Onze gids Miguel had een goed idee voor vandaag. Als we nu eens dusdanig vroeg opstaan dat we als eerste van alle wandelaars vertrekken, dan hebben we het wandelpad voor onszelf. De derde dag van de trail zijn er namelijk langs de route weer veel mooie Inca bouwwerken te zien en het is natuurlijk wel zo leuk om die plekken te kunnen bezoeken zonder dat er hordes mensen op die plekken voor je neus staan. De groep had daar wel oren naar. De gevreesde tweede dag zit erop, we voelen ons allemaal nog steeds fit en er zijn amper puntjes, dus laten we ervoor gaan.
De derde dag begon meteen met een pittige klim die naar 40 minuten al bij een Inca ruïne uitkwam. Kennelijk waren meer wandelaars op het idee gekomen om vroeg op te staan, want vlak na ons kwamen er al enkele leden van een andere groep aan. Miguel hield zijn praatje kort en voordat de groep na ons compleet was waren wij alweer vertrokken. We hadden even een déjà vu naar gisteren, want wat wij waarschijnlijk dan toch verkeerd hadden begrepen was dat we nu ook weer zo’n twee uur in totaal de scheve grappen omhoog moesten trotseren. Het grappige was dat we het gevoel hadden dat we omhoog vlogen! Het zou kunnen zijn dat de klim van gisteren en de hoogte die we hadden bereikt ervoor hadden gezorgd dat we veel rode bloedlichaampjes in ons bloed hadden en daardoor ineens een dijk van een conditie hadden. Óf het zat gewoon tussen onze oren. Anyway… Het gevoel van de top bereiken was zo mogelijk nog lekkerder dan gisteren! Geen tranen vandaag, maar een onoverwinnelijk gevoel dat het zo goed gaat. Sterker nog, we waren als groep zo snel op de top dat Miguel voorstelde om de lunch net als gisteren uit te stellen en om direct door te lopen naar de campsite waar we zouden overnachten. Als we in dit tempo verder zouden gaan hadden we vóór 11 uur al moeten lunchen. Prima, we gaan door.
Liepen we gisteren nog achteraan in de groep, stapten we vandaag voor de groep uit. Al kwam dat ook dat de vrouw van het Australische stel ineens last kreeg van de hoogte. Duizelig, misselijk, enz. Maar het moet gezegd worden, zij stapte ook goed door!
Bijna aangekomen bij de officiële lunchplek was het even tijd voor een plas- en snackpauze. Michelle grapte dat we in dit tempo wel meteen konden doorlopen naar Machu Picchu, waar Miguel opeens heel serieus op in ging. Kennelijk was dat zo’n slecht idee nog niet. Ten eerste omdat we vandaag zeker wisten dat het mooi weer was en dus ook zeker wisten dat we Machu Picchu konden zien vanaf de Sungate (wat hadden we weer een verdomde mazzel) en het is tenslotte regenseizoen… Ten tweede omdat we de slag nu te pakken hadden én ruim voor de meute uit liepen. Hoeveel mensen kunnen nu zeggen dat ze een leeg pad zagen tijdens de Inca Trail? Ten derde, hoe tof zou het zijn om als enige groep op de Sungate aan te komen in plaats van je ‘s ochtends te verdringen tussen zo’n 150 man op een klein platform. En last but not least, we zagen het ook niet echt zitten om om 3.30 uur op te staan. Niet dat we dan om 3.30 uur al moeten gaan lopen, maar de porters hebben die tijd nodig om de boel te kunnen inpakken zodat zij om 7.00 uur de trein konden pakken terug naar huis. De trein van 7.00 uur is namelijk de enige trein die de porters met al hun bepakking mogen nemen. Als ze ‘m niet halen moeten ze terug lopen, en dat gunnen we ze natuurlijk niet!
Nou goed, we gaan er even over nadenken tijdens het lopen en zullen bij de campsite de knoop doorhakken. Zo nu en dan kwam er een vraag opzetten zoals ‘gaan we dan dag 4 nog een keer naar Machu Picchu?’ en ‘waar slapen we dan eigenlijk?’. Miguel had overal wel een antwoord op, hij had dit blijkbaar vaker gedaan. Als een stel uitgelaten kinderen liepen we naar het eindpunt en zijn zelfs nog via een detour gelopen om een mooi Inca bouwwerk te zien. De sfeer zat er goed in en het groepsgevoel werd steeds sterker. Michelle ging op een punt zelfs zo snel dat ze die boomtak op ooghoogte even over het hoofd zag, omdat ze een pretje droeg en geconverteerd naar de grond keek om te zorgen dat ze goed stapte. Zo kom je wel lekker snel tot stilstand, wat een klap! Een beetje duizelig, met plotselinge hoofdpijn en een bril die gelukkig nog veel was, was het nog maar vijf minuten naar de campsite. Aan de rand van het kamp stond één van de liefste porters ons al op te wachten zodat we het laatste stuk niet konden verdwalen. De porters waren heel blij dat we pas bij de campsite gingen lunchen, want de officiële lunchplek heeft namelijk geen water en dat moeten de porters dan 200m lager halen en weer omhoog tillen. Ik denk dus dat ze heel blij waren met de groep, en met Miguel die de suggestie deed. Dit keer leek het applaus van de porters bij aankomst op de campsite dus nog wel een stuk luider dan anders. Michelle ging even zitten om een beetje te rusten en om te controleren tot welk formaat haar bult al was gegroeid. Op dat moment kwam de hoofdporter naar haar toe om te vragen of alles wel ok was. Hij sprak geen woord Engels, maar hij wist in een mengelmoes van talen duidelijk te maken dat ze een ‘champión’ was. Tjeempie, misschien was het de vermoeidheid, maar daar schiet je toch van vol? Als er namelijk kampioenen zijn, dan zijn het de porters!
