Inca Trail – Dead Woman Pass

Tijdens de briefing werd het ons al verteld. Dag 2 gaat zwaar worden. Maarrrr… als je dag 2 achter de rug hebt heb je zo’n 70% van de effort geleverd. Feit dat ik dit nu schrijf betekent dat we het hebben overleefd.

Gisteravond tijdens happy hour werden we getrakteerd op vers gepopte popcorn, thee en biscuitjes met boter (hmmm, net als vroeger!), wat een feestje! Aansluitend met onze buiken nog vol van de koekjes en popcorn werd het diner geserveerd. Wederom een feestmaal. Tijdens dat feestmaal werd nogmaals het plan van de tweede dag doorgesproken. Het plan: In 9km zo’n 1115m stijgen en de hoogte van het beginpunt is 3100m. Na de klim wordt je getrakteerd met weer zo’n 580m afdalen. Om te voorkomen dat je na een lunchpauze niet meer in beweging komt wordt die helemaal maar opgeschoven tot aan het eindpunt op de campsite.

De ochtend begint wederom met een kopje cocathee, bakje warm water en een heerlijk ontbijt wat ons de hele dag van energie moet voorzien. Na het ontbijt wordt het tijd voor het voorstelrondje. Wie zijn toch onze helden die tenten, eten, stoelen en wc voor ons meesjouwen. We kunnen helaas niet alle namen onthouden, maar onderweg is het roepen van “Sulbayki wayki” voldoende om een lach op hun gezichten te toveren.

Gisteren overdag heeft het alleen nog maar een beetje gemiezerd en vannacht heeft het echt nog wel goed geregend. Met het opstaan zag het er naar uit dat ons een blauwe lucht tegemoet kwam, dat is nog eens mazzel hebben! Het klimmen zelf is zonder regen en glibberige ondergrond al zwaar genoeg. Een klein beetje bewolking zou niet gek zijn anders wordt het echt zweten. Genoeg gepraat, klimmen maar!

Het eerst gedeelte naar het eerste pauzepunt (er wordt geadviseerd om daar gewoon even een korte break te nemen om op adem te komen en ervoor te zorgen dat je niet afkoelt) ging aardig. We waren allemaal ontzettend jaloers op de Aussies die een porter hadden ingehuurd om de spullen te dragen. Ondanks dat er toch wel verkoelende bewolking is komen over drijven, we dit stuk grotendeels in de schaduw van de bomen hebben gelopen en ons op een verkoelende hoogte bevinden zweten we uit alle poriën van ons lichaam. Het liep tot nu toe vrij geleidelijk omhoog, maar onze gids waarschuwde ons dat het volgende stuk tot de volgende pauze een stuk zwaarder gaat zijn. Daar heeft hij geen woord te veel over gezegd. Trappen, trappen en nog eens trappen. En natuurlijk geen gelijkmatige stapjes, maar heel veel stappen die ongeveer de hoogte waren van een onderbeen waardoor je jezelf, plus tas, bij iedere stap echt omhoog moet hijsen. Konden we het eerste stuk nog 10 stappen achter elkaar nemen voordat we weer even moesten uithijgen, beginnen dat nu zo’n 6 a 7 stappen te worden. De lucht wordt merkbaar ijler, maar we gunnen onszelf geen lange uithijgtijd, gewoon even een paar seconden om de hartslag de tijd te geven om iets rustiger te worden en dóór. De ene voet voor de andere. Ondertussen is ons al opgevallen dat wij met onze eigen spullen op de rug een zeldzaamheid zijn. Mede wandelaars beginnen nu ook te vragen waar onze porters zijn en hun ver- en bewondering uit te spreken voor onze moed. Zeker omdat wij nog steeds meer mensen inhalen (zonder grote backpack) dan dat we ingehaald worden. Ok, het is geen wedstrijd, maar het voelt wel lekker! Rick en Mies hebben een fluoriserend gele hoes over de backpack wat de tas en het slaapmatje beschermt tegen eventuele regen en vuil. We zijn daarmee ten eerste lekker opvallend (je zult ons op menig kiekje van medewandelaars eruit kunnen pikken), en ten tweede zit die zak een beetje ruim waardoor vooral Michelle eruit ziet als een wandelende rugtas. Ik voel me even weer een brugpieper met die veel te grote Kipling rugtas waar ik zo lekker alles in kwijt kon. Het grappige was dat iedere trekkingmaatschappij een bepaalde kleur had zodat de porters in die kleuren lekker herkenbaar waren. Wayki had bijvoorbeeld een donkergroen logo, dus de porters waren uitgerust met donkergroene broeken, shirts, petjes en hoezen voor om hun tassen. Zeker omdat het zulke kleine mannetjes zijn (Michelle is een reus vergeleken bij de porters) zien ze er eigenlijk met hun vreemde looppas net uit als kleine sjouwkabouters. Rick en ik waren dus net een eigen portersteam. Go team yellow!

