Twee maanden geleden zaten we op de bank en vonden we het echt tijd om de vakantie te plannen. Na verschillende ideeën zoals Japan, Costa Rica, Frankrijk, IJsland en zo nog een aantal bestemmingen zijn we uiteindelijk met het grote landenboek van de Lonely Planet gaan zitten. En zoals ieder goed boek begonnen we bij het begin; Afghanistan. Misschien niet zo’n goed plan en overigens is september niet het beste seizoen om het land te bezoeken. Helaas… Laten we de volgende pagina eens bekijken!
Albanië!
Zie daar de besluitvorming voor deze vakantie. Vijf minuten later waren de tickets geboekt.
Het voordeel van een vroege vlucht is dat je lekker op tijd op de bestemming bent. Na twee nachten hebben we nu al het idee dat we er een hele vakantie op hebben zitten.
Vrijdagochtend werden we op airport Mother Teressa opgewacht door Erjon van het verhuurbedrijf inclusief bijbehorend bordje en sms’je!
“Mr. Walterman we are waiting for you at Tirana airport. Erjon @iRent”
Superaardige jongen die ons alles heeft uitgelegd over de auto en over het land. Waar je beter wel heen kan (asfalt- en vlakke wegen) en waar je beter niet naartoe kunt (grindpaden en bergen)… Laten we hem maar niet meteen onze plannen vertellen, anders krijgen we de auto nooit mee!
Ons eerste reisdoel was Krujë. Een historisch kasteel waar de eerste Albanese nationalist, Skanderbeg, het opnam tegen de Ottomanen en het 25 jaar volhield.
Voor ons was het een inkomer in de temperatuur en de lokale gebruiken. Eén van de gebruiken is dat de lunch de belangrijkste maaltijd is, iets wat na drie dagen bij ons nog niet echt lukt. Gezien de beperkte rijkdom van Albanië zijn restaurants niet gebruikelijk. Veelal heeft een hotel ook de mogelijkheid om eten te bestellen, maar ook die zijn beperkt te vinden. Dus onze lunches bestaat tot op heden uit brood, tomaten, komkommer, kaas en hazelnootpasta. Prima!
De eerste avond sliepen we in een familiehotel. Erg basic, maar prima faciliteiten verder. Na het installeren en inchecken (vaders die de telefoon aan Rick gaf alwaar de zoon in het Engels alles uitlegde) gingen we het dorp in op zoek naar eten. We hadden streetfood verwacht omdat in grote hoeveelheden koken nu eenmaal voordeliger is dan thuis alleen voor je eigen gezin, maar helaas, we kwamen alleen een heleboel café’s tegen waar je je tegoed kunt doen aan zeer sterke koffie met een glas water ernaast of een biertje.
Wat we ook op straat zagen waren hordes mensen die op straat aan het socializen waren. De vrouwen liepen in hun zondagsbest over straat en mannen, iets minder netjes gekleed, zaten op het terras koffie te drinken.
Als goed toerist gingen we bij de minder goed geklede groep op het terras zitten met een biertje erbij. Het is super leuk om te zien hoe voor dit sociale gebeuren het hele dorp uitliep. Na twee biertjes en geen eten rijker zijn we toch maar terug gegaan naar het hotel. Gelukkig hadden ze daar nog eten voor ons. Na het heerlijke eten en een dag van 18 uur uiteindelijk maar naar bed gegaan.
Onze eerste ervaringen met de wegen in Albanië zijn overigens fantastisch. De grote doorgaande (snel)wegen zijn bijna net zo goed als bij ons, bijna. De provinciale wegen worden al wat guller met gaten. De omwegen of achterafwegen hebben over het algemeen nog nooit gehoord van asfalt. Maar wat maakt dat uit als het uitzicht prachtig is!
Bovenstaand filmpje is onze route naar Kukës. De eerste 100 kilometer waren over prachtige wegen, maar het avontuur bracht ons natuurlijk weg van de geasfalteerde weg en naar het grindpad. Het eerste stuk reed Michelle. Snelheden van 15 kilometer per uur waren een uitzondering. Maar na 4 kilometer (ongeveer een half uur) kwamen we op de weg die een stuk beter was. Het gas kon erop! Met 20 tot 30 kilometer per uur, veel stops om te genieten van het uitzicht en te lunchen vervolgden we deze weg voor een kleine vijftig kilometer. Berg op, berg af. Na drie uur kwamen we, helaas, weer op de grote weg. Niet veel later waren we op de plaats van bestemming en gelukkig was het avond ritueel, het lopen en socializen ook hier een fenomeen. Sterker nog… de straat was geheel afgesloten voor verkeer. Na onze biertjes zijn we uiteindelijk weer in het hotel geëindigd voor eten. Wederom een heerlijke vakantiedag!
Eerste indruk van Albanië tot zover: Er heerst een fijne sfeer! We zijn als toerist vreemd, maar geen totale bezienswaardigheid, en er wordt niet geprobeerd om ons geld uit de zak te kloppen. Toen wij vrijdag aankwamen waren wij een beetje verrast door de hoeveelheid lammetjes die zonder jasje (maar nog mét ogen) aan twee achterpootjes aan een touwtje in de buitenlucht hingen terwijl een man de ingewanden eruit aan het halen was. Wat bleek, het was een islamitische feestdag waarbij je dus een lam hoorde te offeren. We hebben in drie dagen tijd al zeker tien bruiloften gezien en gehoord, wat een gezelligheid. En last but not least, de natuur is prachtig! Het zou helemaal tof zijn als de Albanezen daar zelf ook een beetje zuiniger op zijn.
Morgen naar Shkodër om vanuit daar hét rondje van Albanië te maken.
Hey Rick en Michelle, ik was aangenaam verrast toen ik zag dat t pringeltje op mn mobiel van de mail was die jullie mij stuurden. “Er is weer n blog, wat heerlijk !” Had ik me gelukkig niet voor afgemeld na jullie wereldreis. Geweldig dat we weer over jullie schouders mogen meegenieten van alle belevenissen. ?
Heel veel plezier!
Hi!
Leuk dat je weer meeleest! Dat bloggen is een beetje een oordeel van onze reisbeleving en ritme geworden dus we konden het niet laten! We zijn nog wel heel nieuwsgierig wie je bent eigenlijk, er staat alleen ‘Someone’, hihi!
Groetjes!
Hooi!! Wat een leuk stukje weer…..en mooi land ook!! Heel leuk om weer mee te beleven….
Leuk dat jullie het leuk vinden! Wij zijn ook best blij met de impulsieve keuze voor Albanië?
Fijn om weer de blog te lezen.
Wij kunnen zo in elk geval een beetje meegenieten.
Ga zo door en houdt alles heel.
Ps, die weg van het filmpje was vast eenrichtingsverkeer?
We zullen ons best doen!
P.s. Nope, prima tweebaansweg ?