Desierto de la Tatacoa

We stonden vroeg op, want we wilden de bus vanaf Bogotá naar Neiva hebben van 11:00 uur. Vanaf daar zouden we dan een collectivo kunnen pakken naar de Desierto de la Tatacoa. Op ons beste Spaans hebben we geregeld dat er rond 10:00 uur een taxi zou komen om ons vanaf het hostel naar het busstation in Bogotá te brengen zodat we lekker op tijd zouden zijn. Dan konden we voor die tijd mooi op ons gemakje ontbijten en de tas ompakken. De prachtige maar loodzware kleden en wat andere spullen die we niet nodig hebben blijven in het hostel in Bogotá op ons wachten totdat we vanaf daar naar huis vliegen. Dat lucht op!

Om 10:30 uur kwam eindelijk de taxi en uiteindelijk kwamen we om 10:55 uur aan op het busstation. Één blik op de rij voor de ticketverkoop en we wisten dat we een bus later moesten pakken. Op ons gemakje zijn we gaan pinnen en eenmaal terug bij de rij voor de ticketverkoop zagen we dat de rij voor de tickets voor ‘hoy’ (vandaag) helemaal leeg was. Om 11:05 uur kochten we een ticket voor de bus van 11:00 uur en om 11:30 uur reden we een keer het busstation uit. Niets te klagen nu hoor, maar dit was wel even wat anders dan de punctualiteit van de Peruanen op het vervoergebied (ja echt, geen sarcasme). De stad uit rijdend kwamen we er achter waarom die taxi zo’n moeite had met bij ons te komen. De grote wegen waren afgesloten voor gemotoriseerd vervoer en waren even omgetoverd in gigantische fietspaden. Hartstikke leuk zo vlak voor kerst, gezellig met de hele familie een keer de mogelijkheid krijgen om veilig door je eigen stad te fietsen of skaten! Het was minder handig als je gewoon ergens naartoe wilde. Oh well, wij hebben geen haast, we zijn in Colombia!

Zoals eerder opgezocht hebben we inderdaad een collectivo gepakt vanaf Neiva (om 18:00 uur wat natuurlijk 19:00 uur werd) en werden we in het inmiddels donker naar de ‘woestijn’ gebracht. Woestijn staat tussen aanhalingstekens, want het is niet echt een woestijn. Het is een vrij klein gebied omringd door bergen die ervoor zorgen dat daar inmiddels al meer dan een jaar geen spatje regen is gevallen. Je zou dus kunnen zeggen dat het er droog is. Mede door die bergen koelt het ‘s avonds amper af, dat is ook niet echt woestijnachtig. Het leuke aspect daarvan is dat je beter gewoon in de open lucht kunt slapen in plaats van in een kamer/tent, want dan heb je nog een verkoelend briesje. Dus dat is precies wat we hebben gedaan, slapen in een hangmat die werd opgehangen aan de buitenmuur van een gebouw en een paal. Hoe cool! Het slaapt niet heel comfortabel omdat je benen continu een soort van overstrekt zijn en je gedurende de nacht wakker wordt van kramp in je benen. Je wordt ook wakker van de maansondergang (dat de bijna volle maan zó laag en fel in je gezicht schijnt dat je wakker wordt), een hond die spontaan naast je begint te blaffen, zonsopgang, mensen die vlak na zonsopgang beginnen schoon te maken om je hangmat heen omdat het gedurende de dag te heet is om te werken (fair enough), andere toeristen (die wel in een kamer sliepen en zich daarom beter voelden?) die lekker vroeg om 5:00 uur ‘s ochtends voor de hitte wilden vertrekken en rustig tien minuten naast je hangmat hun motorfiets stationair laten draaien of op dat tijdstip naast je hangmat rustig gaan zitten ontbijten (Michelle had graag wat Spaanse scheldwoorden gekend om naar hun hoofd te slingeren), maar verder slaapt het prima! En zo erg was het niet om tussentijds wakker te worden, want iedere keer als je je ogen opensloeg had de hemel een andere kleur aangenomen. Heel gaaf om te zien hoe in de verte boven de bergen de donderwolken oplichten, maar als je recht naar boven kijkt niets anders dan sterren en een heldere maan ziet!

Het gedeelte van de woestijn wat toegankelijk is via een weg is heel klein, maar toch te groot om overdag te belopen vanwege de hitte. We hebben samen met een hostelgenoot uit Ohio een motortaxi gedeeld en zij kon met haar mondje Spaans ook meteen onze chauffeur/gids vertalen, handig! We hebben tijdens de tour een klein rondje gelopen door prachtige rotsformaties die zijn gevormd door water. Het regent er niet vaak, maar áls het dan regent gaat het ook meteen goed tekeer en dat doet mooie dingen met de rotsen. Aan de ene kant van de woestijn zijn alle rotsen wit, aan de andere kant allemaal rood en bezit het landschap meer leven in de vorm van cactussen en ander groen.

Rond het middaguur waren we alweer terug en omdat het echt te heet was om iets anders te ondernemen hebben we onze tolk uit Ohio leren Canasta spelen en onder het genot van het luisteren naar kerstliedjes een paar uur gekaart. Tegen zonsondergang kwamen we weer in actie en zijn we weer naar de rode rotsen gelopen. Wow, dat was het de hele middag lanterfanten en wachten helemaal waard!

De woestijn staat bekend om z’n mooie sterrenhemel ‘s nachts, maar helaas was de maan bijna vol en stond hij rond 21:00 uur kaarsrecht boven de woestijn wat het sterrenkijken bijna onmogelijk maakte. Het observatorium hebben we dus niet bezocht, maar hé, we hadden toch niet verwacht dat het het observatorium in Nieuw Zeeland bij Mount Cook ging overtreffen. Na nog een nachtje in de hangmat zijn we in een jeep terug naar het busstation van Neiva gebracht. We waren blij dat we zo slim waren geweest om al een ticket naar onze volgende bestemming te kopen bij de eerste aankomst op het busstation een paar dagen eerder. We zijn niet de enige die zich zo vlak voor kerst nog willen verplaatsen!