Het is bijna ‘happy hour’, een uur wat volgens ons iedere dag op een ander tijdstip zal zijn. Dat kan ook niet anders, want we zullen iedere dag op een ander tijdstip bij onze campsite aankomen. Happy hour betekent eigenlijk gewoon snacktime. Iedereen is veilig en wel aangekomen, dus een mooi moment om met elkaar de dag door te spreken.
Gisteren werden we om 10.00 uur ’s ochtends al verwacht op het kantoor van Wayki Trek, de maatschappij waar wij de Inca Trail hebben geboekt. We kregen een briefing van een uur wat we precies konden verwachten en een uitleg wat we allemaal mee moesten nemen en een kennismaking met onze gids en medewandelaars. Onze gids heet Miguel, een man die top Engels praat (wat van de meeste Zuid-Amerikanen niet te zeggen valt) en onze medegroepsgenoten zijn een stel uit Australië en een stel uit Canada. In totaal zijn we met 7 wandelaars.
Er waren toch een aantal items waar we ons niet op hadden voorbereid omdat dat niet op de lijst stond die we eerder al hadden ontvangen via de mail. Na de briefing hebben we ons dan ook spoedig naar de mercado begeven om daar handschoenen en mutsen te kopen. ‘Zo’n leuke Peruaanse met van die flapjes aan de zijkant’ (kennen we ‘m nog? ;-)) Handgebreide mutsen en handschoenen voor een schijntje. En toen durfden we nog af te dingen ook! Stomme toeristen… Daarna nog snel een paar trekkingpoles gehuurd op aanraden van de gids. Eentje voor Thijs en eentje voor Mies, van Rick geloven we wel dat hij z’n evenwicht kan bewaren.
Terug bij het kantoor aangekomen waren we toch nog wel even nieuwsgierig hoe zwaar onze tassen nu precies waren. Zonder water en slaapmatje kwamen we op een respectabele 9, 9 en 12 kilo waarvan de tas van 12 kilo van Thijs was. We waren het er allemaal over eens dat het een goed idee was dat Rick en Mies Thijs hadden geadviseerd om niet 2 dikke truien en 2 lange (zware spijker)broeken mee te nemen. Onze Inca Trail zou op 5 november beginnen, maar we gingen op 4 november ’s middags alweer terug naar het kantoor omdat we bij de Inca Trail ook nog een Wayki Experience kregen. Geen idee wat dat precies inhield, het enige wat we wisten was dat we in een portersvillage gingen overnachten. Dus rond 13.00 uur werden we met 5 van de 7 wandelaars (het Canadese stel wilde liever nog een nachtje in Cusco verblijven in plaats van de Wayki Experience want ze waren on a tight schedule) in een busje gestopt, op naar het onbekende.
We werden naar de porters village gereden. Een plaatsje vlak buiten Cusco waar veel porters van de Inca Trail die voor Wayki werken wonen. Onze spullen werden gedropt in tentjes in de achtertuin van een portersfamilie. Het duurde even voordat Rick door had dat we dus die avond al in een tentje zouden slapen, goedemorgen Rick. Volgens onze gids waren er allerlei activiteiten voor ons gepland, bring it on! We gingen, hup, het busje weer in, op naar het aardappelveld. Het was de bedoeling dat we de locals die op dat moment bezig waren op het land een handje te helpen met aardappels planten. Thijs mocht daar zelfs op speciaal verzoek even de ploeg, die werd getrokken door twee stieren, aandrijven. Hij weet inmiddels dat het veel moeilijker is dan het lijkt. Nu maar hopen op regen, anders willen die aardappels niet erg groeien. (Als het vanaf morgen op de Inca Trail maar droog is, deal?)
