Beijing

Beijing… de stad die blijft verwonderen. Wow, wat hebben we het daar naar ons zin gehad! Gisterochtend zijn we in alle vroegte vertrokken naar het vliegveld om vanaf daar via Hong Kong naar Cambodja te vliegen. Zó vroeg dat we voor het eerst deze reis een taxi moesten nemen omdat het openbaar vervoer nog niet op gang was. Iets wat we op een of andere manier niet hebben ‘gedurfd’. We stappen zonder blikken of blozen een restaurant in waar alleen maar zeer luidruchtige en vervuilende Chinezen zitten waar alle menu’s alleen in Chinees te verkrijgen zijn in de hoop dat we iets lekkers uitkiezen (tot nu toe telkens goed gekomen), we vinden zonder kleerscheuren uit hoe alle openbaar vervoer systemen werken, we hebben zelfs al dingetjes op markten gekocht waar je moest afdingen met als gevolg dat we 50% van de prijs af hebben gepraat (we zullen ongetwijfeld nog te veel hebben betaald), maar een taxi instappen durven we niet. Iedereen zal zo z’n eigen eigenaardigheden hebben die buiten de comfortzone vallen. Maar hé eens moest de eerste keer zijn! We komen tenslotte vanaf nu in gebieden waar er geen metrolijnen en mooie kaarten van het openbaar vervoer netwerk beschikbaar zijn.

De avond van onze aankomstdag zijn we de buurt gaan verkennen en liepen we spontaan een (of het) centrum in. Wow! Je kijkt je ogen uit. Bizar, mooi, futuristisch, grappig en nog een heleboel van dat soort omschrijvingen zijn van toepassing op Beijing. Overal zijn lichtreclames en over de top mooie en luxe gebouwen. In zo’n overweldigende winkelstraat zitten dan opeens kleine steegjes waar misschien nog wel meer mensen rondlopen dan in de winkelstraat. Want het is druk, vooral op plekken waar iets te zien is. Dat is op bepaalde momenten ook best wel even heftig geweest. Mensen staan dichtbij; de persoonlijke ruimte die je automatisch inneemt als je bijvoorbeeld met iemand staat te praten is van mensen in China minder dan mensen in Europa. Verder zijn er overal eettentjes waar fantastisch lekker eten wordt verkocht. De Chinezen snappen wat goed vlees is, daar smult Michelle zelfs van! De levende schorpioenen op stokjes die ze vers voor je roosteren hebben we alleen toch maar overgeslagen.

Bovenste: yes, eindelijk kaartjes voor de verboden stad! Linksonder: selfie op z’n Chinees voor de poort van de Verboden stad Rechtsonder: selfie in de Verboden stad

De dag na aankomst hebben we de wekker vroeg gezet, want we hadden na de vorige avond al snel door dat we waarschijnlijk veel te kort tijd gingen hebben om te doen wat we wilden. We zijn richting het Tiananmenplein gegaan, we wilden toch even met eigen ogen bekijken waar (Thijs z’n held) de student heeft gestaan om de tank tegen te houden. Op dat plein staat het mausoleum van Mao Zedong, nog steeds een held in China. We wilden graag naar binnen en ervaren hoe de Chinezen hun volksheld eren. Het plein opkomen koste ons met alle security checks en lange, lange rijen Chinezen al snel een half uur. Na een rondje te hebben gedaan gingen we op zoek naar het begin van de rij om het mausoleum in te gaan. De rij was zo lang dat het bijna een rondje om het complete gebouw heen vormde, maar het zag er wel naar uit dat het doorliep. Als je keek naar de constante stroom mensen die het gebouw ook weer uitkwam zal het wel een lopende processie langs Mao zijn. We waren de rij nog niet in gegaan of we vonden een bordje wat ons de informatie verschafde dat je voor de entree je paspoort nodig had. Helaas, dan moeten we het een andere keer nog maar eens proberen.

