We zijn inmiddels al een paar dagen in Beijing en wellicht is het opgevallen dat we nog steeds geen blogbericht hadden gemaakt. Dat kwam simpelweg omdat er zó veel te doen is, in zo weinig tijd, en we het zó ontzettend naar ons zin hebben dat we bijna geen tijd hebben om een blogbericht te schrijven!
Ok, begrijp ons niet verkeerd, Mongolië was mooi… maar Beijing is fantástisch!
We zijn vrijdag aangekomen met de trein, wat voor het eerst een Chinese trein was op onze route. We hebben eerder telkens Russische treinen getroffen, maar we weten nu dat we onszelf daar gelukkig mee mogen prijzen. Chinese treinen zijn anders: De toiletten zijn ronduit ranzig, het beddengoed is minder goed verzorgd, het gebruikelijke matrasje was in geen velden of wegen te bekennen en de conducteurs zijn niet zo ijverig met de stofzuiger als dat de Russische provodniks was. Het was maar voor één nachtje dus we konden het handelen. Het stuk van Ulaanbaatar naar de grens van China was eigenlijk net zoals we de hele week al hadden gezien, maar dan nog een tikkeltje droger. De trein rijdt door de befaamde Gobi Dessert (wat in het Mongools zoiets is als Woestijn Woestijn), hét gedeelte wat je niet mag missen. Misschien hebben wij dan toch een ander beeld bij woestijn (eindeloze zandduinen zover het oog reikt), wij zagen alleen maar steppe.
De grensovergang van Mongolië naar China was bijna net zo enerverend als de grensovergang van Rusland naar Mongolië. Niet vanwege de grenscontroles (want dat was niet heel spannend), maar omdat de gehele trein andere wielen nodig had om op het Chinese spoor te kunnen rijden. Terwijl je in de trein moet blijven wordt deze een loods in gereden. Vervolgens wordt iedere wagon opgekrikt en op andere wielen geplaatst. Toch een raar idee dat je opeens een meter hoger op een krik zweeft. Al met al neemt de gehele grensovergang zo’n 5 uur in beslag en gedurende de gehele stop kun je geen gebruik maken van de wc. Die ene (helaas Nederlandse) meneer in de trein die een drankje teveel op had zal het wel lastig hebben gehad. De grensovergang is rond middernacht, dus toen we de volgende ochtend wakker werden waren we al een eind op streek in China. Wow, wat een mooi landschap! Ik denk echt dat we de juiste kant op zijn gegaan met de trein, want het werd almaar mooier. Het eind van de ochtend/ begin van de middag hebben we Beijing bereikt en daar moesten we met pijn in ons hart dan echt afscheid nemen van de trein. We kregen er een weemoedig gevoel van. Toch een soort afsluiting van het eerste deel van de reis. De trein was echt fijn! Het is een geweldige ervaring waar je bijzondere mensen ontmoet, dingen moet ‘uitvinden’ buiten je comfortzone en als je maar de juiste mindset vindt is het óm voordat je er erg in hebt.
We kwamen dus vrijdag rond het vroege middaguur aan, op het heetste moment van de dag. Je weet wel… bepakt en bezakt. We hadden als goed voorbereide reizigers al opgezocht hoe we met de metro bij ons hostel moesten komen. Sterker nog, we hadden ons hostel zo uitgezocht dát we er makkelijk met de metro konden komen. Ons eerste doel in Beijing was dus Chinese Yuans pinnen om kaartjes voor de metro te kunnen kopen. Ja… pinnen… goed idee… Als we dan ook nog een @*%$#@ ATM kunnen vinden die ons stomme Chinese Yuans geeft met onze Maestro bankpas. Of als Michelle zich gewoon de pincode van haar Mastercard weet te herinneren. Uiteindelijk hebben we maar besloten om naar het hostel te gaan lopen om vervolgens daar maar te vragen waar we konden pinnen met Maestro. Natúúrlijk gaf de laatste pinautomaat voor het hostel (echt om de hoek) ons Yuans. Ach ja, nu hadden we tenminste het gratis welkomstbiertje van het hostel verdiend.
Jammer dat julliehet zo druk hebben met reizen.
Anders zouden we nog veel meer van deze mooie verhalen zien.
Maar ja het zij zo en in elk geval: Jullie genieten, wij genieten.
love you 2