Duiken in de Caribische Zee

Terug in Taganga! Een heerlijk klein dorpje met een snoezig klein strand en een stuk of 20 duikcentra. Het leek wel alsof er meer duikcentra dan restaurants of hostels waren. Drie keer raden wat wij gaan doen! Mark gaat in training voor z’n PADI Open Water cursus, Marieke heeft haar Open Water al, en Rick en Michelle mogen zichzelf Advanced duikers noemen. Door de hoge concurrentie onder de duikcentra betekent dat supergoedkoop duiken! Marieke heeft op de uitbrakdag voordat we de tour naar Puntas Gallinas gingen doen er een studie van gemaakt welke van de centra het beste onderbuikgevoel gaf en welke een van de voordeligste was. Meteen maar een plekje gereserveerd op de boot.

Sinds de laatste keer duiken in Egypte heeft Michelle een beetje een vreemde angst ontwikkeld voor het afglijden of vollopen van het duikmasker en daar wil ze graag overheen komen. In Nieuw Zeeland hebben Rick en Michelle al weer een keer gedoken en werd maar al te duidelijk dat de angst er nog goed in zat en niet verdwenen was na twee keer onder water. Tijd voor nog een poging, hopsa, lekker weer uit die comfortzone! Dat klinkt heel dapper nu, maar op het moment dat Michelle de duikgids had ingelicht en hij grapjes begon te maken dat hij dan onder water wel even d’r masker af zou doen om te oefenen, stond het huilen iets nader dan het lachen. Gelukkig was het uiteindelijk een gids die boven water grapjes maakte en onder water serieus was. Nogal belangrijk bij zo’n sport…

Het is altijd weer even onwennig als je het al een tijdje niet meer hebt gedaan. Marieke had ruzie met haar uitrusting en bleef maar draaien, en als ze zichzelf in balans probeerde te krijgen stootte ze d’r hoofd tegen haar zuurstoftank. Een constant gevecht dus. Rick had dit keer helaas niet de luxe van een bril op sterkte dus moest weer terug naar basic en op stand ‘zeenaaldjes spotten’, omdat hij voor de rest schimmen ziet van dingen die veraf zijn. Michelle was vrij kalm, maar kon toch niet haar gedachten van het masker af houden. Tegen het einde van de duik op ongeveer 4 meter diepte tijdens de safety stop, wenkte de gids haar bij hem en deed een gebaar om het masker af te zetten. Paniek! Nee, nog niet klaar voor.

In de pauze deed de onzekerheid toch even de overhand. Michelle moet er mee leren leven dat het masker een ding is. Ze wilde niet meer mee met de tweede duik en wilde in ondiep water alleen gaan oefenen met haar masker, wie weet wat daar uit komt. De gids vond dat een slecht plan. Ten eerste omdat hij me niet alleen ging laten en ten tweede omdat ze toch potjandikkie niet voor niets een Advanced duiker is geworden? Hij heeft haar weten over te halen om mee te gaan, en we hebben afgesproken dat ze op zo’n 2 meter diepte gingen oefenen ná de safety stop. De tweede duik ging voor ons allemaal een stuk lekkerder en voor Michelle, tegen verwachting in, ook. Zoals afgesproken is ze met de gids even op de bodem gaan zitten waar het maar 2 meter diep was en na een hyperventilatie/paniekbui weer iets gekalmeerd te zijn heeft ze zelf voorzichtig haar masker laten vollopen en… Niet gestikt, klein beetje water in de neus, maar niet zoveel dat het er niet makkelijk uit te kuchen was. Dat ging goed! Nog een keer proberen, en nog een keer! Yes, yes, yes! Dansje! Het heeft maar drie jaar aan nachtmerries gekost, zullen die nu over zijn?!

De Caribische zee was op dat moment 26°C, maar na 40 minuten onder water in maar 3mm wetsuit is dat echt heel koud! Klappertandend maar blij kwamen we boven van een superrelaxte duik! We hebben murenes, inktvissen, een kreeft, lionfish, en een heleboel andere vissen die we niet bij naam weten te noemen gezien. Duiken is écht wel fijn! Zó fijn dat we bij terugkomst meteen een plekje op de boot hebben gereserveerd voor de volgende ochtend.

‘s Ochtends is het water warmer dan ‘s middags (klinkt tegenstrijdig hè?), maar voor de zekerheid trok Rick de dag erna een wetsuit aan over z’n wetsuit en had hij het niet meer koud. Michelle had het écht weer helemaal onder controle. Sterker nog, ze had per ongeluk meteen een lekkend masker te pakken, maar hé, easypeasy, gewoon klaren dat ding. We hebben allemaal de slag weer te pakken! Onderweg kreeg een jongen die met ons groepje dook een paniekaanval, z’n luchtmeter stond ‘opeens’ (wij snappen wel waarom, wat een druktemaker) nog maar op 50 bar en wilde op de tank van de gids naar boven. Balen dat de duik daardoor eerder tot een eind kwam, want de rest was echt allemaal aan het genieten. We hebben tijdens de safety stop na een hele voldoenende duik een dansje onder water gedaan. We weten weer waarom we hier ooit aan begonnen zijn, niets fijner dan zweven! (Zet je geluid weer aan voor het filmpje)

De laatste duik was euhm, hoe zeg je dat subtiel, helemaal kut. Zichtbaarheid 5 meter, je zag alleen maar schimmen. Die druktemaker schopte ook nog eens continu met z’n flipper tegen de bodem los zand op wat het water nog verder vertroebelde en de zichtbaarheid nihil maakte. Als klap op de vuurpijl kreeg hij weer een paniekaanval, eigenlijk geen idee waarom. Na 20 minuten was de duik dus al over, met als enige lichtpuntje dat we een dode vis hebben zien opgegeten worden door een duizendpootachtig ding, dat was echt cool!

Deze duiken waren voor Rick en Michelle in ieder geval de laatste kans om te duiken deze reis aangezien ze de dag erna een vlucht hebben naar Bogotá en er moet minimaal 18 uur tussen duiken en vliegen zitten. Jammer dat we het duiken zo hebben moeten afsluiten, maar hé, dit smaakt wel weer naar meer! Dus wanneer gaan we weer Thijs? De rest van de dag gaan we lekker luieren, de volgende dag nog even de laatste kleur bijwerken op het strand, en dan op naar Bogotá, op naar het eind van de reis.