Een van de hoogtepunten van Sri Lanka is volgens onze reisgids Ella. Niet het dorp zelf, maar de omgeving. Dat stond dus weer garant voor lekker veel wandelen in mooie natuur. Daarnaast is er in de omgeving van Ella een theefabriek waar het proces uitgebreid toegelicht wordt.
De treinreis van Haputale naar Ella duurde maar een uur, althans als de trein ook echt om 12.05 uur zou vertrekken. In het guesthouse hoorden we al dat hij om 12.30 uur zou gaan, uiteindelijk reed de trein om 13.30 uur het station binnen. Wat bleek, de trein was onderweg z’n wagonnetjes verloren en kwam daar pas bij het volgende station achter. Daar stonden een paar toeristen waar we dit verhaal van hoorden. Dat geeft ons vertrouwen in de komende rit! Maar gelukkig wist de machinist om 15 uur alle wagonnetjes die nog waren overgebleven af te leveren in Ella.
In ons guesthouse aangekomen was het een stroef begin met de eigenaar van het guesthouse, maar de kamer zelf was super. Speciaal voor ons (eerder toeval dat ze net klaar waren) werden er ook nog nieuwe gordijnen opgehangen in onze balzaal. ‘s Middags hebben we ons tegoed gedaan aan de Sri Lankaanse keuken en verder en Ella zelf bekeken. Hierbij zijn we tot de conclusie gekomen dat Ella het echt van de omgeving moet hebben.
De volgende dag hebben we na het ontbijt een tuktuk geregeld om ons naar de theefabriek te brengen. Onderweg werden we gewezen op enkele prachtige theevelden. Voor ons, met Lipton Seat in ons geheugen, was het gewoon mooi. Na een half uur in de tuktuk kwamen we aan bij de theefabriek. Het was een zaterdag in het droogseizoen, wat inhoudt dat er geen thee in het weekend wordt geproduceerd. Gelukkig voor ons betekende dat ook dat er geen andere toeristen waren en we dus een privé rondleiding hadden! Superinteressant om te horen hoe de thee nu eigenlijk van boom naar kopje gaat. En, zoals het hoort als goede toeristen, thee gekocht en thee gedronken waar we onze wachtende tuktuk chauffeur bij uitnodigden.
Onze tuktuk chauffeur vond ons daarna zó leuk dat hij ons uitnodigde bij hem thuis om thee te komen drinken. Het was toevallig ook nog in de buurt van de Nine Arch Bridge welke op ons lijstje stond om te bekijken. Dat konden we dus niet afslaan. Het bezoek zelf was een combinatie tussen gastvrijheid en marketing, waarbij onder het genot van thee en het verplichte derde koekje de prachtige sjaals, schilderijen en papierkunstwerken van de vrouwen des huize werden geshowd. Uiteindelijk zijn we na vele complimenten over het handwerk en enkele foto’s met het gezin richting de Nine Arch Bridge gelopen. Daar gewacht op de trein die eraan zat te komen om enkele mooie foto’s te maken.
Na zoveel entertainment door onze tuktuk chauffeur wilden we nu wel weer onszelf vermaken. Dus met veel overtuigingskracht hebben we het voor elkaar gekregen dat we terug zijn gelopen naar Ella. Om ons nogmaals te bedanken voor de thee en waarschijnlijk al het geld dat we hem hadden betaald (€7) kreeg Michelle een afschuwelijke handgemaakte sjaal kado. Tevens werd het ons nogmaals duidelijk gemaakt dat we niet terug mochten komen voordat we getrouwd en kinderen hadden, want dat kan echt niet op onze leeftijd.
Voordat we de volgende dag richting Arugam Bay vertrokken hebben we de beklimming naar Ella Rock gedaan. De wandeling zullen we voornamelijk herinneren aan het gezellige Franse gezelschap dat we onderweg troffen en de historische navigatiefout die Rick maakte.
Rick z’n navigatiefout aan het overdenken
Uiteindelijk heeft Ella ons niet kunnen overtuigen. Zo zie je maar, trek je eigen plan en volg niet de gidsen! Op naar het strand om te kijken of de golven van de Indische Oceaan ons kunnen imponeren.
Geef een antwoord