We liepen naar de overkant van het plein naar de Verboden Stad. Een must see als je in Beijing bent. Wederom werden we geconfronteerd met een gigantische rij. Er werd omgeroepen dat ze aanbevelen om kaartjes via internet alvast te reserveren omdat de Verboden Stad tegenwoordig maar 80.000 (!) bezoekers per dag binnen laat. Gelukkig hebben we niet voor niets gewacht, na een uur in de rij te hebben gestaan (niet overdreven) waren we de gelukkige eigenaren van kaartjes van de Verboden Stad. We kunnen inmiddels zeggen dat ze die 80.000 bezoekers misschien beter naar beneden kunnen schroeven, want het voelde aan als een miljoen bezoekers. Maar buiten de drukte was het zeer enerverend! We liepen er denk iets sneller doorheen dan de gemiddelde Chinees. We hadden als echte toeristen een audioguide gehuurd en die vertelde ons welk paleis waar voor diende. De ene voor de ontvangst van de gasten, de andere om in te slapen, weer een andere is het woonpaleis van die ene keizer en nog een ander paleis is voor speciaal die ene keizerin gebouw. Ok, na een paleis of 10 vonden we dat de paleizen op elkaar leken. Maar we hadden het niet willen missen! Prachtig om te zien en met name leuk om mee te maken hoe de Chinezen zelf omgaan met hun eigen cultureel erfgoed (er komen een boel foto’s en peacetekens bij kijken).

De dag erna zijn we naar de Grote muur geweest. Een onderwerp in de geschiedenis die we in Mongolië ook al verschillende keren waren tegengekomen, de muur is tenslotte gebouwd om de Mongolen buiten te houden. We hadden verschillende mensen gesproken en onze keuze was gevallen om naar een stukje muur te gaan die niet zo toeristisch is en nog redelijk in originele staat is. We hebben wat uitdagingen moeten overwinnen om er te komen, eigenlijk te veel om op te noemen, maar we zijn er gekomen! We kwamen uiteindelijk pas rond 13.00 uur aan in plaats van de geplande 10.30 uur, maar aangezien we de bus om 15.00 uur terug moesten hebben was het wel een beetje een quickie. Maar het was het waard! Wat is het ontzettend indrukwekkend mooi! Je kunt je bijna niet indenken dat er echt wachters in die torentjes hebben geleefd. Alhoewel de zwervers/verkopers lijken dat tegenwoordig toch ook gewoon te doen, je moest af en toe oppassen dat je niet over een slapend persoon struikeld. De terugweg verliep ook heel bijzonder, maar ach, je ontmoet leuke mensen en je vermaakt je. Niets zo verbroederend als samen wachten of samen opgepropt zitten in een busje (er passen heus wel 21 mensen in een 9 persoonbusje).

Die volgende en laatste dag in Beijing hebben we, mét paspoort dit keer, nog een poging gewaagd om Mao Zedong te bekijken. We konden de rij al niet vinden en een ander bordje leerde ons dat het mausoleum van dinsdag t/m zondag is geopend. Het zal die dag dan wel maandag zijn geweest… Het mocht niet zo zijn dat we gebalsemde lichamen gingen zien deze reis. In Moskou mochten we Lenin al niet zien, en nu Mao ook al niet.

Om het niet helemaal en trip voor niets te laten zijn hebben we daar in de buurt een mooi rondje gemaakt. ‘s Middags zijn we naar het Zomerpaleis geweest wat eigenlijk helemaal geen paleis is. Het zijn prachtig aangelegde tuinen om een meer, waar je heerlijk kunt vertoeven. Her en der een fotoshoot met een paar Chinezen, hartstikke leuk! Er zijn inmiddels al heel wat Chinezen die een foto hebben waar wij op staan. Soms niet eens gevraagd en soms niet eens subtiel genomen.

Foto’s uploaden bij het bericht kost vreselijk veel tijd en irritatie, dus we laten het even zo. Misschien gaan we er op een later moment nog even voor zitten.

Ja hoor, toch nog gelukt!

Voor de enthousiastelingen; zoek ook het bot, de perkamentrol, Wanda, de tovenaar en de hond