Ze noemen Milford Sound en omgeving het mooiste stukje natuur op aarde. Daar moeten we natuurlijk van gaan genieten! Op zondag toen we nog in Wanaka waren kwamen we erachter dat het volgens de weersvoorspelling op maandag prachtig weer zou zijn in Milford Sound (en de rest van de week regen, regen, regen met een uitroepteken en ook nog onweer). Dus met 350 kilometer voor de boeg vertrokken we vanuit Wanaka. Hierdoor hebben we wel moeten besluiten om Queenstown over te slaan, maar het mooiste stukje aarde met mooi weer moet dat waard zijn! Alhoewel, we hebben wel even snel het Internationale vliegveld van Queenstown aangedaan om een Lonely Planet over Tahiti, Paaseiland en Peru te kopen, dus kunnen we ons alvast inlezen op het volgende deel van de reis.
Onderweg richting Milford Sound begon het weer onstuimig te worden. Dat hadden we eigenlijk wel kunnen voorspellen, want iedere dag dat Michelle rijdt regent of stormt het zó dat de Lucy meer op de andere weghelft rijdt dan op onze eigen rijstrook. Michelle reed en de lucht kleurde donker, de regen kwam met bakken naar beneden en de wind zette aan tot kracht 10. Later hoorden we dat er windstoten tot wel 140 km/h waren, dat is gewoon orkaankracht! Na een kleine twee uur door deze barre omstandigheden te hebben gereden (we hadden een cruise in Milford Sound te halen, dus we gaan dóór!), reden we het oog van de storm in. Dat was haast net zo mooi als in The Day After Tomorrow (voor de mensen die de film niet hebben gezien, mocht je ooit nog twee uur over hebben dan zijn er echt duizenden betere dingen te doen dan deze film te bekijken), alleen dan zonder temperaturen waarbij mensen direct bevriezen. De wind die bleef in volle vaart aanhouden, maar we stonden in een blauw gat van enkele kilometers doorsnee waar de zon heerlijk scheen. In één keer konden we de omgeving zien en het was er prachtig. En we reden gelukkig ook nog met het oog mee, dus reden we een lange tijd in het zonnetje.
Uiteindelijk kwamen we aan in Te Anau, het plaatsje waar de enige weg naar Milford Sound begint, ze noemen ‘m op z’n Nieuw Zeelands lekker origineel ‘the Milford Road’. Bij het tanken kwamen we er achter dat het een hele serieuze storm was geweest, de Milford Road was afgesloten door de vele omgevallen bomen. We konden vandaag een kleine 40 van de totaal 120 kilometer lange weg nog rijden, maar “morgen is de weg zeker weten open” werd ons verteld. We reden door tot aan de roadblock en zijn toen terug gereden om de dichtstbijzijnde camping te pakken langs de weg. We hadden ondertussen een reservering gemaakt voor de cruise van 9.15 uur volgende dag. Om 7.00 uur zaten we in onze Lucy om vervolgens met nog tien campers en auto’s weer tegen de roadblock aan te rijden. Na een klein uur wachten kwam het hoge woord eruit: “De weg blijf vandaag dicht!”. Nou dat was dus mooi k*t! Geen Milford Sound met mooi weer. En alle mooie wandelingen in de omgeving welke we wilden doen lagen achter de wegafsluiting. Pas om 14.00 uur zou er een update komen over de situatie rondom de weg voor de dag erna. Als de weg te erg beschadigd was zouden ze ook nog moeten asfalteren en dat zou zo nog een dag kunnen duren.
De dag hebben we vervolgens maar doorgebracht met het twijfelen of we verder gaan of blijven, stukje wandelen langs het meer, nog wat meer gebaald van de situatie, in twijfel gebracht worden om een cruise door de Doubtfull Sound te doen voor veel te veel geld, een vogelopvang (ofzo?) bezocht, in de bibliotheek gehangen voor wat internet en stroom voor de camera en koffie gedronken. Een beetje een baaldag met mooi weer dus. Het goede nieuws: We mochten de eerste 40km van de Milford Road, ‘de mooiste weg op aarde’ volgens de reisgidsen, nóg een keer rijden!
Om 14.15 uur keken we op internet en zagen we dat de afsluiting niet meer op de website stond! Yes! Het was nog steeds stralend weer dus we zijn snel de Lucy in gesprongen en de Milford Road op gegaan. De wandeling welke we graag wilden doen was het begin van de Routeburn Track. Een wandeling van twee uur naar de top van de berg vanwaar je en prachtig uitzicht had op de bergen rondom. En dat met een ondergaande zon… Goede gelegenheid voor foto’s! De wandeling was heel fijn en na twee uur en 1000 hoogtemeters waren we moe maar voldaan.
De volgende ochtend reden we de laatste kilometers naar Milford Sound, door de regen en door de wolken. Niet echt weer om de Milford Sound goed te zien, maar na zoveel moeite zetten we toch maar door. Wat we inmiddels ook al hadden gespot was dat het weer aan de zuidkust juist op dat moment prachtig moest zijn dus als we nu gewoon de cruise van meteen 9.15 uur zouden doen dan zouden we naar het zuiden kunnen rijden en nog in het zonnetje in kunnen lunchen.
Om 8.30 uur waren we ingecheckt en was het wachten totdat we de boot op mochten. Om 9.00 uur vertrokken de eerste cruises van andere maatschappijen en 9.05 uur kregen we te horen dat de boot waarmee wij zouden gaan stuk was (lees: er zijn vandaag te weinig mensen voor deze boot en het is dus niet economisch om uit te varen, dus we schrappen alle cruises vandaag). Het alternatief was gewoon anderhalf uur wachten en dan met een gelieerde maatschappij mee, want die hebben zo’n leuke schattige kleine boot (lees: als we jullie bij elkaar proppen verdienen we nog wat geld op de cruise). Wat we al niet over moeten hebben om de Milford Sound te zien, alsof het niet zo mag zijn. Maar weer zetten we door! Dus na anderhalf uur wachten in een klein café met koffie en thee mochten we opkomen voor poging twee!
Eerlijk is eerlijk. Ondanks de regen, wind, wolken is de Milford Sound prachtig. Kliffen die bijna loodrecht omhoog lopen tot in de wolken (voordeel van laaghangende wolken), grootse watervallen door de regen (nog een voordeel van die laaghangende wolken) en zelfs pinguïns en zeehonden in het water. Enige minpunt was de kapitein welke tegelijkertijd ook optrad als gids. Het accent van de kapitein/gids was zo zwaar dat we er eigenlijk niets van meekregen, maar het uitzicht was voldoende, dachten we… Blijkbaar was ergens in het verhaal een uitleg over een waterval en dat we de waterval van dichtbij gingen bekijken, héél dichtbij… We hadden gelukkig net de camera opgeborgen toen de boot onder de waterval doorvaarde. Op een zomerse dag is het vast heel verfrissend, maar met temperaturen rondom nul was een nat pak niet heel fijn. Conclusie Milford Sounds: De weg naar Milford Sound en de Sound zelf is prachtig, maar Milford Sound het mooiste stukje aarde op aarde noemen zal voornamelijk door chauvinistische Nieuw Zeelanders worden volgehouden.
En wat betreft de titel van het stuk. Drie dagen na de storm kwamen we een krant tegen waar deze kop op de voorpagina stond. Te lezen was dat ze in Nieuw Zeeland wel een storm gewend zijn, aangezien ze dicht op de roaring forties wonen, maar deze storm was zelfs voor Southland uitzonderlijk. En dat mochten wij meemaken, wat een feest!
Geef een antwoord