Met de lunch werden we nog één keer getrakteerd op een feestmaal, prachtig versierde schalen met heerlijkheid. De laatste meer, want de groep had unaniem besloten: ‘We gaan door!’. Opeens was er haast. Eten werd naar binnen geschoven (hoe lekker het ook was), de afterlunchtea (goed voor de spijsvertering) werd overgeslagen, de waterflessen werden bijgevuld, er werd afscheid genomen van de porters en de waardering van de groep in de vorm van fooien en een mooie speech van Thijs werd geuit. Het diner voor de laatste avond mochten de porters lekker zelf opeten en de tenten die ze voor ons al hadden opgezet konden ze weer afbreken. De trip zat er voor hun een dag eerder op, want kennelijk konden ze ‘s avonds ook nog ergens een trein terug pakken. Wat een boffers! Voor de groep en de gids betekende het na onze dag van 7 uur en 16 km nog een extra 2 uur en 5 km wandelen. Wat een totaal maakt van 21 km, de helft van de complete Inca Trail. Ok, eerlijk is eerlijk, we gingen niet zo heel snel meer. Maar die vibe! Iedereen leefde op adrenaline om daar laatste restje energie eruit te persen. Die adrenaline zakte na zo’n 40 minuten weg en toen kwam er bij Michelle even een zwak momentje. Ze liep helemaal achteraan, haar bril was kennelijk toch scheef gaan zitten en deed pijn en haar backpack hing opeens scheef op d’r schouders. Kortom, het ging niet zo lekker meer. Bij Thijs hield de adrenaline nog even aan en Rick had op een gegeven moment ook het end in de bek. Er werd even een korte break gehouden en Rick en Mies hadden maar één blik naar elkaar nodig om van dat moment gebruik te maken om voor de groep uit te speren. Één blik bij de Sungate zonder andere mensen, dat is alles wat we wilden. Op een gegeven moment doemde er een trap op met dusdanig hoge treden dat dat toch wel dé klim moest zijn naar het einde. Zo stijl waren de trappen voor ons gevoel nog niet geweest. Zo snel hadden we waarschijnlijk ook nog geen enkele klim beklommen. We stoven de trap op en… Geen Machu Picchu. Grrrr… Nu. Niet. Op. Ge. Ven! Gewoon doorlopen! Smalle randjes met afgronden of niet, trappen op of af, gaan! Een toch wel frustrerende 10 minuten later, net terwijl je denkt dat je vast nog een uur moet lopen, was het moment daar. Mies bereikte de Sungate als eerste, met Rick op haar hielen. Rick… Hij heeft zoveel onzin uitgekraamd die laatste 20 minuten om Michelle door te laten lopen, wat een rots in de branding! Het laatste stuk liepen we op karakter. We hadden even de view en het moment voor ons allen en toen kwam de rest. Wow, wow, wow! Ik geloof dat we zelfs op de tweede dag van de trail niet zo erg hebben gezweten van de inspanning, maar het was iedere zweetdruppel waard! Een magisch moment. Wat een uitzicht, hier hebben we het voor gedaan!
Het was op dat moment een uur voor sluitingstijd en het was ook zo ongeveer nog een uur naar beneden lopen vanaf de Sungate naar de uitgang. Na een aantal foto’s te hebben gemaakt van het moment (gewoon de instellingen maar even op smart gezet, nadenken ging niet echt meer) zijn we aan de laatste afdaling van de trail begonnen. Zo raar om opeens tussen de ‘gewone bezoekers’ te lopen die je vreemd aankijken omdat je een grote backpack op je rug hebt. Met name omdat alle wandelaars vanaf de Inca Trail normaal ‘s ochtends heel vroeg aankomen. Maar ook wel een boel mensen die wél snapten wat we zojuist hadden gedaan en ons feliciteerden. Wat een heerlijk gevoel!
Na de afgelopen dagen kwamen we telkens nog redelijk fit aan bij de campsite, dat konden we aan het eind van deze dag niet meer zeggen. Zere voeten, zere rug, zere kuiten, zere bovenbenen, zere knieën en voor sommigen zere schouders omdat de backpack toch niet helemaal top zat. Eenmaal bij de uitgang stonden daar een paar bankjes waar we zittend konden wachten op de bus. Zelfs toen nog wisten we onze fatsoensnormen aan te wenden door op te staan voor een groep bejaarden die ook op de bus wachtten. We hebben net 42 km in drie dagen gelopen, dan kunnen deze paar minuten staan er ook nog wel bij. 42 km, dat klinkt eigenlijk helemaal niet ver hè? De hoogte, de hoogtemeters en de duur van de dagen maakten het zwaar. Maar we hadden het voor geen goud willen missen! En het mooiste van alles? Morgen mogen we nóg een keer naar Machu Picchu om de gebouwen van dichtbij te bekijken. Maar niet na een warme douche en een nachtrust in een echt bed in plaats van het teiltje en het matje… We hopen dat deze overwinningsroes nog een tijdje aanhoudt!
Gefeliciteerd met deze prestatie.
Wij zijn trots op jullie!