Na nog eens twee uur omhoog zwoegen kwamen we aan bij een volgend pauzepunt. Omdat we snel afkoelden op deze hoogte zijn we na een wc bezoekje en een klein snackje (lang leve Choco Bums die we iedere dag meekrijgen voordat we vertrekken) snel verder gegaan. Tijdens het wandelen druip je van het zweet, maar zodra je stil staat is toch echt een jas, trui en onze Peruaanse muts heel welkom. We bevonden ons inmiddels op 3800m hoogte. Doel van het komende uur en kwartier is klimmen naar 4215m hoogte. Zover we nog konden praten naast de inspanning waren we elkaar moed aan het inspreken. Om die tien minuten stopten we even voor een paar slokjes water wat helpt tegen de hoogteziekte. We hadden nog vers in het geheugen staat wat hoogte met Thijs deed, dus dat deden we dan maar braaf. Vanaf het laatste pauzepunt kun je de Dead Woman Pass, het hoogste punt van deze trail, al zien. Je ziet precies hoever je nog moet klimmen en je ziet ook heel goed dat het pad er naartoe niet genadig is. Waar zijn we aan begonnen? Aan het begin van de trip sloeg onze fantasie nog op hol naar het beklimmen van de Everest tot aan basecamp (verder is niet te betalen) en de Kilimanjaro. Op dit punt waren we echter allemaal van mening dat dat een heel dom idee is. Als 4000m al zo voelt willen we niet weten hoe 5400m of 5800m voelt.

Dat moment dat je ziet dat je nog zo’n 50 treden moet. En dat je weet dat zo’n trap op zeeniveau binnen een minuut te bewandelen is. En je na iedere 5 stappen jezelf toe moet zetten tot. Nog. Een. Stapje. Dan huil je al bijna van geluk over het feit dat je er bijna bent. Omdat je toch de nuchtere Hollander wilt uithangen doe je dat natuurlijk niet, maar eenmaal echt boven aangekomen onder applaus van je medegroepsgenoten die al eerder boven waren kost het echt wel moeite om je tranen weg te slikken. Wat kicken zeg! Wat een effort, wat een trots en wat een ervaring! Water naar binnen, snickers erin en voor sommigen wat cocablaadjes om op te kauwen tegen de hoogteziekte. Even de tas af en de benen een beetje rust geven, tijd voor foto’s van dit moment! Zonder foto is het tenslotte niet gebeurd.

Omdat je na die inspanning en het water op je lichaam ook weer veel te snel afkoelt wordt je aangeraden om binnen 20 minuten weer in beweging te komen. We lunchen pas bij de kampeerplek zodat je je eerst kunt wassen en droge kleding aan kunt trekken zodat je niet ziek wordt. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen: Het ergste komt nog. Hartstikke leuk dat klimmen, maar als we over die hoogtes praten moet je altijd lager slapen dan het hoogste punt wat je die dag hebt bereikt om hoogteziekte te voorkomen. We moeten de afdeling inzetten… Naar boven is conditioneel zwaar, maar naar beneden doet eigenlijk gewoon pijn. Je moet jezelf na iedere ongelijke hoge traptrede weer opvangen, wat ten eerste je knieën niet leuk vinden en ten tweede je bovenbenen op spanning zet. De porters gaan allemaal rennend naar beneden waardoor je wat meer door je knieën veert en dan minder last krijgt, maar wij willen onze tanden graag nog even houden dus wij deden het met deze ongelijke treden en glibberige stukjes toch maar iets rustiger aan. Dit was wel een mooi moment om de trekkingpoles te gaan uitproberen. Thijs en Mies hadden er allebei één. Thijs was die van hem al snel zat omdat hij het niet prettig vindt om én op z’n voeten te letten én uit te kijken waar hij die stok neer moest zetten. Michelle nam een tweede stok van Thijs over om het eens te gaan proberen met twee trekkingpoles. Dat ging in het begin wat onwennig, maar na een minuut of tien zag ze er toch wel het voordeel van in en na er ook een paar stukjes vlak en weer omhoog mee te hebben gelopen wilde ze niet meer zonder. Je haalt de ergste klappen van de knieën en haar evenwichtsproblemen zijn meteen opgevangen.

Moe, voldaan en hongerig kwamen we aan bij de campsite onder wederom luid applaus van de porters. Wat een schatjes! Alles stond wederom alweer klaar. Inclusief pauzes zijn we vandaag zo’n 7,5 uur onderweg geweest waar ongeveer 7 uur voor staat. Niet gek vinden wij! Tijd voor een powernapje en dan opmaken voor de derde dag. We gaan lekkerrrr!!!