Machu Picchu en de laatste dagen Cusco

Na onze overwinning op de Inca Trail in drie dagen hadden we als bonus nog een extra dag om Machu Picchu te bezoeken. Voordeel van het slapen in Agua Callientes is dat je al om zes uur Machu Picchu in kan, in plaats van om zes uur aan het laatste uur lopen te beginnen.

Tijdens het gezamenlijke diner hebben we als groep besloten om de eerste bus, die om 5:30 uur vertrekt, te nemen richting Machu Picchu om, in alle betrekkelijke rust en stilte, Machu Picchu van binnen te bekijken. De wekdienst van het hotel maakte ons wakker om 4:45 uur, om vervolgens buiten het zachte tikken van de regen te horen op ons zolderraam. Nu hadden we afgesproken om de eerste bus te pakken, maar wel onder voorwaarde dat het weer mee zou zitten, want Machu Picchu in het donker, regen en wolken is niet een reden om om vijf uur naast je bed te staan. Na kort overleg van Thijs met de andere groepsleden is besloten om nog twee uurtjes te slapen en om negen uur, na het ontbijt, de bus te pakken. Wat een mazzel dat we gisteren zijn doorgelopen anders hadden we als verzopen katten aangekomen én kon je heel Machu Picchu vanaf de Sungate niet eens zien!

Uiteindelijk zaten we om negen uur in de bus onderweg naar Machu Picchu voor take two. De regen was nog wel in lichte vorm aanwezig, maar we gingen ervoor. Na twintig minuten met de bus kwamen we aan bij de ingang van Machu Picchu, klaar voor onze rondleiding van Miguel. Eerlijk is eerlijk, om half tien is het niet zo rustig meer in Machu Picchu, maar dat maakt het niet minder mooi. Na een rondleiding van anderhalf uur en een kleine 100 foto’s later hadden we free time tot 16.00 uur, want dan zouden we namelijk de trein terug naar Cusco nemen. Gedrieën hebben we nog een klein rondje gemaakt door Machu Picchu en toen besloten dat het tijd werd voor de terugweg. Als echte Hollanders en hikers besloten we om niet de bus, à US $12 per persoon, te nemen, maar om heerlijk terug te wandelen. Een afdaling van een uur wat voor ons voelde als een echte afsluiting van Machu Picchu. Beneden gekomen voelden we onze benen wel, maar toch weer een tevreden gevoel overgehouden aan de afdaling.

In het dorp hebben we nog even geluncht en daarna zijn we op de trein gesprongen terug naar Cusco. Onderweg kwamen we nog langs diverse plekken die we herkende van de afgelopen dagen. Inca terrassen, ruïnes en uiteindelijk de brug waarop de Inca Trail begon. Dat voelde echt als het einde van de Inca Trail. ‘s Avonds bij terugkeer in ons hostel in Cusco leek de Inca Trail al weer heel ver weg. Maar toch, die overwinningsroes… Die was er nog voor!

Voordat we begonnen aan de Inca Trail hebben we in Cusco een Boleto Touristico gekocht, een toegangskaart voor zestien attracties in en rondom Cusco. Van alle attracties welke we wilden doen stond er nog één open, Ollantaytambo. Het geluk wilde dat Rick de dag na de Inca Trail koos om ziek te worden. Dus vertrokken we met z’n drieën, waarvan één met voldoende medicijnen in zich om lang genoeg bij de wc vandaan te blijven om de reis te maken, richting Ollantaytambo. Net zoals richting Pisac namen we de collectivo. Heerlijk tussen de lokale bevolking voor een prikkie anderhalf uur in een minivan. Aangekomen in Ollantaytambo splitste het gezelschap zich in tweeën. Rick genoot vanaf een terras van het uitzicht op de Inca terrassen en ruïnes van Ollantaytambo, Thijs en Michelle bewonderde dit alles van dichtbij.

Toen Thijs en Michelle terug waren van de ruïnes hebben we, onder het genot van cocathee, kort besproken wat het vervolg van de route zou worden. Lake Titicaca it is! Dus morgen de bus naar Puno om vanuit daar onder andere de drijvende eilanden te bewonderen, maar niet voordat we eindelijk de plaatselijke specialiteit hebben gegeten, Cuy (beter bekent in Nederland als cavia), en ten prooi zijn gevallen aan de plaatselijke kapper!