Na ook even de zelfgebrouwde chicha (maïsbier, maar dan een beetje anders zoals wij dat kennen van bijvoorbeeld de Corona) te hebben geproefd was het tijd om naar de volgende activiteit te gaan. Vol verwachting klopt ons hart. De volgende bestemming: de plaatselijke bibliotheek, wat meer een naschoolse opvang voor kinderen is. Wayki Trek heeft met het geld van de trekkings deze bibliotheek weten op te richten, speciaal voor de kinderen van portersfamilies. Want als papa op trekking is moet mama alles verzorgen op het land en dan is er even geen tijd voor de kinderen. We werden voor die goep met kinderen gezet met de boodschap ‘you’re the teachers now’. Dat was helemaal niet ongemakkelijk ofzo!
Na een paar minuten kwamen wij, maar ook de kinderen wat los. De kinderen zullen het ook haast wel gewend zijn inmiddels. We hebben vrolijk papieren vliegtuigjes gevouwen, pictionary gespeeld, boter-kaas-en-eieren gespeeld, gevoetbald en een kaartspel gedaan waarvan de spelregels continu veranderden. Ik weet eigenlijk nog steeds niet in wiens voordeel dat nu eigenlijk was. Met het afscheid van de ‘klas’ werd er een lied voor ons gezongen waar geen eind aan leek te komen en daar werden we stuk voor stuk uitgenodigd om te dansen. Nou vooruit, dat was echt superschattig! En wat goed om te weten dat niet alleen de eigenaar van Wayki Trek rijk wordt van de trails, maar dat er ook goed voor de porters en familie wordt gezorgd.
Eenmaal weer terug bij de portersfamilie waar we gingen overnachten stond in een gebouwtje wat dienst deed als keuken en caviahok het diner als voor ons klaar, een heerlijke rijkgevulde groentensoep! Gelukkig staat het Peruaanse feestmaal cavia vandaag niet op het menu want Mies stond op met een nare buik en Thijs is nog steeds niet 100% hersteld. Altijd fijn zo vlak voor een meerdaagse trekking. Na het eten kwam er een meneer met een grote harp onder zijn arm binnen en was het kennelijk tijd voor een dansje. Uiteraard heeft Rick daar iedereen versteld doen staan van z’n moves. Al met al een superleuke dag! We hadden echt niet verwacht dat er zoveel moeite voor ons zou worden gedaan. Wij dachten dat het alleen een kennismaking met onze porters zou zijn, maar het was allemaal onverwacht leuk! Na het dansje was het tijd om naar bed, of beter gezegd, het matje te gaan, want we moesten die dag erna heel vroeg op! Nacht 1 in een tentje werd een feit.
Vanochtend werden we rond 5.30 uur gewekt met een kopje cocathee, hoe schattig! Een paar minuten later werden er twee bakjes met warm water de tent in geschoven om je te kunnen wassen. Zijn deze mensen niet fantastisch?! Het is zover, het is zover, het is zover! Dé Inca Trail, de échte, die ene die we afgelopen mei al hebben geboekt omdat er dagelijks maar 500 mensen (inclusief porters) over de trail mogen lopen. Het was best wel vroeg dus het opstaan duurde even, maar rond 6.00 uur zaten we dan aan het traditionele Peruaanse ontbijt waaronder gekookte aardappelen om uit het vuistje te eten wat kennelijk lekker samen gaat met een plakje witte kaas en een kom droge bloem wat je droog kunt eten of door één of ander zoet melkachtig spul kon mengen zodat je een zoet papje krijgt wat eigenlijk verrassend lekker was!
Thijs en Mies brachten nog even een laatste paniekbezoek aan het gat voordat we de bus in gingen naar het begin van de trail! Off we went! De eerste stop met de bus was Ollantaytambo, een stadje met ook prachige Inca-bouwwerken dus zeker een plek om nog eens langer te bezoeken na de trail. Vandaag deed het plaatsje nog even dienst om de laatste boodschappen in te slaan zoals water, chocoladesnackjes en insectenspray. Of als je echt dingen vergeten was als een slaapzak, wandelschoenen of je complete uitrusting had je dat er vast ook nog wel kunnen krijgen. Zolang je je paspoort bij je hebt kom je een heel eind.
