Na al het moois en cultureels van Colombia wordt het nu tijd voor zon, zee en niets doen. Om te beginnen in Cartagena. Okey, geheel cultuurloos is Cartagena niet met haar prachtige ommuurde oude binnenstad waarbij je direct terug denkt aan de periode van captain Jack Sparrow, Michiel de Ruyter en Piet Hein (die van de zilvervloot, het zilver vanuit Potosí, die deels vertrok vanuit Cartagena). Maar verder wordt het toch echt strand, zee en niets doen.
We zijn ondertussen ook een beetje busmoe. 6 tot 8 uur in de bus zitten willen we nog wel doen, maar tien uur of langer zijn we een beetje zat. En aangezien de vliegtickets in verhouding niet zo duur zijn stonden we ‘s avonds op 1 januari op het vliegveld klaar om te vertrekken naar Cartagena. Bij aankomst in Cartagena kwamen we terecht in klamme, vieze, plakkerige warmte. Bye bye droge warmte wat ‘s avonds zo lekker afkoelt. Zo warm, en dat om 11 uur ‘s avonds, dat belooft wat voor morgen. Na het inchecken en afscheid nemen van Mark (hij had geen slaapplek gereserveerd en kon nergens in de stad meer iets fatsoenlijks vinden, zelfs de dure hotels zaten vol) zijn we heerlijk gaan slapen in onze aircogekoelde kamer. De volgende dag was het inderdaad zo erg als we verwachtte; het zweet zat overal. Na een klein rondje door de oude binnenstad zijn we gevlucht naar het strand. Heerlijk verkoeling in het water (van 27°C) gezocht. ‘s Avonds hebben we een nieuwe poging gedaan om de oude stad te verkennen. We waren meer gewend aan de temperatuur en daardoor konden we genieten van al het gezellige op straat. Overal kleine standjes, muziek, winkeltjes, terrassen en restaurants en de straatjes met de gekleurde gevels, sierlijke balkons met groene hangplanten zijn enig. We hebben heerlijk gestruind, gegeten en nog een drankje gedaan. Op de terugweg naar het hotel hebben we een chevicheria ontdekt waar we door een Nederlands sprekende Colombiaan werden verteld dat het de beste van de stad was en dat we toch echt de garnalen moesten proberen. Niet een te groot bekertje, want ze zijn groter dan het lijkt. Hij had gelijk. Het was heel lekker en een perfecte afsluiting van de dag.
De volgende dag was een goede herhaling van de voorgaande dag. Voor het diner zijn we terecht gekomen bij een Italiaan die het snapt. Ze hadden en kaasplankje met échte kaas! Dansjeseten van begin tot eind! Goh, wat kun je kaas missen zeg!
Dag drie hadden we een tourtje geregeld naar een van de mooie stranden op een eiland ten zuiden van Cartagena. Bij het boeken van de tour kregen we de naam van de haven door en dat zou makkelijk te vinden zijn… behalve voor onze taxichauffeur en de tien mensen onderweg die hij de weg vroeg. Zelfs de bewaker van de pier waar we moesten zijn kon ons niet vertellen waar het was. Totdat hij het las… gevalletje van klemtoon denk ik. Op de pier stapten we in een boot met veel te veel pk’s om in een uur richting een hotel op het eiland te scheuren. Daar werden we verwelkomd met een heerlijke cocktail en een welkomspraatje over het programma. Het hotel was oké, maar het strand op een ander eiland waar we na een half uur heen gingen was prachtig. Gewoon weer witte stranden, palmbomen en blauwe zee. Helaas hadden we maar twee uurtjes op dit strand voordat we terug gingen naar het hotel, maar we hebben er van genoten. ‘s Avonds terug in Cartagena hebben we ons tegoed gedaan aan een heerlijke Perro Calliente en op de valreep een tourtje naar de moddervulkaan geboekt. Je kunt daar op jezelf wel naartoe, maar het openbaar vervoer is ten eerste niet veel voordeliger en ten tweede niet zo betrouwbaar. Ok tour it is.
Om 16:00 uur ‘s middags vertrok onze bus richting Taganga, genoeg tijd dus om even goed vies te worden in de modder en om op tijd weer terug te zijn. Onze tour naar de moddervulkaan vertrok vanaf de klokkentoren in Cartagena om 7:30 uur. Om 7:15 uur waren we braaf aanwezig om te horen dat onze tour echt om 8:30 uur vertrok. Na nog wat boodschappen te hebben gedaan kwamen we weer terug op het plein waar iedereen ons kon vertellen dat wij toch echt niet bij hun tour hoorden en dat onze tour dan vast om 9:30 uur vertrok. Na zo veel onduidelijkheid hebben we besloten niet meer te wachten en zijn we op hoge poten naar het boekingskantoor gelopen. Één telefoontje en twee minuten wachten voldoende was om opgehaald te worden en om in een bus geplaatst te worden die, vanaf de klokkentoren, direct vertrok. Het ging eigenlijk zó makkelijk dat we het idee hadden dat ze stiekem wel wisten dat ze ons niet hadden opgehaald. We zijn nu een tour later, maar met wat passen en meten konden we toch nog op tijd terug zijn voor de bus naar Taganga. Raar, maar we zijn onderweg!
De vulkaan is een puist in het landschap van 15 meter hoog wat deels kunstmatig is aangelegd waar je in de krater je heerlijk kan onderdompelen in de modder. Het onderdompelen is alleen een probleem omdat de modder er voor zorgt dat je niet dieper wegzakt dan tot je middenrif. Na vele discussies (‘Het is als zwemmen in de vla.’ ‘Ik denk dat het meer als kwark zal zijn.’ ‘Nee niet zó dik, ik vind het meer yoghurt.’ ‘Maar dat is dan weer te dun.’ ‘Boerenland yoghurt dan, ja, maar dan wel met stukjes van iets.’) zijn we het er over uit dat het net zo voelt als boerenland yoghurt met stukjes met drijfvermogen van de dode zee.
Na het vies worden was het tijd om gewassen te worden. In de naastgelegen rivier wordt je opgewacht door vrouwen die je van top tot teen wassen/afspoelen. Daarna was het echt nog nodig om een douche te nemen, maar ja, we gingen de bus in en de volgende bus in en toen hadden we weer een hereniging met Mark en daar moest op gedronken worden en toen bedachten we de volgende ochtend pas weer dat douchen handig was geweest. Toen onze kussenslopen zo goed als zwart waren…
Geef een antwoord