Kanchanaburi

Na Bangkok keken we uit naar de rust van het platteland. In alle vroegte zijn we naar het busstation gegaan voor de bus naar Kanchanaburi, beroemd vanwege zijn brug… “Dé brug over de rivier de Kwea”. Daarnaast was dit het punt waar het 420 kilometer lange traject tussen Birma en Thailand samen kwam.

Aan het eind van de ochtend stonden we al in ons volgende guesthouse en werden we heel gastvrij ontvangen door een Thaise dame. Ze begon ons meteen de mooie attracties te benoemen en aan te wijzen op de kaart en te vertellen hoe we er het beste konden komen. Aangezien alles in een straal van drie kilometer lag zijn we als echte Hollanders op de fiets gegaan.

Als eerst zijn we naar het JAETH-museum geweest. Een klein maar indrukwekkend museum over de omstandigheden waarin de 60.000 krijgsgevangenen en 200.000 Aziaten moesten werken. Geschat wordt dat een kwart van de krijgsgevangenen is overleden tijdens de bouw en bijna 50% van de Aziatische ‘vrijwilligers’. Doordat er ook Nederlandse soldaten onder de slachtoffers waren, zijn er diverse krantenknipsels te vinden over ervaringen van mensen die aan de spoorbaan hebben gewerkt. Hierdoor heeft het museum nog meer impact.

Na het museum was het tijd voor lunch. Bij een schattig straattentje vlak naast het museum zijn we gaan eten. Er was geen menukaart, geen prijzen en de mevrouw praatte geen Engels (behoudens steekwoorden als hot, meat en chicken). Om een keuze te maken kregen we en rondleiding door alle aardewerken potten met prutjes, behalve de derde die was ‘to hot’. Uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten en zelfs als toetje vijf bolletjes met kokosijs gekozen bestrooid met spikkels en cereals. Bij het afrekenen was het helemaal feest… 80 bath (€2).

Verder fietsend kwamen we de begraafplaats tegen waar 8.000 krijgsgevangenen begraven liggen welke zijn overleden bij de bouw van de spoorlijn. Erg indrukwekkend, maar tegelijkertijd vraag je je ook af waar de bijna 100.000 Aziatische slachtoffers worden herdacht.

Als laatste bestemming van de fietstocht gingen we naar dé brug. Het drukker worden van de weg met toeristen en winkeltjes was al de aankondiging voor dé brug. Nadat we de fiets hadden geparkeerd en het laatste stukje hadden gelopen zagen we hem dan eindelijk… Een kleine, lage, lelijke brug  volgepakt met toeristen. Gelukkig hadden we ons al voorbereidt op een tegenvaller, dus wat dat betreft viel het mee. Om bij te komen van het fietsen hebben we heerlijk een biertje gedronken naast de brug. Op dat moment hadden we het geluk dat de trein langs kwam (die schijnt daar maar twee keer per dag te rijden). Alles bij elkaar toch kunnen genieten van de brug.

Terug in het guesthouse hebben we door alle mooie verhalen door medereizigers over watervallen besloten om nog maar een nachtje te blijven. De volgende dag waren we van plan om op tijd naar de watervallen te gaan., maar dan moet je wel een wekker zetten… En omdat het die avond ervoor vrij laat was geworden met een mevrouw (vluchtelinge uit Myanmar met hartzeer door een man uit de UK) die echt haar hart moest luchten werden we pas om half tien wakker. Na het ontbijt hadden we ook nog eens de bus gemist dus hadden we pas de bus van half twaalf. Er was ons verteld dat het een uurtje met de bus was, maar die duurt dus normaal anderhalf. En vervolgens hadden we óók nog het geluk dat een hele belangrijke meneer/mevrouw over de weg moest en al het verkeer een half uur langs de weg moest wachten totdat hij/zij voorbij was. Uiteindelijk waren we dus om half twee bij de watervallen en de laatste bus ging om vier uur terug. Net als de Grote muur dus weer een quickie!

De waterval bestond uit zeven niveau’s welke bereikbaar waren via een wandeling van 2,5 kilometer. Door tijdgebrek zijn we niet verder gekomen dan het vijfde niveau helaas, maar de watervallen die we hebben gezien waren prachtig en je kon er heerlijk zwemmen. Na het zwemmen moesten we rennen om de laatste bus nog te halen en we waren gelukkig precies op tijd. Voordeel was dat we niet moeilijk moesten doen voor ander vervoer, nadeel was dat we met honderd man in een bus voor zestig man zaten. Hierdoor moest Michelle bij de achterdeur op het tredeplankje staan waar iemand anders ook al half zat en Rick samen met iemand anders op het tredeplankje van de voordeur. De deuren gingen natuurlijk niet dicht, waardoor wij de luchtigste plekjes van de bus hadden. Gelukkig durfde de chauffeur daardoor niet zo hard te rijden en duurde de rit maar twee uur. Hoe zeggen we dat ook alweer: It’s all about the experience!

Hij eindigde nóg mooier toen we door wat bijzondere geluiden een woonwijk in werden getrokken omdat we heel nieuwsgierig waren. Over de straat was een plastic overkapping neergezet zoals wij kennen van de kermis van Uitgeest en er stond een man met een microfoon in z’n hand iets heel monotoon te verkondigen naast een bloemenzee van nepbloemen met een heleboel knipperende gekleurde kerstlampjes. Naast de man met de microfoon zaten drie monniken op het podium en op straat (de zaal) stonden een heleboel tafels met nog veel meer mensen eromheen. Het hele dorp was uitgelopen. Onze eerste gok was de plaatselijke bingo. In onze subtiele poging om om het hoekje te kijken werden we al snel opgemerkt en naar binnen gewenkt. Een man die niet helder meer uit z’n ogen keek wist ons aan te wijzen dat er een foto in de bloemenzee stond. De man sprak nog best wel goed Engels en wist ons met een big smile te vertellen dat die mevrouw drie dagen geleden was overleden omdat ze ziek was en niet genoeg geld had voor het ziekenhuis. Dit was de derde avond dat de monniken voor haar zongen (dat was dus het rare geluid) en dat ze dat in totaal zeven avonden op deze manier bij elkaar komen voordat ze haar cremeren. Iedereen zag er nogal dronken, of beter gezegd onder invloed, uit. Toen deze vriendelijke meneer (waarvan de binnenkant van de mond een vreemde paarse kleur had) ons uitnodigde voor een drankje hebben we die beleefd afgeslagen. Maar hé, we hebben wel een leuk verhaal voor de blog! Al met al écht een topdag! 😀