Na twee dagen Kandy was het tijd voor de volgende treinreis. Van Kandy naar Haputale is, in een rechte lijn, een afstand van 68km. Aangezien het in bergachtig terrein ligt mag je verwachten dat het niet in een uurtje gedaan is, maar 5,5 uur met de trein? En dat is dan nog sneller dan wanneer je met de bus zou gaan. Ach ja, een verwacht uitzicht van veel theevelden, heuvels, bergen, dorpjes en natuur maakt veel goed.
We hadden geleerd van de vorige treinreis en hadden kaartjes voor de 2e klas gekocht. Helaas was het zo druk in de trein dat we evengoed moesten staan in de coupé. Na een uur gingen de eerste locals uit de trein en hebben we met een Brits stel twee plaatsen gedeeld. Hierdoor hadden we een beter uitzicht en ook een beter humeur. Uiteindelijk hebben we het laatste uurtje van de 5,5uur allebei kunnen zitten en zijn we niet totaal gesloopt aangekomen in Haputale. En het allerbelangrijkste: we konden precies tijdens de mooie stukken lekker naar buiten kijken. We gaan nu écht het theegebied in, het uitzicht uit de trein beloofd al veel goeds!
Na twee keer gedwongen te zijn om in de trein te staan hebben we geprobeerd om voor de volgende reis direct tickets te kopen met stoelgarantie (nog luxer) voor over een paar dagen de treinreis naar Ella. Niet dat we staan heel erg vinden, maar je mist daardoor ook het uitzicht! Helaas was dat niet mogelijk, of ze hadden er geen zin in, of ze begrepen ons niet, of iets dat wij niet begrepen. Dan de volgende keer maar weer op de gok.
Haputale is een klein dorpje aan de rand van het hooggebergte van Sri Lanka. Prachtige vergezichten op de lager gelegen vlakten aan de ene kant en de bergen en vallei aan de andere kant. Ons hostel heeft een prachtig uitzicht over theevelden en de lager gelegen vlakten. Helaas is het nu moesson in het westen van Sri Lanka waardoor het uitzicht van tijd tot tijd redelijk wolkenwit tot wolkengrijs is, maar dat wordt meer dan goed gemaakt door de prachtige kamer en de super hartelijke mensen! Welkomsthee, handgeschreven activiteitenboek, super enthousiaste toelichting op alles wat er in de omgeving te doen was door onze gastvrouw en niet te vergeten de super kok die iedere dag een heerlijk ontbijt en diner verzorgt.
Één van de activiteiten waarvoor we hier gekomen waren is het Horton Plains National Park. Vlaktes op ruim 2km hoogte wat bestaat uit regenwoud en graslanden en met prachtige uitzichten. Nadeel van dit plan is dat we om 4.30 uur de wekker moesten zetten om in het NP te zijn voordat de wolken het uitzicht blokkeerden. Door het (in het westen) regenseizoen gebeurt het namelijk regelmatig dat in de loop van de ochtend de mist komt opzetten waardoor je niks kunt zien van de mooie uitzichten.
Om vijf uur werden we opgehaald door een busje en reden we richting het NP. Tegen de tijd dat we bij de ingang waren was het al duidelijk… Mist en wolken zover het oog reikt, en dat was niet heel ver. Het was koud en zeer vochtig, omdat we in de wolken liepen. Een regenjas was echt super handig geweest. Maar door een beetje vocht laten wij ons niet tegenhouden! En gelukkig maar, want ondanks het gebrek aan vergezichten is het een heerlijke wandeling door bossen en grasland. Na een rondje van negen kilometer zijn we weer terug gekomen bij het startpunt en tevreden terug gereden naar het hostel.
Hadden we al gezegd dat het hostel temidden van theevelden ligt? Na te zijn bijgekomen en opgewarmd zijn we ‘s middags nog een rondje door de theevelden gaan doen. Volgens de gastvrouw konden we een bepaald rondje niet maken, maar eigenwijs als we zijn… Eerst zien, dan geloven! Na vele prachtige foto’s gemaakt te hebben van de velden en het uitzicht kwamen we op het punt waar Rick hoopte een pad te vinden. En wat denk je, komen er net locals door de theevelden naar beneden. Een pad! Een pad voor de theeplukkers, maar toch, een pad. Dwars door de prachtige theevelden over de heuvel en dwars door de volgende theevelden kwamen we op de weg waar we wilden komen! Om kort te zijn, het was een prachtige wandeling en altijd leuk om je eigen weg te vinden!
Bijzonder detail. Toen we ongeveer een half uur onderweg waren (inclusief fotostops) vanuit de bewoonde wereld kwamen we een gezelschap tegen die ons tegemoet kwamen wandelen. In hun midden een zwangere vrouw die om de zoveel tijd even stopte om te puffen! Wij hebben Lillian gezien toen ze een wee opving en dat leek verdomd veel op het gezicht wat deze mevrouw trok. Ze was aan het bevallen! En ze wandelden gewoon gezellig met z’n allen door de theevelden, voetje voor voetje, om de 100 meter stoppend voor een wee, op weg naar waarschijnlijk een ziekenhuis. Ze waren waarschijnlijk alleen al een half uur bezig om bij de drukke weg te komen, laat staan dat ze eerst nog een tuktuk (ofzo) aan moesten houden om bij een ziekenhuis te komen! We zijn er nog steeds van onder de indruk.
Zo zie je maar, als je eigenwijs bent en je eigen plan trekt maak je nog eens wat mee! Morgen gaan we nog meer theevelden zien als we naar sir Lipton zijn favoriete uitkijkpunt gaan.
Geef een antwoord