De zenuwen begonnen inmiddels wel lekker te gieren, dus nog een laatste paniekbezoekje aan de wc aangezien de buik echt nog wel heel gek deed, en toen werden we met het busje over een heel hobbelig en slingerend paadje gereden. Rijden ze hier serieus dagelijks 500 mensen over naar het begin van de Inca Trail? Het werd al snel duidelijk dat we aan een populair wandelpad begonnen want we kwamen in een lange rij toeristen voor een checkpoint te staan. Het was de bedoeling dat we daar eerst moesten wachten op groen licht van de organisatie totdat de porters bij een ander checkpoint waren gecontroleerd. Ze mogen namelijk tegenwoordig niet meer dan 25kg tillen, nieuwe wetgeving. Het schijnt dat ze voor die wetgeving met gemak 40-50 kg met zich meedroegen als dieren. En wij al klagen over onze 12 inclusief water.
We kregen groen licht, de paspoorten werden gestempeld, tijd om een foto te maken onder de poort van de brug, en gáán! De eerste helling was meteen een feit. De ademhaling ging nog redelijk normaal op deze hoogte, het enige waar we erg aan moesten wennen was het gewicht op onze rug. Twee mensen van onze groep hadden een porter ingehuurd om de spullen te dragen en daar keken we toch stiekem wel een tikje jaloers naar. Alle wandelaars uit de groep bleven deze dag redelijk bij elkaar want om de zoveel kilometer lagen er prachtige Inca-bouwwerken langs de route waar de gids hele verhalen over kon vertellen. We houden nu al van de manier waarop Miguel, de gids, unfortunately uitspreekt als unfortunálety (goed kijken, de laatste t en de l zijn omgedraaid, probeer maar eens uit te spreken).
Na een respectabele 7km lopen kwamen we onder vrolijk applaus van de porters die ons half rennend hadden ingehaald aan bij Tarachayoc, de lunchplek voor vandaag. Hoe voelen we ons? Eigenlijk best goed! 7km klinkt niet erg ver, maar de backpack is zwaar, de stukken omhoog zijn pittig, de hoogte is nu gelukkig even geen issue omdat we ons nu lager bevinden dan Cusco, dus we hadden het echt erger verwacht. Kortom, we gaan wel lekker!
We hadden ons voorbereid op simpel maar voedzaam eten, maar niets is minder waar. De chef (maar ook een porter) is een ware held! Een kunstenaar met eten. Alles wat hij serveerde was lekker, gezond en toch ook voedzaam. De lunch bestond uit een klein voorafje, een kommetje soep en net toen we dachten dat erna er een postres (dessert) zou verschijnen, doken er 4 grote schalen met verschillende gerechten op tafel. En daarna dus nog eens een postres. Wow! Dat belooft wat voor de rest van de dagen.
De porters waren ons voor de lunch met bepakking en al voorbij gerend, hebben een keukentent en etenstent opgezet en toen we klaar met eten waren konden wij de backpack weer ophijsen en de boel de boel laten. Wat een luxe. Ik geloof dat Michelle nog steeds niet kan zeggen dat ze écht kampeert (misschien op de toiletfaciliteiten na, dat is erger dan kamperen volgens Thijs). Na ongeveer een uur wandelen kwam de eerste porter van onze maatschappij ons alweer voorbij gerend. Jemig wat zijn ze snel. Na de lunch hebben we in totaal nog ongeveer 4km gewandeld tot onze kampeerplaats waar de porters inmiddels alle tenten al hadden opgezet en bezig waren met de voorbereidingen van happy hour en het diner erna. We voelen ons nog steeds supergoed, de eerste dag viel reuze mee, we gaan ons opmaken voor dag 2. Maar eerst… weer slapen in een tentje.
Geef een antwoord