist vandaan waren gekomen. Met vernieuwde hoop liep ze naar dat gebouwtje maar het bleek dat ene gebouw in de verte te zijn waar naar werd gewezen. Michelle wilde opschieten want ze wilde de chagrijnige meneer geen reden geven om er nog eens 500 baht bij op te tellen. Op het heetste moment van de dag een kilometer heen en een kilometer terug rennen na dat toch een ruime twee maanden niet meer te hebben gedaan. Heerlijk! Eind goed al goed, er zit nu een bekeuring in ons paspoort geniet dat we overstay hadden in Thailand, dus we zijn daar nu vast persona non grata geworden. Ach de boete was tenminste nog steeds voordeliger dan dat we een visumverlenging hadden gekocht!
Eenmaal door de controle heen moet je een kaartje kopen voor een shuttlebus die je naar de andere kant van de brug brengt. Een stukje lopen van misschien 15 minuten terwijl je een half uur op de bus moet wachten, maar lopen is geloof ik niet de bedoeling dus we hebben maar braaf gewacht. Het Laotiaanse gedeelte ging heel voorspoedig, na het visum te hebben gekocht moesten we langs een grenscontrole, een meneer die loom voor zich zat uit te staren op een bankje en niet van plan was om op te staan dus zijn we naar naar hem toe gelopen. We hadden natuurlijk verwacht dat we met de boot naar de overkant van de rivier Mekong gingen en zouden uitkomen in het dorp Huay Xai, maar nu stonden we een aantal kilometer verderop dan waar we wezen moesten. In Laos hebben ze de Kip als valuta en die hadden we nog natuurlijk niet op zak. Bij dit grensgebouw was helaas niet de luxe van een geldautomaat en konden we de taxichauffeur die graag vooraf betaald wilde worden niet aan z’n verstand brengen (of hij wilde het niet begrijpen) dat hij ons eerst even langs de ATM moest brengen voordat we naar het dorp gingen. Gelukkig werden we gered door een Amerikaanse man met een hele stapel Kip die een biljet van $20 wilde wisselen voor een hele lading Kip. Een stressvolle grensovergang van twee uur. Welkom in Laos!
Geef een antwoord