We kwamen aan met een strakblauwe hemel op het Zuidereiland. Op het Noordereiland hadden we zo nu en dan toch wel koude nachten te pakken gehad, maar buiten dat even wakker wordt van een paar koude voeten (die je vervolgens lekker tegen de ander aanduwt om ze warm te maken) viel het eigenlijk wel mee. Meestal kwam het ook dat het zo koud was omdat we het dakraampje waren vergeten om dicht te doen.
Na het Noordereiland hopen we dat het Zuidereiland ons meer in beroering kan brengen. Begrijp ons niet verkeerd, het was allemaal erg mooi en hebben genoten van de activiteiten welke we hebben gedaan, maar het spectaculaire wat we overal hebben gehoord zijn we nog niet tegen gekomen. De aankomst op het Zuidereiland belooft in ieder geval al veel goeds al varend door de Queen Charlotte Sound.
Nadat we de boot bijna hadden gemist zijn we toch nog in de ochtend aangekomen op het Zuidereiland. Alle tijd om rustig langs de kust te rijden en te genieten van de zee, baaien en bergen. Na diverse stops bij uitkijkpunten, korte wandelingen en strandjes zijn we aan het einde van de dag aangekomen vlak ten zuiden van het Abel Tasman Nationaal Park. Abel Tasman, de ontdekkingsreiziger die Nieuw Zeeland Nieuw Zeeland heeft genoemd, onsch Neerlandsch trotsch! Hij heeft een mooie plek uitgekozen om aan land te komen in ieder geval.
In het Abel Tasman Nationaal Park hebben we de volgende dag een heerlijke wandeling gedaan. Langs de kust loopt het meerdaagse Abel Tasman Beach Walk. Omdat we veel liever in onze camper slapen gingen wij maar voor een dagvariant. ‘s Ochtends zijn we door de watertaxi afgezet op een zo goed als verlaten strand om vervolgens weer langs de kust en door de bossen terug naar de camper te lopen. Een technisch makkelijk pad van zo’n 13km op een prachtige dag met fantastische vergezichten en uitkijkpunten. Een mooi begin van een training voor Macchu Pichu die stiekem al snel dichterbij komt. Omdat Nieuw Zeeland niet zo vlak is als de Hollandse duinen (maar ja, dat wordt Macchu Pichu ook niet) kwamen we moe, maar voldaan weer terug bij Lucy.
Graag wilden we nog voor zonsondergang de Pupu Springs bekijken, naar het schijnt super helder water en hopelijk prachtig bij de ondergaande zon. Het was volgens de navigatie maar anderhalf uur rijden, maar waar deze supernavigatieapp geen rekening mee had gehouden waren de hoogtemeters. En onze Lucy komt goed vooruit, maar klimmen is ze geen held in. Dus na anderhalf uur, met nog een klein uur te rijden tot de Pupu Springs, hebben we besloten om de zonsondergang maar te bewonderen aan het strand van de Golden Bay. Na een wandeling over het strand, waar de lokale bevolking tijdens eb hun maaltijd aan het verzamelen was (allerlei schelpdieren), hebben we heerlijk gegeten en genoten van het uitzicht.
De volgende dag in allervroegte richting de Pupu Springs gereden. We waren duidelijk op tijd aangezien we als enige rondliepen. En eerlijk is eerlijk, het water is super helder. Alleen met tegenlicht is het moeilijk foto’s maken.
De rest van de dag stond in het teken van de westkust bereiken. Een rit van enkele uren bracht ons in Westport, de top van de westkust. Om vier uur arriveerden we in Westport en hadden dus nog mooi tijd om een wandeling te maken over de duinen en kliffen richting een zeehondenkolonie. We waanden ons even in een Sir David Attenboroug documentaire. Hoe leuk is het om de zeehonden te zien luieren, drinken bij hun moeder of de mannetjes te zien vechten om de beste stek op het strand.
Aangezien we iedere dag proberen gratis te overnachten betekent dat ook dat er geen douche aanwezig is op de overnachtingsplek. Gelukkig hebben we ontdekt dat je heel goedkoop naar het zwembad kan (even wat beweging) en dan ook nog leuke warm kan douchen! Maar ja, zal je altijd zien, onderhoud in het zwembad en ook geen warm water. Dan nog maar een dag zonder te douchen.
Naar het zuiden rijdend hebben we een oude goudmijn bezocht waar je een korte uitleg en rondleiding krijgt over het delfingsproces en daarna zelf mag losgaan in de mijnen. Een leuke wandeling van een klein half uur door gangen, over een spoorbaan en langs de stenenstamper (ingenieus waterrad). Leuk om te zien en interessant met de uitleg erbij. Niet veel verder liggen de Pancake Rocks. Bijzondere rotsformaties welke door erosie een op éénstapeling van pannenkoeken lijkt (en raad eens wat wij ‘s avonds aten!).
Uiteindelijk zijn we aan het eind van de dag uitgekomen in Hokitika, onze slaapplek voor twee nachten aangezien er een stormfront de komende dagen overtrekt en bergen van drie kilometer hoogte mooier zijn als je de top ziet, kortom een rustdag.
Geef een antwoord